Όταν ο σκηνοθέτης Θανάσης Βασιλείου επιστρέφει στο διαμέρισμα της παιδικής του ηλικίας μετά τον θάνατο της μητέρας του, βρίσκεται αντιμέτωπος με μυστικά που βαραίνουν την ιστορία όχι μόνο της οικογένειάς του, αλλά ολόκληρης της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι, ξεκινά ένα ταξίδι-προσωπικό ημερολόγιο ανάμεσα στα αόρατα ίχνη που ενώνουν την πόλη και τους ανθρώπους με το παρελθόν τους.

Μια βαθιά προσωπική ταινία, κινηματογραφικά λιτή και συναισθηματικά βαθιά, για όλους τους τρόπους με τους οποίους η συναισθηματική μνήμη συμπορεύεται με τη συλλογική, για το τραύμα, τη σιωπή που βιώνεται σαν ενοχή, την αγάπη και τελικά την αποδοχή. 

Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κέρδισε το Βραβείο ΕΚΚΟΜΕΔ πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη (Ελληνικό Πρόγραμμα), ενώ απέσπασε επίσης το Χρυσό Στεφάνι της Μεγίστης (GRAND PRIX) αλλά και το Βραβείο «Οδυσσέας» για το καλύτερο ντοκιμαντέρ Έλληνα σκηνοθέτη της Διασποράς στο 10ο Beyond Borders - Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου.

Από 13 Νοεμβρίου, το «ΛΟ» θα κυκλοφορήσει στην Αθήνα, όπου θα παρουσιάζεται καθημερινά στον κινηματογράφο Δαναό. Οι προβολές θα συνοδεύονται από Q&A με τους συντελεστές και ειδικούς καλεσμένους, ιστορικούς και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Προβολές θα πραγματοποιηθούν επίσης σε Λάρισα (21/11), Βόλο (22/11), Θεσσαλονίκη (10/12) και Ρέθυμνο (13/12), παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου. Μέσα στο επόμενο διάστημα, θα ανακοινωθούν επιπλέον προβολές σε όλη την Ελλάδα, μέσα από το δίκτυο του CineDoc.

Η ταινία είναι υποψήφια για το Βραβείο Κοινού σε Αθήνα, Βόλο και Ρέθυμνο.

Σημείωμα σκηνοθέτη 

Όταν επέστρεψα από τη Γαλλία στο άδειο διαμέρισμα της παιδικής μου ηλικίας στην Αθήνα, μετά τον θάνατο της μητέρας μου, ένιωσα σαν διαρρήκτης. Ό,τι είχε μείνει στη σκιά για δεκαετίες ήταν πια απόκτημά μου. Ανακάλυψα χρέη που δεν γνώριζα. Διαπίστωσα ψεύδη που με κλόνισαν. Πώς κληρονομούμε τα λάθη των γονιών μας; Πώς αδειάζουμε το σπίτι τους;

Μέσα στον φόβο της απώλειας του χώρου που έκλεινε μέσα του τις τελευταίες αναμνήσεις με τη μητέρα μου, αλλά και μιας ολόκληρης παιδικής ηλικίας, ξεκίνησα να κινηματογραφώ τις άδειες πια επιφάνειες με το κινητό μου τηλέφωνο. Ουσιαστικά ξανάβρισκα ξεχασμένες κινήσεις του παρελθόντος καθώς, πριν εγκαταλείψω την Ελλάδα για τη Γαλλία είχα εργαστεί ως οπερατέρ για πάνω από δέκα χρόνια. Βάζοντας τον εαυτό μου ξανά πίσω από ένα φακό, ανακινούσα τον χρόνο και συνδεόμουν με το παρελθόν της κληρονομιάς. Το «Κινηματογραφώ» έγινε έτσι συνώνυμο του «θυμάμαι».

Θραύσματα της οικογενειακής μνήμης, αποσιωπημένα για χρόνια, άρχισαν να αναδύονται δειλά. Κάποια από αυτά με οδήγησαν στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Πώς μπορεί το σινεμά να δώσει μορφή σε ένα παρελθόν που αντιστέκεται μέσω της σιωπής;

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

Οι προβολές πραγματοποιούνται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου και της Unifrance, ενώ η διανομή του ντοκιμαντέρ στις ελληνικές αίθουσες υποστηρίζεται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας (Ε.Κ.Κ.Ο.ΜΕ.Δ.) - Creative Greece.

❖ΑΘΗΝΑ - Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31, Αθήνα)

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2025 (avant-première)

Προσέλευση: 19.00 | Έναρξη: 19.30

Προπώληση: https://www.more.com/gr-el/tickets/cinema/festival/cinedoc-2025-2026-lo-tou-thanasi-basileiou 

Θα προηγηθεί χαιρετισμός από την Αθηνά Καρτάλου, Γενική Διευθύντρια Κινηματογράφου του ΕΚΚΟΜΕΔ. Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου και συντελεστών, με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί Q&A μετά την προβολή. Θα ακολουθήσει κέρασμα με κρασί στο μπιστρό του Γαλλικού Ινστιτούτου.

❖ΑΘΗΝΑ - Κινηματογράφος Δαναός (Κηφισίας 109, Αμπελόκηποι)

Καθημερινά από Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2025 στις 18.20

Προπώληση στο ταμείο του κινηματογράφου και στο: https://danaoscinema.gr/portfolio-item/cinedoc-2025-26-lo-apo-13-11/ 

- Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2025 

Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές. Συντονίζει η Ντέπυ Βρεττού, ραδιοφωνική παραγωγός (ΕΡΤ).

- Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2025 

Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές. Συντονίζει ο Θοδωρής Χονδρόγιαννος, Δημοσιογράφος (Reporters United).

- Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2025 

Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και τον Τάσο Σακελλαρόπουλο, Ιστορικό, Υπευθυνο Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη.

- Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2025 

Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές. Συντονίζει ο Κώστας Κωστάκος (Old Boy), Kριτικός Κινηματογράφου (elculture.gr).

- Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2025

Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και την Τασούλα Βερβενιώτη, Ιστορικό.

- Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2025

Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και τον Χρήστο Δερμεντζόπουλο, Καθηγητή τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου.

- Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2025

Q&A μετά την προβολή με τους συντελεστές και τον Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Καθηγητή Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας (ΕΚΠΑ) και Πρόεδρο του ΔΣ των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας.

❖ΛΑΡΙΣΑ - Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο 

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου, 20.00

Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.

❖ΒΟΛΟΣ - Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας Βόλου

Σάββατο 22 Νοεμβρίου, 20.00

Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.

Προπώληση: ΕΝΤΕΚΑ – Ψηφιακές Εκτυπώσεις 

Πληροφορίες: https://www.facebook.com/CineDocVolos   

❖ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - Λιμάνι, αίθουσα “Σταύρος Τορνές”

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου, 19.00

Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.

Προπώληση: https://www.filmfestival.gr/el/movie-tdf/movie/358/16161 

❖ΡΕΘΥΜΝΟ - Χώρος Πολιτισμού “Σημείο”

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου, 20.00

Παρουσία του σκηνοθέτη Θανάση Βασιλείου.

Πληροφορίες: https://bleproductions.gr/simeio/ 

Προπώληση στο ταμείο του Χώρου Πολιτισμού “Σημείο”.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απένειμε τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά στον αγαπημένο δημιουργό Γιώργο Τσεμπερόπουλο, σε μια συγκινητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου στο Ολύμπιον, πριν από την προβολή της ταινίας Ο Εχθρός Μου. Τον Χρυσό Αλέξανδρο απένειμαν ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ντένης Ηλιάδης, η σεναριογράφος και αντιπρόεδρος του ΔΣ του Φεστιβάλ Κατερίνα Μπέη και ο σεναριογράφος Γιάννης Τσίρος.

Η 66η διοργάνωση πραγματοποίησε μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, στο πλαίσιο του οποίου προβλήθηκαν όλες οι μεγάλου μήκους ταινίες του. Επιπλέον, το κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει για πρώτη φορά τέσσερις σπάνιες και άγνωστες στο ευρύ κοινό μικρού μήκους ταινίες του σπουδαίου σκηνοθέτη, γυρισμένες στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του ’70, από τα φοιτητικά του χρόνια στο American Film Institute στο Λος Άντζελες. Παράλληλα, προβλήθηκε και η ταινία Μαύρο + Άσπρο των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού, με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Τον λόγο πήρε αρχικά ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης: «Σήμερα τιμούμε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο. Παρουσιάζουμε και τις έξι μεγάλου μήκους ταινίες του, αλλά για πρώτη φορά και τις τέσσερις μικρού μήκους που δημιούργησε όταν σπούδαζε στην Αμερική. Επιπλέον, προβάλαμε και τη μόνη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ως ηθοποιός, το Μαύρο + Άσπρο των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού». Στη συνέχεια, απευθυνόμενος στον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, είπε: «Αγαπητέ Γιώργο, το σινεμά που υπηρετείς εδώ και πενήντα χρόνια, είναι ένα σινεμά ανθρωποκεντρικό. Σε κάθε ταινία σου βλέπουμε ένα μωσαϊκό από χαρακτήρες, αλλά ταυτόχρονα παρακολουθούμε την ιστορία της Ελλάδας που αλλάζει. Όπως έγραψε και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, “οι ιστορίες του γράφουν τη δική τους μικρή ιστορία, ενώ η μεγάλη ιστορία τούς κλείνει ειρωνικά το μάτι”» ανέφερε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. 

