Την Τετάρτη 14 Μαΐου 2025 στις 20:30, στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη / Πειραιώς 138, προβάλλεται για πρώτη φορά το θρυλικό ντοκιμαντέρ «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» σε σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη, πενήντα χρόνια μετά την αρχική του δημιουργία σε νέα κόπια από τη Διεύθυνση Αρχείου της ΕΡΤ, ψηφιοποιημένη από το ασπρόμαυρο φιλμ 16mm.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της έκθεσης «ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ, Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα» και διοργανώνεται από το Μουσείο Μπενάκη, το Athens Open Air Film Festival, που επιμελήθηκε τη μοναδική προβολή, και τη Διεύθυνση Αρχείου της ΕΡΤ, που ψηφιοποίησε την ταινία από το φιλμ. 

Την προβολή θα χαιρετίσουν η Πρόεδρος του Μουσείου Μπενάκη Ειρήνη Γερουλάνου, ο Πρόεδρος της ΕΡΤ, Γιάννης Παπαδόπουλος, η Πρόεδρος της Κινηματογραφικής Εταιρείας Αθηνών Μαρία Μπόμπολα και ο Μάνος Ευστρατιάδης, βοηθός σκηνοθέτης του Λάκη Παπαστάθη στην αρχική παραγωγή της ταινίας, ενώ θα παραβρίσκεται και ο Διονύσης Σαββόπουλος μαζί με μουσικούς συνοδοιπόρους του.

Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Λάκης Παπαστάθης για τον Διονύση Σαββόπουλο με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Μπέλλου, της Δόμνας Σαμίου και της Στέλλας Γαδέδη για λογαριασμό του ΕΙΡΤ, με το οποίο «συστήθηκε» ο νεαρός ακόμη Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός στο κοινό της ελεύθερης τηλεόρασης μετά τη δικτατορία.

Ο Σαββόπουλος, έχοντας ήδη ολοκληρώσει ένα πολύ επιτυχημένο δεκαετή κύκλο στο ελληνικό τραγούδι (με ιστορικές μουσικές παραστάσεις όπως ο Θίασος σκιών, στην μπουάτ Κύτταρο), και ο Λάκης Παπαστάθης, που είχε ήδη κερδίσει το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους για τα «Γράμματα από την Αμερική» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, συναντιούνται σε μια εκρηκτική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και υλοποιούν τις πιο αναρχικές ιδέες τους μπροστά στην κάμερα του Νίκου Πετανίδη. Το ντοκιμαντέρ περιέχει ζωντανές ηχογραφήσεις από το δίσκο 10 χρόνια κομμάτια, τον Σαββόπουλο να τριγυρνάει με την κιθάρα του στους δρόμους της Αθήνας το 1975, να χαζεύει στις βιτρίνες του Μινιόν και να τραγουδάει το Δημοσθένους λέξις σε στάσεις λεωφορείων και στην Ομόνοια. Στην ταινία εμφανίζεται και ο ίδιος ο Παπαστάθης, αλλά και ο Αλέκος Πατσιφάς, ο ιδρυτής της δισκογραφικής εταιρείας Lyra.

Η κόπια της ταινίας εθεωρείτο χαμένη για πολλές δεκαετίες και ανακαλύφθηκε πολύ πρόσφατα από τον σκηνοθέτη Ηλία Γιαννακάκη, ο οποίος ανέσκαψε το αρχείο του Λ. Παπαστάθη, προκειμένου να ολοκληρώσει τα βίντεο της έκθεσης «ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα», που παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη μέχρι τις 20 Ιουλίου.

Η αποκατάσταση και η ψηφιοποίηση της χαμένης αυτής ταινίας έγινε χάρη στην επιμονή και τη φροντίδα της Διεύθυνσης Αρχείου της ΕΡΤ.

H προβολή του ντοκιμαντέρ εντάσσεται στο πλαίσιο του Athens Open Air Film Festival. 

Ένα μοναδικό tribute στo παράφορο δίδυμο Μελίνας Μερκούρη και Ζυλ Ντασέν, στην πιο όμορφη ταράτσα της Αθήνας.

Η εμβληματική πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου, συναντάει ξανά τον διεθνή σκηνοθέτη κάτω από την Ακρόπολη, στο πιο ατμοσφαιρικό θερινό σινεμά της Αθήνας. Το ιστορικό Cine Paris παρουσιάζει από τις 12/5 και κάθε Δευτέρα, το σινεμά της Μελίνας Μερκούρη και του Ζυλ Ντασέν.

Κάθε Δευτέρα από τις 12 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου, οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την παθιασμένη τους συνεργασία και να ανακαλύψουν ξανά τη μαγεία του κλασικού κινηματογράφου.

Το αφιέρωμα «Δευτέρες με τη Μελίνα» τιμά όχι μόνο δύο καλλιτέχνες που σημάδεψαν το ελληνικό και παγκόσμιο σινεμά, αλλά και μια εμβληματική ερωτική και δημιουργική σύμπραξη που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στην ιστορία της τέχνης. Το δημιουργικό πάθος και την κοινή καλλιτεχνική πορεία δύο θρύλων του 20ού αιώνα αναβιώνεται μέσω της διαχρονικής γοητείας του ελληνικού θερινού σινεμά, στο Cine Paris.

Όλες οι προβολές θα διαθέτουν αγγλικούς υπότιτλους.

Με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας, στο Onassis Chanel στο YouTube κάνει ψηφιακή πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους "Mommies" της Μαρίας Σιδηροπούλου και της Ελβίρας Κρίθαρη, μια τρυφερή ταινία για τη μητρότητα, τις σύγχρονες αναπαραγωγικές τεχνολογίες και την αγάπη. 