Αμέσως μετά προσέθεσε: «Οι ιστορίες σου δεν είναι απλώς ταινίες, αλλά βαθιές και καθαρές τομές, με χιούμορ, θυμό και ευαισθησία. Κάθε πλάνο σου κουβαλάει μια αλήθεια, μια μνήμη και μια ευθύνη. Εκεί βρίσκει κανείς τον σφυγμό της εποχής μας. Αλλά ανακαλύπτει και κάτι πιο διαχρονικό: τη διαρκή μάχη που δίνουμε για να παραμείνουμε άνθρωποι μέσα στον θόρυβο, ο οποίος, όπως μου είπες, δεν σου αρέσει καθόλου. Φέτος στο Φεστιβάλ προβάλλουμε όλες τις ταινίες σου. Ξαναβλέπουμε όχι μόνο τη διαδρομή ενός δημιουργού, αλλά την πορεία ενός ανθρώπου που δεν φοβήθηκε να κοιτάξει την κοινωνία κατάματα. Σε ευχαριστούμε Γιώργο για τις εικόνες σου, τους ήρωες σου, αλλά και για τη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις και τα πλάνα: εκεί που κατοικεί η ψυχή του σινεμά».

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή τρεις συνεργάτες του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ντένης Ηλιάδης και οι συγγραφείς και σεναριογράφοι Κατερίνα Μπέη και Γιάννης Τσίρος. Πρώτος πήρε τον λόγο ο Ντένης Ηλιάδης: «Με τον Γιώργο γράψαμε μαζί πριν 25 χρόνια την Πίσω Πόρτα. Ήταν μια υπέροχη συνεργασία. Κάθε φορά που βλέπω μια ταινία του, του λέω ελαφρά αστειευόμενος πως είναι ο τελευταίος ουμανιστής Έλληνας σκηνοθέτης. Και θέλω να τονίσω πόσο σημαντικός και απαραίτητος είναι για το ελληνικό σινεμά. Τον Γιώργο δεν τον ενδιαφέρουν τα υπερβολικά σκηνοθετικά κόλπα, και δεν θέλησε ποτέ να φανεί πιο έξυπνος από τους ήρωές του. Τους αγαπάει πραγματικά, στέκεται δίπλα τους και κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια τους. Γι’ αυτό και οι ταινίες του όχι μόνο καταγράφουν, αλλά και εκπέμπουν ένα πολύ αυθεντικό ανθρώπινο συναίσθημα. Έτσι, κι εμείς οι νεότεροι σκηνοθέτες, υποχρεωτικά δύο φορές τον χρόνο, πρέπει να βλέπουμε μια ταινία του Γιώργου για να βρίσκουμε ξανά το κέντρο μας. Καλά τα εξεζητημένα κόλπα και τα στυλιζαρισμένα πλάνα, αλλά αν μια ταινία δεν έχει καρδιά, τότε σπανίως είναι μια καλή ταινία. Γιώργο, σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα» δήλωσε ο Ντένης Ηλιάδης.

Τον λόγο πήρε στη συνέχεια ο Γιάννης Τσίρος: «Θα εξομολογηθώ το εξής: κατά κάποιο τρόπο νιώθω ένοχος, έχοντας γράψει το σενάριο της ταινίας Ο Εχθρός Μου, διότι ουσιαστικά παρέσυρα τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο να διαπράξει τον πρώτο του κινηματογραφικό φόνο. Αυτό δεν ήταν εύκολο. Ο Γιώργος για κάποιο διάστημα προσπαθούσε να εκλογικεύσει τον φόνο, μέχρι που έφτασε στο συμπέρασμα πως ο φόνος ως πράξη, όποια κι αν είναι τα κίνητρά της, στην ουσία παραμένει ειδεχθής και παράλογη. Δεν μείναμε όμως μόνο σε αυτό το στάδιο ενοχής. Παραβιάσαμε και μια ηθική αρχή, η οποία μας προστάζει πως δεν πρέπει να επωφελούμαστε από αυτά που χάνει κάποιος άλλος. Στην ουσία όμως εμείς βγήκαμε κερδισμένοι, γιατί με αυτή την ταινία κερδίσαμε πολλά διεθνή βραβεία».

Αμέσως μετά, τον λόγο πήρε η Κατερίνα Μπέη: «Με τον Γιώργο γνωριζόμασταν πάρα πολλά χρόνια, κάναμε παρέα αλλά δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ. Το προξενιό μάς το έκανε ο Διονύσης Σαμιώτης όταν αποφάσισε να κάνει το Υπάρχω. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ένιωσα τρεις μεγάλες χαρές. Η πρώτη ήρθε όταν άκουσα ότι θα συνεργαστώ με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο. Η συγγραφή αυτού του σεναρίου ήταν μια διαδικασία που είχε πολλή κουβέντα και πολλές ανατροπές, μια διαδικασία που παρατάθηκε λόγω της πολυλογίας και των δυο μας. Η δεύτερη χαρά ήταν η μετεωρική επιτυχία της ταινίας μας, την οποία είδαν σχεδόν ένα εκατομμύριο θεατές στην Ελλάδα και πολλοί Έλληνες στο εξωτερικό. Είμαστε ευγνώμονες για την πορεία της, η οποία φυσικά δεν ήταν και καθόλου αυτονόητη. Η παρουσίαση μιας προσωπικότητας όπως εκείνης του Στέλιου Καζαντζίδη έκρυβε μεγάλες δυσκολίες, αλλά τελικά θεωρώ ότι τα καταφέραμε. Η τρίτη και τελευταία χαρά κρύβεται στο αφηγηματικό παρόν και στη βράβευση του Γιώργου Τσεμπερόπουλου», ολοκλήρωσε η Κατερίνα Μπέη.

Ακολούθησε ένα σύντομο βίντεο με σκηνές από ταινίες του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, σε εικαστική επιμέλεια του Νίκου Πάστρα. 

Στο σημείο αυτό, ο Ντένης Ηλιάδης απένειμε τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο στον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, αναφέροντας: «Σου δίνω αυτό που πραγματικά σου αξίζει», ενώ αμέσως μετά έδωσε τον λόγο στο τιμώμενο πρόσωπο. «Δεν ήξερα πως θα μιλούσαν οι συνεργάτες μου πριν από εμένα», δήλωσε αρχικά ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος. «Ό,τι είχα ετοιμάσει να πω, έχει ήδη ειπωθεί. Σε αυτήν εδώ την αίθουσα του Ολύμπιον, αλλά και στην παλιά αίθουσα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών με τα μεγάλα θεωρεία, πενήντα χρόνια τώρα ταξιδεύω σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα από τη μαγεία του κινηματογράφου. Στην πόλη της Θεσσαλονίκης έχω περάσει ορισμένες από τις πιο σημαντικές και όμορφες στιγμές της ζωής μου και την ευχαριστώ πραγματικά. Χαίρομαι πολύ που την υπηρέτησα, όπως και το ίδιο το Φεστιβάλ μέσα από τον ρόλο μου στο Διοικητικό Συμβούλιο για κάποια χρόνια. Θα ήταν λάθος να μη μοιραστώ αυτό που κουβαλάω πάντα μέσα μου, ότι δηλαδή οι πρώτοι μου κινηματογραφικοί εραστές ήταν ο Σάκης Μανιάτης και ο Γιώργος Πανουσόπουλος. Δεν είχαν ανάγκη από πολλά: κρατώντας την κάμερα πάντα στο χέρι, και χρησιμοποιώντας έναν μικρό ζουμ φακό, μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Δεν θα ήμουν εδώ αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που έγραψαν για μένα, οι σεναριογράφοι των ταινιών μου: ο Ντένης Ηλιάδης, η Κατερίνα Μπέη, ο Γιάννης Τσίρος και ο Βασίλης Αλεξάκης» τόνισε. 

Μιλώντας για το σινεμά του, ανέφερε: «Είναι ένα σινεμά που επιδιώκει πάντα να αντλεί από την κοινωνία, επιδιώκει να ζει μέσα στην κοινωνία, επομένως χρειάζεται την αίθουσα και την επικοινωνία. Για αυτόν τον λόγο, μπορώ να θεωρήσω τον Χρυσό Αλέξανδρο ως ένα ολόχρυσο lifetime achievement βραβείο κοινού. Σας ευχαριστώ πολύ!» επισήμανε ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος. 

Μετά την προβολή της ταινίας Ο Εχθρός Μου ακολούθησε Q&A. Σε ερώτηση του κοινού για το πόσους βοηθητικούς ηθοποιούς χρειάστηκε η ταινία, η παραγωγός Ελένη Κοσσυφίδου είπε: «Δεν θυμάμαι ακριβώς τα νούμερα, χωρίς να έχω ξεχάσει βέβαια τους ανθρώπους που δούλεψαν. Υπήρχαν πολλοί βοηθητικοί ηθοποιοί που χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες της ταινίας του Γιώργου».

Σε ερώτηση για το ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις στη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος μοιράστηκε: «Όπως είπε ο Γιάννης Τσίρος δυσκολεύτηκα με το γεγονός ότι θα έκανα μια ταινία με φόνο. Είχα μεγάλη ανησυχία. Το αποδέχτηκα σεναριακά και κατάλαβα τι ταινία θα έκανα. Στα πρακτικά ζητήματα, μου ήταν δύσκολες οι σκηνές πάλης. Δεν το είχα κάνει ποτέ ξανά. Ζητούσα ρεαλισμό, αλλά φοβόμουν μην τραυματιστεί ο Μανώλης Μαυροματάκης. Αυτό με άγχωσε πιο πολύ από όλα».

Παίρνοντας τον λόγο, ο ηθοποιός Μανώλης Μαυροματάκης, πρωταγωνιστής της ταινίας Ο Εχθρός Μου, σημείωσε: «Αγχωνόμουν πολύ μήπως τραυματιστώ. Σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να καθυστερήσει και το γύρισμα. Επίσης, τόσο μεγάλο ρόλο δεν είχα παίξει ποτέ και με άγχωνε που έπρεπε να κάνω γυρίσματα επί δύο μήνες. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο βοηθός σκηνοθέτη, ο Δημήτρης Παντελιάς, με είχε προτείνει στον Γιώργο. Τους ευχαριστώ και τους δύο, όπως και το Φεστιβάλ που βράβευσε τον Γιώργο γιατί μαζί του μεγαλώνουμε και εμείς».

Στη συνέχεια, ο ηθοποιός Γιώργος Γάλλος ανέφερε: «Η μεγάλη δυσκολία ήταν για μένα πως δεν έχω καμία σχέση ιδεολογικά και ιδεοσυγκρασιακά με τον χαρακτήρα που υποδύομαι. Η δουλειά μου δεν είναι να υπονομεύω τους ρόλους, αλλά να βρω τα αναγκαία στοιχεία για να τους στηρίξω. Ευτυχώς τα καταφέραμε, μέσα από πολλές πρόβες».

Σε ερώτηση για το αν δικαιολογεί τις πράξεις των ηρώων του, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος απάντησε: «Το θέμα είναι να τους δικαιολογήσεις μέσα σου. Αυτή την ταινία την έκανα ως πατέρας. Θα ήταν εντελώς άλλη ταινία αν δεν είχα γίνει πατέρας. Η αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν ο ήρωας, κολλημένος με την πλάτη στον τοίχο, βλέπει τους δικούς του που κοιμούνται. Ο καθένας το βλέπει με τη δική του οπτική. Στα υπαρξιακά θέματα δεν υπάρχει απάντηση. Όποτε βλέπω την ταινία συγκλονίζομαι με τη μουσική. Ο συνθέτης μας, ο Άκης Δαούτης, δυστυχώς έφυγε από τη ζωή εντελώς ξαφνικά. Είναι μια μεγάλη απώλεια για τον ελληνικό κινηματογράφο. Είχε μάλιστα γράψει και ένα τραγούδι για τους τίτλους τέλους, το οποίο τραγούδησε ο Φοίβος Δεληβοριάς. Τελικά δεν μπήκε στην ταινία γιατί οι στίχοι εξηγούσαν το φινάλε και δεν ήθελα να υπάρχει κάτι τόσο συγκεκριμένο».

Αναφερόμενος στη διαδικασία του casting στις ταινίες του, ο σκηνοθέτης εξήγησε ότι «με τη δουλειά και την τριβή βρίσκεις και βγάζεις πράγματα από τον ηθοποιό. Οι περισσότεροι προέρχονται από το θέατρο και κάνουν την προεργασία τους. Ο Λόρενς Ολίβιε είχε πει ότι ένας μονόλογος του Σαίξπηρ δεν είναι τίποτα μπροστά στη δυσκολία που έχει να πας σε ένα περίπτερο, να πάρεις μια εφημερίδα και, χωρίς να πεις κουβέντα, να καταλάβει ο θεατής ότι με τον εφημεριδοπώλη είσαι φίλος. Πρόκειται για μικρά πράγματα δηλαδή, τα οποία πρέπει να λυθούν πριν αρχίσουν τα γυρίσματα». Ο Γιώργος Γάλλος συμπλήρωσε: «Συζητούσαμε πολύ στα γυρίσματα και κυρίως για τα όσα δεν ειπώνονται. Για το τι συμβαίνει μέσα στις σιωπές και τις παύσεις».

Ερωτηθείς γιατί Ο Εχθρός Μου είναι η αγαπημένη του ταινία, ο σκηνοθέτης απάντησε: «Θεωρώ ότι είναι η πιο αδικημένη στο box office, καθώς παίχτηκε μέσα στην πιο βαθιά κρίση. Θα ήθελα το κοινό να τη δει. Ωστόσο, τις αγαπάω όλες τις ταινίες μου. Ειδικά μετά από αυτό το αφιέρωμα, τις αγαπάω λίγο περισσότερο».

Με 77 ελληνικά και διεθνή ντοκιμαντέρ (εκ των οποίων τα 44 είναι Ελληνικές πρεμιέρες) και 32 ταινίες μικρού μήκους, το μεγάλο διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Πελοποννήσου επιστρέφει πιο δυνατό από ποτέ, πάντοτε με ελεύθερη είσοδο σε όλες τις δράσεις του. 

Καταγράφοντας ρεκόρ συμμετοχών, αφίξεων και δράσεων, επιβεβαιώνει τον διεθνή του χαρακτήρα και την ανοδική του πορεία, καθώς εισέρχεται στη δεύτερη δεκαετία ζωής του, πάντα σε διοργάνωση του Κέντρου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας.

Από τις 21 έως και τις 30 Νοεμβρίου, η Καλαμάτα και ένα δίκτυο 15 πόλεων της Πελοποννήσου (Πάτρα, Ναύπλιο, Άργος, Γύθειο, Δημητσάνα, Ξυλόκαστρο, Στυμφαλία, Σπάρτη, Τρίπολη, Μονεμβασιά, Λεωνίδιο, Φιλιατρά, Αμαλιάδα, Ακράτα και Μονή Πορετσού) θα φιλοξενήσουν ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο και πλήθος δράσεων, όπως masterclasses, εκπαιδευτικά προγράμματα, εικαστικές εκθέσεις, εργαστήρια συμπαραγωγής, ειδικές δράσεις για ΑμεΑ και μαθητές, αποτελώντας έναν ισχυρό κόμβο πολιτιστικής εξωστρέφειας και αναπτυξιακού δυναμισμού. 

Φέτος, το φεστιβάλ έχει ως κεντρικό αφιέρωμα την “Αλληλεγγύη”, μια έννοια που αποκτά ιδιαίτερο βάρος στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα.

Περισσότεροι από 70 σκηνοθέτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα παρευρεθούν στην Καλαμάτα για να παρουσιάσουν τα έργα τους και να συνομιλήσουν με το κοινό, σε μια γιορτή του ντοκιμαντέρ που ξεπερνά κάθε προηγούμενο. 

Ανάμεσα στους διεθνείς προσκεκλημένους και οι:

Andreas Hartmann

Σκηνοθέτης και παραγωγός με έδρα το Βερολίνο, αποφοίτησε από το HFF "Konrad Wolf" το 2011 και υπήρξε Meisterschüler του καθηγητή Thomas Arslan στο Berlin University of the Arts (UdK). Το 2014 ήταν φιλοξενούμενος καλλιτέχνης στο Goethe-Institut Villa Kamogawa στο Κιότο της Ιαπωνίας. Το 2017, ήταν υποψήφιος για το γερμανικό τηλεοπτικό βραβείο Grimme Preis και έλαβε το Gerd Ruge Grant. Η ταινία του A FREE MAN κέρδισε το βραβείο Busan Cinephile για το καλύτερο παγκόσμιο ντοκιμαντέρ στο 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μπουσάν. Είναι απόφοιτος του Berlinale Talents και του Sundance Institute. 

Anja Reiß 

Eργάζεται ως ανεξάρτητη σκηνοθέτις και σεναριογράφος μεταξύ Βερολίνου, Φράιμπουργκ και Ζυρίχης. Εκτός από τα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, αναπτύσσει διαδραστικά και πολυμεσικά έργα, καθώς και ρεπορτάζ και επιστημονικά ντοκιμαντέρ για δημόσια τηλεοπτικά δίκτυα. To  “Traces of Responsibility”,  το πρώτο της διαδραστικό ντοκιμαντέρ σε συν-σκηνοθεσία με τον σύζυγό της Jann Anderegg,  υποστηρίχθηκε από το βραβείο Fast Track του Zürcher Filmstiftung. Το 2018 έλαβε χρηματοδότηση από το ίδρυμα MFG για την ανάπτυξη του έργου “Truth Detectives – The Game”, το οποίο τιμήθηκε το 2023 με το DigitalDOK Award στο Μόναχο. Είναι μέλος της AG DOK και υπότροφος των ιδρυμάτων Karl-Steinbuch και Robert Bosch Stiftung.

Jann Anderegg 

Γεννήθηκε στο Toggenburg της Ελβετίας. Αφού εργάστηκε σε διάφορες θέσεις σε ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές, σπούδασε μοντάζ κινηματογράφου στην Filmakademie Baden-Württemberg. Από τότε εργάζεται ως μοντέρ σε πολυάριθμες ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Το 2023, μοντάζ του για την ταινία "Die Theorie Von Allem" του Timm Kröger προβλήθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό της Βενετίας. Το 2020 τιμήθηκε με το Βραβείο Ελβετικού Κινηματογράφου Καλύτερου Μοντάζ για την ταινία "Baghdad in My Shadow" του Samir. Έχει επίσης μοντάρει το Late Shift, την πρώτη διαδραστική κινηματογραφική εμπειρία στον κόσμο, η οποία κέρδισε το BAFTA Cymru Award 2018. Είναι μέλος της Ελβετικής και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, και ζει μεταξύ Ζυρίχης και Βερολίνου.

Η ειδική προβολή της τηλεοπτικής σειράς Ριφιφί του Σωτήρη Τσαφούλια πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου στην κατάμεστη αίθουσα Φρίντα Λιάππα, παρουσία του Chief of Corporate Communications, Sustainability & Channel Productions Ομίλου ΟΤΕ Δημήτρη Μιχαλάκη, της επικεφαλής περιεχομένου της COSMOTE TV Φαίης Τσιτσιπή,  του σκηνοθέτη Σωτήρη Τσαφούλια, των σεναριογράφων της σειράς Βασίλη Ρίσβα και Δήμητρας Σακαλή, και των ηθοποιών Ευαγγελίας Μουμούρη, Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, Προμηθέα Αλειφερόπουλου και Αχιλλέα Ζέρβα.

Για άλλη μια χρονιά, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης εντάσσει τις σειρές στο επίσημο πρόγραμμά του, παρουσιάζοντας νέες παραγωγές. Μέσα από αυτή τη δυναμική ενότητα, το Φεστιβάλ αναδεικνύει τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές και ιστορίες που διαμορφώνουν σήμερα τον κόσμο της τηλεοπτικής αφήγησης. Η προβολή της σειράς Ριφιφί εντάσσεται στο τμήμα Series Special Screenings, που περιλαμβάνει συνολικά επεισόδια από επτά σειρές.

Τον λόγο πήρε αρχικά ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης: «Σας καλωσορίζω σε άλλη μία προβολή της COSMOTE TV, του μεγάλου μας χορηγού. Κάθε χρόνο στα Φεστιβάλ του Νοεμβρίου και του Μαρτίου έχουμε μια προβολή σειράς, ταινίας ή ντοκιμαντέρ, που είναι παραγωγή του μεγάλου χορηγού του Φεστιβάλ. Τους ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά. Η σειρά που θα δούμε βασίζεται σε μία από τις πιο γνωστές ληστείες που έχουν γίνει σε όλη την Ευρώπη. Το περιβόητο “ριφιφί”, όπου ληστές έσκαψαν κάτω από την τράπεζα, αλλά δεν τους έπιασαν ποτέ».

Στη σκηνή ανέβηκε αμέσως μετά η Φαίη Τσιτσιπή, επικεφαλής περιεχομένου της COSMOTE TV: «Ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία. Όπως πάντα, παραδοσιακά μαζί, κάνουμε την πρεμιέρα μας. Βρισκόμαστε εδώ για να δείτε πρώτοι τη νέα σειρά μυθοπλασίας, παραγωγής COSMOTE TV - COSMOTE TELEKOM, το Ριφιφί σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια. Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι και περήφανοι για αυτή τη σειρά. Είμαστε επίσης χαρούμενοι που μας έχουν τιμήσει με την παρουσία τους και πολλοί από τους συντελεστές της σειράς, οι οποίοι θα τη δουν για πρώτη φορά μαζί σας. Οι δύο ιστορίες που θα παρακολουθήσουμε βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, εμπλουτισμένα με στοιχεία μυθοπλασίας από τον Βασίλη Ρίσβα και τη Δήμητρα Σακαλή, τους σεναριογράφους της σειράς. Η μία είναι η πολύ γνωστή ληστεία που έγινε τη δεκαετία του ’90 στην Αθήνα. Την άλλη δεν θα σας την αποκαλύψω, αλλά σύντομα θα τη δείτε στη μεγάλη οθόνη. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές της σειράς, αλλά και τους συνεργάτες μας, την Tanweer Productions, τον Διονύση Σαμιώτη και τον Πάνο Πετρόπουλο, μεταξύ άλλων. Εύχομαι να απολαύσετε τη σειρά, η οποία θα κυκλοφορήσει στα μέσα Δεκεμβρίου με έξι επεισόδια», ολοκλήρωσε.

Τη σκυτάλη πήρε ο σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας: «Σας καλωσορίζω κι εγώ με τη σειρά μου. Ευχαριστώ πολύ το Φεστιβάλ για την πρόσκληση: η Θεσσαλονίκη μού φέρνει πάντα τύχη. Το Ριφιφί είναι η πέμπτη σειρά για την οποία στέκομαι μπροστά σας στις αίθουσες του Φεστιβάλ και η χαρά μου είναι μεγάλη. Θα ήθελα πρώτα από όλα να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που έφτιαξε την COSMOTE TV, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν παραγωγές σαν το Ριφιφί, η τηλεόραση είχε σταματήσει να επενδύει στη μυθοπλασία και ανακύκλωνε συνεχώς ευτελή, χαμηλής ποιότητας και σκανδαλοθηρικά προγράμματα. Αυτός ο άνθρωπος μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε παραγωγές μυθοπλασίας υψηλού επιπέδου: το όνομά του είναι Δημήτρης Μιχαλάκης. Μας εμπιστεύτηκε και μας έδωσε τα εργαλεία για να κατασκευάσουμε μαζί έναν νέο τηλεοπτικό δρόμο. Τον ευχαριστώ πολύ για το θάρρος του, το οποίο έπεισε και άλλους ανθρώπους σε άλλα κανάλια να ακολουθήσουν το παράδειγμά του», ανέφερε.

Στο σημείο αυτό, ο Σωτήρης Τσαφούλιας πρόσθεσε: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ηθοποιούς και ειδικά όσους είναι σήμερα εδώ: την Ευαγγελία Μουμούρη, τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τον Αχιλλέα Ζέρβα, τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο και τον αγαπημένο μου Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος επέστρεψε στη μικρή οθόνη ύστερα από χρόνια απουσίας και με τίμησε με το ταλέντο και τη φιλία του. Σας ενημερώνω εκ προοιμίου πως το Ριφιφί δεν θυμίζει σε τίποτα την εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά La casa de papel. Η ουσία της ιστορίας είναι πράγματι η ληστεία, αλλά όλος ο πυρήνας της σειράς είναι η δεύτερη ιστορία, η οποία συγκλόνισε την Ελλάδα και θα αποκαλυφθεί στα τελευταία επεισόδια. Η ιστορία αυτή κάνει τη σειρά πιο συναισθηματική και ανθρωποκεντρική. Οι δολοφονίες και οι ληστείες είναι πλέον συχνό φαινόμενο στο τηλεοπτικό περιεχόμενο, οπότε αυτές οι θεματικές δεν απασχόλησαν ούτε εμένα ούτε τους σεναριογράφους: μας απασχόλησε, αντιθέτως, ποιοι πράττουν αυτά τα εγκλήματα, αλλά και για ποιους λόγους. Όλα ξεκινούν από μια ανάγκη, από έναν έρωτα, από έναν πόνο. Η μυθοπλασία ήρθε λοιπόν στο Ριφιφί για να καλύψει όσα δεν γνωρίζαμε, την ταυτότητα δηλαδή των δραστών και τις αιτίες πίσω από τις αποφάσεις τους: τα γεγονότα της ληστείας παρουσιάζονται όπως ακριβώς συνέβησαν. Τα τελευταία μου “ευχαριστώ” για απόψε απευθύνονται στο στήριγμά μου, τον διευθυντή φωτογραφίας μου, τον Κλαούντιο Μπολιβάρ, αλλά και τον Διονύση Σαμιώτη και τον Πάνο Πέτρόπουλο, τους παραγωγούς μας, οι οποίοι μετά τις 17 Κλωστές αποφάσισαν να συνεργαστούμε ξανά», ολοκλήρωσε.

Μετά την προβολή, ακολούθησε Q&A με τους συντελεστές της σειράς. 

Σχετικά με τους λόγους που επιλέχθηκαν ηθοποιοί με κωμικό υπόβαθρο, ο Σωτήρης Τσαφούλιας ανέφερε: «Το ότι χρησιμοποιούμε κωμικούς ηθοποιούς για να κάνουμε μια δραματική σειρά εξηγείται από το γεγονός ότι η κωμωδία ενέχει στοιχεία τραγωδίας: οι δυο τους είναι αλληλένδετες, όπως και στη ζωή. Άλλωστε, δεν είναι σπάνιο να σε πιάνουν τα γέλια την ώρα που αφηγείσαι ένα δυσάρεστο γεγονός, και αντίστοιχα να συγκινείσαι στη διήγηση ενός ευχάριστου γεγονότος. Στο Ριφιφί, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τις σωστές αναλογίες συναισθημάτων ώστε να υπάρχει ισορροπία».

Αναφορικά με τους λόγους που οι «κακοί» χαρακτήρες είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στο κοινό, ο Σωτήρης Τσαφούλιας σχολίασε: «Συνηθίζω να λέω ότι ως λαός είμαστε πάντα με την Αντιγόνη και ποτέ με τον Κρέοντα. Υποστηρίζουμε τις αξίες και όχι τις αρχές, διότι οι αρχές αλλάζουν. Οι κανόνες του σήμερα αλλάζουν συνεχώς και το τωρινό νόμιμο μπορεί να θεωρείται παράνομο αύριο. Υποστηρίζουμε τις αξίες του έρωτα, της αγάπης, της φιλίας ή της εκδίκησης και κατανοούμε τις εξωδικαστικές λύσεις, οι οποίες παρουσιάζονται και στις αρχαίες τραγωδίες όπως η Ορέστεια. Προσπαθώ να εισάγω χαρακτήρες που είναι συμπαθείς, γιατί δεν μου αρέσει ο διδακτισμός: θέλω να βγάλει το κοινό τα δικά του συμπεράσματα. Αν παρουσιάσω έναν χαρακτήρα ως αμετάκλητα κακό εξαρχής, έχω πάρει ήδη θέση. Ο ρόλος μου είναι να παρουσιάσω έναν δικό μου προβληματισμό για να τον μοιραστούμε: δεν παρουσιάζω μια θέση για να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε. Προσπαθώ να διατηρώ μια αντικειμενικότητα γι’ αυτό, όταν παρουσιάζω έναν εγκληματία ως συμπαθή, παρουσιάζω και τα εγκλήματά του με πολύ ρεαλιστικό τρόπο. Δεν κρύβω την ωμότητά τους, ακριβώς για να μην πάρω θέση», ανέφερε. Αμέσως μετά, η Ευαγγελία Μουμούρη προσέθεσε κάποια σχόλια από την πλευρά του ηθοποιού: «Για να μπορέσεις να μελετήσεις έναν χαρακτήρα οφείλεις να δικαιολογήσεις τις πράξεις του. Ένας κακός χαρακτήρας δεν γεννήθηκε κακός. Στο μαιευτήριο, ένα παιδάκι έχει όλη τη χαρά του Θεού. Το γεγονός ότι φτάνει σε ένα σημείο να χαρακτηριστεί ως κακός, είναι ένας χαρακτηρισμός αόρατος στον ίδιο. Κανένας κακός δεν θεωρεί ότι είναι κακός».

Σχετικά με το ποιες δυσκολίες συνάντησαν στην ενσάρκωση του ρόλου τους, η Ευαγγελία Μουμούρη απάντησε: «Ήρθε ένα τηλεφώνημα από τον Σωτήρη πριν από ενάμιση χρόνο. Δεν πίστευα ότι ήταν εκείνος. Ήταν όλα εύκολα, με ένα υπέροχο σενάριο και μια ανοιχτή παραγωγή. Επισκέφτηκα νοερά τη δεκαετία του ’90, ξύνοντας δικές μου προσωπικές πληγές. Όλα τα υπόλοιπα ήταν πολύ απλά». Με τη σειρά του, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος σχολίασε: «Παρότι εμφανίζομαι συνεχώς σε τηλεοπτικές επαναλήψεις,  είχα πάρα πολλά χρόνια να παίξω στην τηλεόραση.  Πέρασαν περίπου 14 χρόνια από την τελευταία μου εμφάνιση. Άρχισα να ζηλεύω κάποιες δουλειές που έβλεπα, πολλές από αυτές του Σωτήρη. Είπαμε ότι κάποια στιγμή πρέπει να δουλέψουμε μαζί. Δέχτηκα κι εγώ, όπως η Ευαγγελία, το τηλεφώνημά του και με μεγάλη χαρά τού είπα πως θα ήθελα να συνεργαστούμε. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη αφορμή για να επιστρέψω στην τηλεόραση από τον Σωτήρη, που είναι ο πυλώνας της σειράς, αλλά και τους υπόλοιπους εξαιρετικούς συντελεστές και την παραγωγή. Άλλωστε, δεν είναι και ακριβώς τηλεόραση αυτό που ήθελα να κάνω από εδώ και στο εξής. Ήθελα μια τηλεόραση με κινηματογραφικά στοιχεία. Μου άρεσε πολύ η εμπειρία που ζήσαμε, με τις συνθήκες παραγωγής και τους υπέροχους ανθρώπους που συνάντησα. Η μεγαλύτερη δυσκολία για μένα στον ρόλο που υποδύθηκα ήταν να μην παίξω απλώς τον ρόλο: ήθελα να τον βιώσω και να τον συναισθανθώ», σχολίασε.

Στο σημείο αυτό, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης επισήμανε: «Χαιρόμαστε πολύ για τη σημερινή προβολή της σειράς: ήταν η πρώτη προβολή και για εμάς τους ίδιους. Από την πρώτη στιγμή που μου έκανε ο Σωτήρης την πρόταση και διάβασα το υπέροχο σενάριο, δέχτηκα αμέσως. Το επόμενο πρωί ξύπνησα μέσα σε έναν μικρό εφιάλτη, γιατί έχω μεγάλο πρόβλημα κλειστοφοβίας και τα γυρίσματα απαιτούσαν να βρισκόμαστε σε υπόγεια και λαγούμια. Στο τελευταίο πλάνο, την τελευταία μέρα, έπαθα μια μικρή κρίση πανικού. Όλα όμως πήγαν καλά τελικά». Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ο Αχιλλέας Ζέρβας: «Είμαι πολύ συγκινημένος. Ο ρόλος μου επί της ουσίας δεν υπήρχε. Πήγα για πλάκα σε ένα μάθημα του Σωτήρη, θεωρώντας πως δεν θα καταφέρω τίποτα. Δεν ξέρω τι έγινε σε εκείνο το μάθημα και κατάφερα να έχω ρόλο στη σειρά. Ποτέ δεν πίστευα πως υπήρχε περίπτωση να βρεθώ μπροστά σε τόσο κοινό όσο βρίσκεται εδώ σήμερα, πόσο μάλλον να συνεργαστώ με τόσο εκπληκτικούς ηθοποιούς. Το σενάριο ήταν το καλύτερο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Χαίρομαι που ο Σωτήρης είναι στη ζωή μου: για ένα παιδί με τραυλισμό όπως εγώ, τα πράγματα δεν είναι εύκολα στην Ελλάδα. Όταν είδα τον ρόλο μου, πραγματικά δεν το πίστευα. Για μένα είναι πολύ μεγάλη τιμή να βρίσκομαι σε αυτή τη σειρά», τόνισε ο Αχιλλέας Ζέρβας.

Σχετικά με τις απαιτήσεις των σκηνικών, ο Σωτήρης Τσαφούλιας ανέφερε: «Οι δυσκολίες ήταν μεγάλες. Είναι πιο εύκολο να αναβιώσει κανείς την Αθήνα του 1900 ή του 1800, παρά του 1990. Όλα τα πεζοδρόμια και τα φανάρια ήταν αλλιώς. Έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πώς θα προσεγγίσουμε τα λεωφορεία και τα αυτοκίνητα, αλλά και όλη την αισθητική συνολικά. Αυτό ήταν και το μεγάλο στοίχημα της σειράς: να κρατήσει την επαφή με την εποχή στην οποία τοποθετείται. Πολλά από τα σκηνικά κατασκευάστηκαν: αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην εταιρεία παραγωγής». Τέλος και σχετικά με την έννοια της συμπερίληψης, ο σκηνοθέτης της σειράς ανέφερε: «Όταν ευχόμαστε αφθονία το μυαλό μας πάει στα πολλά αγαθά, ενώ η ουσία είναι να μην έχουμε φθόνο για τον διπλανό μας. Ακόμα όμως κι αν αγνοεί κανείς το νόημα μιας λέξης, αυτή δεν χάνει τη δύναμή της. Ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν: το νόημα είναι να συμπεριφερόμαστε ανθρώπινα και να είμαστε αγαπημένοι», ολοκλήρωσε.

Ξεκίνησε τα γυρίσματά της στα Χανιά η διεθνής παραγωγή «Ξανασταυρώνεται» του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη. Πρόκειται για την κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», ενός από τα πιο αναγνωρισμένα έργα του Νίκου Καζαντζάκη, σε συμπαραγωγή Ελλάδας, Ιταλίας, Κύπρου και Λουξεμβούργου. Το σενάριο υπογράφει ο σκηνοθέτης, γνωστός μεταξύ άλλων για την ιδιαίτερα επιτυχημένη σειρά «Το Νησί», μαζί με την Αλεξάνδρα Δυράνη-Μαούνη, ενώ το καστ αποτελείται από τους: Αναστάση Λαουλάκο, Κίκα Γεωργίου, Βαγγέλη Μουρίκη, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Φωτεινή Πελούζο, Γιάννη Αναστασάκη, Ορέστη Παλιαδέλη και Simone Baldasseroni. Στην ταινία συμμετέχει ο Maurizio Lombardi, ο οποίος στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με τον Πάολο Σορεντίνο στην σειρά «The New Pope /Ο Νέος Πάπας», μεταξύ άλλων.

Σύνοψη: Σε ένα κοντινό μέλλον, σε ένα απομονωμένο ελληνικό νησί υπό ξένη κατοχή, ζει ο Μανώλης, ένας νεαρός street artist με διαταραχή ομιλίας. Με την ανοχή του πατέρα του, αρχηγού Ασφαλείας του νησιού, ο Μανώλης έχει μάθει να κινείται απερίσκεπτα, στα όρια του νόμου του κατακτητή. Μια νύχτα, μαζί με τους φίλους του, βεβηλώνουν ένα άγαλμα του Χριστού. Υπό την πίεση του Δεσπότη, ο πατέρας του αναγκάζεται να τον συνετίσει. Λυγίζοντας στην προοπτική της βάναυσης τιμωρίας που τον περιμένει, ο Μανώλης προδίδει τους φίλους του, εντάσσεται στο Σώμα Ασφαλείας και υποχρεώνεται να υποδυθεί τον Χριστό στη Μεγάλη Αναπαράσταση των Παθών - την υπερπαραγωγή που σκηνοθετεί ο ίδιος ο Δεσπότης για τον εορτασμό του Πάσχα, με τις ευλογίες του ξένου διοικητή. Όταν, όμως, ένας ντόπιος ψαράς σώζει ένα τσούρμο Ελλήνων προσφύγων που έχουν αυτομολήσει από γειτονικό νησί, ο Μανώλης γίνεται πλέον μάρτυρας και συμμέτοχος της σκληρής μεταχείρισής τους. 

Ακροβατώντας ανάμεσα στην ενοχή και την αφύπνιση, θα καταφέρει επιτέλους να βρει τη φωνή του και να αντισταθεί στην αδικία;

Η εκθαμβωτική σταρ Ιζαμπέλ Ιπέρ, τιμώμενο πρόσωπο της φετινής διοργάνωσης του Φεστιβάλ, παραχώρησε συνέντευξη τύπου τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, στο πλαίσιο του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. 

Ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ και συντονιστής της συνέντευξης τύπου της Ιζαμπέλ Ιπέρ, καλωσόρισε τη λαμπερή και πολυβραβευμένη σταρ του παγκόσμιου σινεμά στο Φεστιβάλ. Με αφορμή την πιο πρόσφατη ταινία της, η οποία θα προβληθεί στο Φεστιβάλ, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος ανέφερε σχετικά: «Δεν είναι η πρώτη σας φορά στη Θεσσαλονίκη, και οι ταινίες σας υπήρξαν πάντα ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Φεστιβάλ. Είστε μια πραγματικά εργατική ηθοποιός και σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας. Η πιο πρόσφατη ταινία σας, που προβάλλεται στο αφιέρωμά μας, είναι Η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο (2025) του Τιερί Κλιφά. Αναρωτιέμαι λοιπόν κατά πόσο οι δεκάδες ταινίες που έχετε γυρίσει ανά τα χρόνια σάς έχουν κάνει να αισθάνεστε πλουσιότερη».«Οι ταινίες που έχω γυρίσει με κάνουν να αισθάνομαι ολοκληρωμένη. Με κάνουν επίσης να αισθάνομαι πολύ προνομιούχα, για τις ευκαιρίες που είχα να ενσαρκώσω όλους αυτούς τους ρόλους και να δουλέψω με όλους αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς», σημείωσε η Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ είχε ενεργό ρόλο στην επιμέλεια του αφιερώματος που φιλοξενεί η 66η διοργάνωση στο έργο της. Σε σχετική ερώτηση του Γιώργου Κρασσακόπουλου αναφορικά με την επιλογή των ταινιών του αφιερώματος, η Ιζαμπέλ Ιπέρ αποκρίθηκε πως δεν ήταν μια ολότελα συνειδητή διαδικασία: «Ίσως θα μπορούσα να έχω διαλέξει και άλλες ταινίες, αλλά πιστεύω πως η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί μια καλή επισκόπηση, η οποία περιέχει πολλούς διεθνείς σκηνοθέτες». Αναφορικά με την παλαιότερη ταινία του αφιερώματος, το θρυλικό Η πύλη της Δύσης (1980) του Μάικλ Τσιμίνο, η Ιζαμπέλ Ιπέρ εξιστόρησε: «Το γύρισμα αυτής της ταινίας ήταν μια πραγματικά φανταστική εμπειρία, όπου περάσαμε επτά μήνες στη Μοντάνα των ΗΠΑ. Η ταινία αυτή είναι εξίσου γνωστή για την επιτυχία και την αποτυχία της. Υπήρξε μια μεγάλη εισπρακτική αποτυχία: συγκεκριμένα, οι New York Times τη χαρακτήρισαν “μια πρωτοφανή καταστροφή”, από την οποία ο σκηνοθέτης δεν συνήλθε ποτέ πραγματικά. Στη διάρκεια της καριέρας μου έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτή την ταινία, έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μια ταινία δημιουργού. Ήταν μια ταινία πολύ προσωπική, με σκληρό και αιχμηρό πολιτικό σχόλιο για την εποχή της. Ίσως στις μέρες μας να γινόταν πιο εύκολα αποδεκτή», ολοκλήρωσε.

Αναφορικά με το πώς διαχειρίζεται την αποτυχία και αν την επηρεάζει, η Ιζαμπέλ Ιπέρ δήλωσε: «Φυσικά και με επηρεάζει. Δεν κάνουμε ταινίες για να παραμείνουμε κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, αλλά για να μας δουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Το να γίνεις αποδεκτός είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση της κινηματογραφικής δημιουργίας. Ωστόσο, είμαι απλώς μια ηθοποιός της ταινίας και δεν γίνεται να κουβαλώ όλο το βάρος της αποτυχίας στους ώμους μου: δεν νιώθω προσωπικά υπεύθυνη για την όποια αποτυχία». Σχετικά με το τι κρατάει από τον κάθε ρόλο που ενσαρκώνει, σχολίασε: «Το κοινό κάνει στους ηθοποιούς συχνά αυτή την ερώτηση γιατί δεν συνειδητοποιεί πως η κινηματογραφική δημιουργία έχει να κάνει με το παρόν, το οποίο ξεχνιέται αυτομάτως. Το λεπτό που καταθέτεις την ερμηνεία έχει ήδη συντελεστεί και ανήκει στο παρελθόν».

Στο σημείο αυτό, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος τής απηύθυνε ερώτημα σχετικό με τους απαιτητικούς ρόλους που αναλαμβάνει: «Δεν πιστεύω πως οι ρόλοι που αναλαμβάνω είναι απαιτητικοί. Οι χαρακτήρες που ενσαρκώνω περιλαμβάνουν σύνθετες πτυχές και αμφιλεγόμενα σημεία. Δεν πιστεύω όμως πως οι συγκεκριμένες ιδιότητες τους κάνουν αντιπαθητικούς. Ίσως κάποτε το σινεμά είχε σαφείς διαχωρισμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά πλέον αυτά τα σύνορα έχουν αρχίσει να θολώνουν και είναι πιο δυσδιάκριτα», ανέφερε η Ιζαμπέλ Ιπέρ. Στη συνέχεια, μίλησε για τη συνεργασία της με την κόρη της, Λολιτά Σαμά, με την οποία συμπρωταγωνιστεί στην ταινία Copacabana (2010) του Μαρκ Φιτουσί: «Ήταν μια υπέροχη συνεργασία. Η κόρη μου βρίσκεται εδώ μαζί μου γιατί λατρεύει την όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης όσο κι εγώ. Η Copacabana είναι μια κωμωδία με οξείες γωνίες, που ανατρέπει τις ισορροπίες της σχέσης μητέρας-κόρης και σχολιάζει με έξυπνο και απροσδόκητο τρόπο το χάσμα των γενεών».

Αμέσως μετά, η συζήτηση επικεντρώθηκε στη συνεργασία της με τον Χαλ Χάρτλεϊ στην ταινία Amateur (1994): «Το Amateur είναι μια φανταστική ταινία από έναν πολύ ταλαντούχο σκηνοθέτη, η οποία συνδυάζει το πνευματικό βάθος της Βίβλου με την ελαφρότητα ενός καρτούν, η οποία ήρθε αμέσως μετά το Trust (1990) και το Απλοί άνθρωποι (1992)». Η Γαλλίδα σταρ τόνισε πως δεν αισθάνεται ότι έχει πάρει ιδιαίτερα ρίσκα στην καριέρα της, αλλά ότι έχει όντως βρεθεί πολλές φορές έξω από το ασφαλές της περιβάλλον: «Αυτή ήταν ανέκαθεν η ιδέα που είχα σχετικά με την κινηματογραφική δημιουργία: μου άρεσε να κάνω ταινίες στο εξωτερικό, μακριά από τη χώρα μου. Η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματική ηθοποιός ήταν όταν συμμετείχα στην ταινία Οι κληρονόμοι (1980) της Μάρτα Μέσαρος από την Ουγγαρία. Έκανα επίσης πολλές ταινίες στην Ασία με τον Χονγκ Σανγκ-σου αλλά και με τον Μπριγιάντε Μεντόζα. Τα γυρίσματα στο εξωτερικό είναι πάντα μια φανταστική εμπειρία, γιατί έτσι γίνεσαι μέρος μιας άγνωστης και ξένης περιοχής. Είναι τρομερό το να γίνομαι η προσωποποίηση του βλέμματος ενός σκηνοθέτη σαν τον Χονγκ Σανγκ-σου στη δική του χώρα », υπογράμμισε.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη συμμετοχή της στην ταινία Μεταναστεύσεις (1989) του Αλεξάνταρ Πέτροβιτς, μια ταινία εντυπωσιακή, με υψηλής ποιότητας παραγωγή και ισχυρό μήνυμα η οποία, όπως ανέφερε, «είχε μια κάπως παράξενη τύχη», λόγω πολλών εμπλοκών στην παραγωγή και στη διανομή της. Σχετικά με παρατήρηση του κοινού αναφορικά με το πόσο εύκολη και φυσική παρουσιάζεται η υποκριτική τέχνη στις ερμηνείες της, ακόμη και σε απαιτητικούς ρόλους όπως η καθηγήτρια φιλοσοφίας στην ταινία Το μέλλον (2016) της Μία Χάνσεν-Λοβ, επισήμανε: «Δεν μου ήταν ποτέ δύσκολο να ενσαρκώσω αυτούς τους χαρακτήρες. Αυτή η συγκεκριμένη ταινία που αναφέρατε ήταν ένα υπέροχο φιλμ γεμάτο ελπίδα. Η πραγματική δυσκολία στις ταινίες είναι να δουλεύεις με κάποιον που δεν καταλαβαίνεις και δεν εμπιστεύεσαι. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί στη σχέση ηθοποιού-σκηνοθέτη: η ταινία πρέπει να βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη», τόνισε.

Σε μία ακόμα ερώτηση του κοινού αναφορικά με την εκπροσώπηση των γυναικών στο σύγχρονο σινεμά, η Ιζαμπέλ Ιπέρ υπογράμμισε: «Βλέπω την κατάσταση όπως την έβλεπα και στην αρχή της καριέρας μου. Ανέκαθεν υπήρξα τυχερή και προνομιούχα. Πάντα αναζητούσα (και έβρισκα) ρόλους στους οποίους οι γυναίκες έχουν την κεντρική θέση, δεν είναι κρυμμένες πίσω από κάποιον άντρα αλλά βρίσκονται στο προσκήνιο. Στις μέρες μας έχουμε ολοένα και περισσότερες γυναίκες σκηνοθέτριες και γενικότερα περισσότερες γυναίκες στη δημιουργία ταινιών. Συγκριτικά με το παρελθόν, έχουμε σίγουρα βελτιωθεί, αλλά μπορούμε και καλύτερα». Απαντώντας σε ερώτηση του κοινού σχετικά με τον σκηνοθέτη με τον οποίο θα ήθελε να έχει συνεργαστεί, ξεχώρισε αμέσως τον Άλφρεντ Χίτσκοκ και συγκεκριμένα την ταινία Δεσμώτης του Ιλίγγου (1958). Σχετικά με πιθανή συνεργασία με Έλληνες ή Ελληνίδες δημιουργούς, και πιο συγκεκριμένα σε θεατρική σκηνή, ανέφερε πως έχει ορισμένες ιδέες αλλά είναι ακόμη νωρίς για να τις μοιραστεί με το κοινό.

Το Ethnofest - Διεθνές Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας επιστρέφει για 16η χρονιά, τόσο στις αίθουσες της Αθήνας όσο και διαδικτυακά σε όλη την Ελλάδα, παρουσιάζοντας ντοκιμαντέρ από κάθε γωνιά του πλανήτη. Η ανθρώπινη εμπειρία, σε κάθε εποχή και τόπο, παραμένει ο σταθερός πυρήνας του Ethnofest. Συνεχίζοντας με συνέπεια τη διαδρομή και το όραμά του, το φεστιβάλ αντιμετωπίζει τον κινηματογράφο ως χώρο ενσυναίσθησης και διαλόγου, εκεί όπου το βλέμμα μετατρέπεται σε εργαλείο κατανόησης του άλλου και του εαυτού. Η φετινή διοργάνωση βρίσκει ξανά τον κόσμο μας εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων, με τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη να συνεχίζεται, σε μια εποχή έντονων αναταράξεων, φόβου και πόλωσης. Μέσα σε αυτό το περίπλοκο και αποξενωτικό τοπίο που μοιραζόμαστε, το Ethnofest αναγνωρίζει την ανάγκη για παρατήρηση και εκ νέου σύνδεση και δεν παύει να στρέφει το βλέμμα προς τα μέσα και να αναζητά στο οικείο και το καθημερινό τα ίχνη που συνθέτουν την ανθρώπινη εμπειρία και φωτίζουν τις πολλαπλές όψεις της αλλά και την προοπτική συλλογικής συνύπαρξης και δημιουργίας.

Το όραμα της φετινής αφίσας, με τα λόγια του σχεδιαστή της οπτικής ταυτότητας του Φεστιβάλ, Γιώργου Σκαρμούτσου: 

«Κάθε ματιά προς τον κόσμο φέρει τα πρόσωπα που τον συγκροτούν. Η κάμερα του κινηματογράφου γίνεται μέσο συνάντησης, ανταλλαγής και κατανόησης. Ένα βλέμμα που επιδιώκει να επανασυνδεθεί με το περιβάλλον και τις αθέατες πτυχές του. Σε ένα τοπίο ολοένα πιο σύνθετο και απόμακρο, η παρατήρηση αποκτά εκ νέου επιτακτικό ρόλο: ξαναβρίσκουμε τον τρόπο να γνωριστούμε και να συναντηθούμε.»

ΤΜΗΜΑ INITIATIONS ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Για πρώτη φορά διαγωνιστικό!

Φέτος, το τμήμα «INITIATIONS: Σπουδαστικές ταινίες στην Ελλάδα» αποκτά για πρώτη φορά διαγωνιστικό χαρακτήρα. Με στόχο την ουσιαστική στήριξη και προώθηση των φωνών του μέλλοντος και των εγχώριων παραγωγών, το τμήμα των σπουδαστικών ταινιών μετατρέπεται σε διαγωνιστικό, με τις συμμετέχουσες ταινίες να διεκδικούν το βραβείο που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 500 ευρώ. Στην ενότητα αυτή θα παρουσιαστούν τα καλύτερα, πιο πρόσφατα, φοιτητικά ντοκιμαντέρ που παράγονται σε τμήματα κινηματογράφου και κοινωνικών επιστημών στην Ελλάδα, πάντα με εθνογραφική και κοινωνικά προσανατολισμένη κατεύθυνση. Επιλέξιμες ήταν οι ταινίες που υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο ακαδημαϊκού προγράμματος και δεν έχουν πραγματοποιήσει κάποια δημόσια, εμπορική ή φεστιβαλική προβολή στην Ελλάδα. 

Η Κριτική Επιτροπή του Διαγωνιστικού Τμήματος που θα απονείμει το βραβείο αποτελείται από τα εξής μέλη: Πάνος Γκένας, Υπεύθυνος του Διαγωνιστικού Τμήματος «Ελληνικές Μικρές Ιστορίες» των Νυχτών Πρεμιέρας και Αρχισυντάκτης του ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr, Φίλη Ολσέφσκι, Κινηματογραφίστρια και Κολορίστα, Μελ Καλφαντή, Programmer και Ανθρωπολόγος

To ΕΚΚΟΜΕΔ σε συνεργασία με το IFFR Pro, απευθύνει πρόσκληση σε νέους/νέες επαγγελματίες παραγωγούς κινηματογραφικών έργων να συμμετάσχουν στο Rotterdam Lab 2026 που διοργανώνεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ. Το Rotterdam Lab είναι ένα πενθήμερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια του CineMart (IFFR co-production market) και προσφέρει την ευκαιρία σε ανερχόμενους/ες παραγωγούς να καλλιεργήσουν το δίκτυο επαφών τους, να αποκτήσουν γνώσεις και δεξιότητες χρήσιμες για την διασύνδεσή τους στην παγκόσμια κινηματογραφική αγορά.

Το ΕΚΚΟΜΕΔ προσφέρει σε μία/έναν παραγωγό την ευκαιρία να λάβει μέρος στο πρόγραμμα, το οποίο θα πραγματοποιηθεί κατά το διάστημα 30 Ιανουαρίου-4 Φεβρουαρίου 2026, καλύπτοντας:

- το κόστος συμμετοχής στο Rotterdam Lab,

- διαμονή πέντε ημερών σε ξενοδοχείο στο Ρότερνταμ,

- διαπίστευση για το CineMart (η διαπίστευση επιτρέπει στον/στη συμμετέχοντα/ουσα να παρευρεθεί σε όλες τις προβολές και εκδηλώσεις της αγοράς).

Σημείωση: Τα έξοδα μετακίνησης βαρύνουν τον/την συμμετέχοντα/ουσα.

Δεκτές γίνονται αιτήσεις παραγωγών που είτε έχουν δική τους εταιρεία παραγωγής είτε εργάζονται ως (junior) producers σε εταιρείες παραγωγής. 

Οι υποψήφιοι/ες θα πρέπει να έχουν credit παραγωγού σε τουλάχιστον δύο ταινίες μικρού μήκους ή/και έως δύο ταινίες μεγάλου μήκους. Οι υποψήφιοι/ες, με την αίτησή τους, δεσμεύονται για την φυσική τους παρουσία καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος.

Αιτήσεις συμμετοχής γίνονται δεκτές έως 16/11/2025 στο email protocol@ekkomed.gr υπόψη της Μονάδας Ανάπτυξης και Παραγωγής και θα πρέπει να συνοδεύονται από τα παρακάτω στην αγγλική γλώσσα: αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα, φιλμογραφία, προφίλ εταιρείας παραγωγής, συνοδευτική επιστολή εκδήλωσης ενδιαφέροντος (letter of motivation) - έως μία σελίδα.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αποτίει φόρο τιμής στον σπουδαίο Έλληνα συνθέτη μέσα από έναν κινηματογραφικό μαραθώνιο αφιερωμένο στο έργο του για τη μεγάλη οθόνη. Η εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 2 Νοεμβρίου στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, σε συμπαραγωγή με τον Σύλλογο Οι Φίλοι της Μουσικής και την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, αναδεικνύει την ιδιαίτερη σχέση του Χατζιδάκι με την έβδομη τέχνη, αποκαλύπτοντας πτυχές της ευαισθησίας, της φαντασίας και της αισθητικής του, που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα τόσο στον ελληνικό όσο και στον διεθνή κινηματογράφο.

Μουσική που ξεπερνά τα όρια της οθόνης

Η μουσική του Χατζιδάκι δεν έντυνε απλώς τις ταινίες· τις μετουσίωνε. Μελωδίες σαν το «Ποτέ την Κυριακή», που του χάρισε το Όσκαρ Πρωτότυπου Τραγουδιού, έγιναν παγκόσμια αναγνωρίσιμες, ενώ το έργο του «Ο Μεγάλος Ερωτικός» αποτελεί ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο για την αγάπη, την ποίηση και τον ελληνικό λυρισμό. Ο μαραθώνιος περιλαμβάνει τέσσερις εμβληματικές ταινίες που σηματοδοτούν διαφορετικές φάσεις της κινηματογραφικής του πορείας και τον αναδεικνύουν όχι μόνο ως μουσικό αλλά και ως αφηγητή, που με τις νότες του χρωμάτιζε την εικόνα και ανέδειξε τον ρόλο της μουσικής ως δραματουργικό στοιχείο της αφήγησης.

Όπως ο ίδιος έλεγε: «Η καλή μουσική για τον κινηματογράφο φέρνει πάντα την εικόνα μέσα μας…»

Συζήτηση: «Σαν παλιό σινεμά…»

Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, ώρα 18:00

Το αφιέρωμα πλαισιώνεται από μια ανοιχτή συζήτηση με τίτλο «Σαν παλιό σινεμά…», στην οποία η Πρόεδρος του ΔΣ της Ταινιοθήκης της Ελλάδος Μαρία Κομνηνού υποδέχεται τους Φώτη Απέργη (δημοσιογράφο), Ρενάτα Δαλιανούδη (αναπληρώτρια καθηγήτρια, Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο) και Νίκο Κυπουργό (συνθέτη), σε μια αναδρομή στην πολύπλευρη σχέση του Χατζιδάκι με τον κινηματογράφο και τη διαχρονική απήχηση της μουσικής του.

Πρόγραμμα Προβολών, Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη

- 12:00 | Topkapi (σκηνοθεσία: Jules Dassin, 1964), Στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους

- 14:30 | America America (σκηνοθεσία: Elia Kazan, 1963), Στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους

- 18:00 | Συζήτηση «Σαν παλιό σινεμά…», Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος

- 19:30 | Ποτέ την Κυριακή (σκηνοθεσία: Jules Dassin, 1960), Στα ελληνικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους

- 21:30 | Ο Μεγάλος Ερωτικός (σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης, 1973), Στα ελληνικά

Συμπαραγωγή: Ταινιοθήκη της Ελλάδος - Σύλλογος Οι Φίλοι της Μουσικής - Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Πληροφορίες για την εκδήλωση, στην ιστοσελίδα του Μεγάρου: https://www.megaron.gr/event/o-chatzidakis-sto-sinema/ 

Εισιτήρια: €10 για μία ταινία / €15 για 2 ταινίες / €30 για 4 ταινίες

Τα εισιτήρια πωλούνται και σε μπλοκ 2 ταινιών (πρωινή ή απογευματινή προβολή): 15€

Όλα ξεκίνησαν περίπου τρία χρόνια πίσω. Όταν ο ΛΕΞ διάβασε πρώτη φορά το σενάριο της ταινίας «Σπασμένη Φλέβα» και αποδέχθηκε την πρόταση του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη να φτιάξει ένα αντιπροσωπευτικό τραγούδι για τις ανάγκες του έργου. Ένα τραγούδι εμβληματικό για την τελική κορύφωση, για το μεγάλο φινάλε. Στοίχημα όχι και τόσο εύκολο...

Πάντα κοντά στην διαδικασία, ο ΛΕΞ ξεκίνησε αθόρυβα και διακριτικά να δίνει το παρών στις πρόβες, στα γυρίσματα και φυσικά στο μοντάζ, με το μέσα του να δουλεύει ασταμάτητα. Κάπου εκεί, στις αρχές του Οκτώβρη του 2024, ενώνει τις δυνάμεις του με την jazz-rock μπάντα των Kepler is Free και το όλο εγχείρημα απογειώνεται. 

Στα τελευταία στάδια του μοντάζ το κομμάτι είναι έτοιμο και ο ΛΕΞ παίρνει την απόφαση να το βαφτίσει με τον τίτλο της ταινίας.

Το τραγούδι «Σπασμένη Φλέβα» των ΛΕΞ & Kepler is Free είναι πια γεγονός! Τραγούδι δυνατό, γεμάτο ένταση, που βρίσκει ιδανικά τη θέση του στο φιλμ του Οικονομίδη, μα καταφέρνει και αυτονομείται για να ζήσει τη δική του ζωή μέσα από τη συνάντηση - αναμέτρηση με το ελληνικό κοινό.

Σήμερα, ένα μήνα ακριβώς πριν από την έξοδο της ταινίας στους κινηματογράφους, και ενώ το κομμάτι είναι ήδη διαθέσιμο για ακρόαση σε όλες τις ψηφιακές μουσικές πλατφόρμες, η Tanweer έχει τη μεγάλη χαρά να ανακοινώσει την κυκλοφορία του επίσημου video clip του «Σπασμένη Φλέβα»  σε σκηνοθεσία Angel Saft και παραγωγή Ανδρέα Κατσένη.

Στο clip συμμετέχει φιλικά ο ηθοποιός Βασίλης Μπισμπίκης.

«Σπασμένη Φλέβα», το τραγούδι: Στίχοι - Φωνή: ΛΕΞ / Μουσική: Kepler is Free / Παραγωγή: Nik Nugent / Ηχογράφηση - Μίξη: Γιάννης Λαμπρόπουλος / City Studios, Athens, GR/ Ηχογράφηση φωνητικών: Pilotirio Studio, Thessaloniki, GR/ Master: Adam Ayan at Ayan Mastering, Portland, USA  / Ⓒ & Ⓟ 2025 Veego Records 

Kepler is free: Βασίλης Αλεξόπουλος - Μπάσο / Πάνος Γεωργακόπουλος - Ντραμς / Σπύρος Ζαρδάς - Τρομπέτα / Γιώργος Μιγδάνης - Κιθάρα / Nik Nugent - Πλήκτρα

Credits Video Clip: Σκηνοθεσία: Angel Saft / Παραγωγός: Ανδρέας Κατσένης / Εταιρεία Παραγωγής: Crystal View / Executive Producer: Γιάννης Καλφακάκος / Tanweer Alliances / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Άγγελος Απέργης / Διεύθυνση Παραγωγής: Κωστής Μαρίνης / Art Director: Εμμανουέλα Καππού / Βοηθός Art Director: David Blouin / SteadiCam: Γιώργος Πετράκης / Βοηθός SteadiCam: Κωνσταντίνος Πιρπιρής / Βοηθός Δ/ντή Παραγωγής: Νίκος Τριανταφυλλίδης / Βοηθοί Παραγωγής: Χρήστος Ασημακόπουλος, Γιάννος Μαρίνης, Θάνος Θεοχάρης / Focus Puller: Στράτος Κουρλής / 2nd AC: Χρόνης Ταυρής Ντεγιάννης / Gaffer: Ανδρέας Λιολάκης / Ηλεκτρολόγος: Θοδωρής Κουτσουκανίδης / Μακιγιάζ - Κομμώσεις: Έλενα Δέδη / Ενοικίαση αυτοκινήτου: Πάνος Άδης / Ενοικίαση εξοπλισμού: Karamanos Rental