«Επειδή δεν έχουμε μπαμπά, -επειδή δεν μπορούσαμε να βρούμε-, γεννηθήκαμε επειδή ο γιατρός έβαλε με ένα μηχάνημα τα σποράκια στη μαμά.»

Η ταινία "Mommies", της Μαρίας Σιδηροπούλου και της Ελβίρας Κρίθαρη, σε παραγωγή Onassis Culture,  συνθέτει τις αφηγήσεις γύρω από τη μητρότητα δύο γυναικών που δεν γνωρίζονται, ούτε σχετίζονται με οποιονδήποτε τρόπο. Αποτελούν, όμως, τους πόλους της ίδιας γενετικής διαδικασίας, η μία ως δότρια και η άλλη ως λήπτρια του πρωταρχικού κυττάρου της ζωής. Είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης σύγχρονων οικογενειών, αλλά λιγότερο ορατών. Συνοψίζει τα εύλογα ερωτήματα που γεννούν αυτόματα οι επιλογές ζωής των πρωταγωνιστριών σε κάθε ανυποψίαστο. H ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κρακοβίας, ένα από τα σημαντικότερα και παλαιότερα φεστιβάλ της Ευρώπης.

Μετά 5 αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής η Ιωάννα θα καταφέρει να φέρει στον κόσμο τρίδυμα, τα οποία μεγαλώνει μόνη. Αποφασίζει να πει την αλήθεια στα παιδιά της για το πώς ήρθαν στον κόσμο. Η Ρόζα έγινε δότρια ωαρίων 5 φορές, αναζητώντας επιπλέον εισόδημα. Δεν γνωρίζει τίποτα για την πορεία του γενετικού υλικού της, παρ’ ότι υπολογίζει ότι δεκάδες παιδιά μπορεί να σχετίζονται βιολογικά μαζί της. Η ίδια δεν επιθυμεί να γίνει μητέρα λόγω οικονομικής επισφάλειας. Δεκάδες ωάρια και 3 παιδιά μετά, η Ρόζα και η Ιωάννα δίνουν τις δικές τους απαντήσεις για την προέλευση, τις ρίζες, τους μπαμπάδες, τις μαμάδες και την αλήθεια, σε ερωτήματα που οι περισσότεροι δεν γνωρίζαμε ότι είχαμε.

To ντοκιμαντέρ της Μαρίας Σιδηροπούλου και της Ελβίρας Κρίθαρη έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κρακοβίας (28.05-18.06.2023), ένα από τα σημαντικότερα και παλαιότερα φεστιβάλ της Ευρώπης.

Oι ηρωίδες

Η Ιωάννα είναι μητέρα τρίδυμων παιδιών, του Ρούσσου, του Φοίβου και της Καλίνας. Είναι μονογονέας από επιλογή, καθώς δημιούργησε την οικογένειά της με γενετικό υλικό άγνωστου δότη. Μετά από 5 αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής αποφάσισε να χρησιμοποιήσει και ωάρια δότριας για να αυξήσει τις πιθανότητες να μείνει έγκυος. Τα παιδιά που γέννησε δεν συνδέονται μαζί της με τους στενούς βιολογικούς όρους που παραδοσιακά γνωρίζουμε. Η Ιωάννα επιλέγει να τους μιλήσει για τον τρόπο που ήρθαν στον κόσμο γιατί πιστεύει ότι η αλήθεια είναι δικαίωμά τους.

Η Ρόζα υπήρξε δότρια ωαρίων. Από τη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής όπου έδωσε τα ωάριά της, θεωρήθηκε καλή δότρια και την παρότρυναν να ξαναδώσει. Υποβλήθηκε στη διαδικασία της δωρεάς 5 φορές, δίνοντας άγνωστο αριθμό ωαρίων. Δεν γνωρίζει πόσα από αυτά εξελίχθηκαν σε γεννημένα παιδιά αλλά η σκέψη ότι κάπου στον κόσμο υπάρχουν οι βιολογικοί της απόγονοι δεν την τρομάζει. Τίποτα δεν τρομάζει την Ρόζα, που είναι ελαιοχρωματίστρια και σερβιτόρα για να τα βγάλει πέρα και που μια μέρα, πριν λίγα χρόνια, αποφάσισε να βγάλει γρήγορα χρήματα δίνοντας ένα πολύ μικρό κομμάτι του εαυτού της.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Αφορμή για την ταινία υπήρξε μία δημοσιογραφική έρευνα. Ξεφεύγοντας αρκετά από αυτήν, το MOMMIES αποτελεί ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης σύγχρονων οικογενειών, αλλά λιγότερο ορατών. Συνοψίζει τα εύλογα ερωτήματα που γεννούν αυτόματα οι επιλογές ζωής των πρωταγωνιστριών σε κάθε ανυποψίαστο. Η χρήση των στοπ καρέ εικόνων σε φιλμ λειτουργεί ως χρονοκάψουλα για την αφήγηση των κρίσιμων γεγονότων του παρελθόντος. Οι παιδικές φωτογραφίες των ηρωίδων αποκαλύπτουν την αρχετυπική εικόνα μητέρας παιδιού που φαντάζει κοινή και οικουμενική ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, τον χρόνο, την ιατρική υποβοήθηση. Δίχως συμπέρασμα για το αν η ολόγιομη σελήνη, αποτυπωμένη από ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο θυμίζει ωάριο ή τυρί, λέμε πως αν αυτή είναι μια ταινία (και) για τις ρίζες, τότε η θέα του διαστήματος συνοψίζει την καταγωγή όλων μας.

Το Micro μ Festival φτάνει αισίως στη 15η του διοργάνωση και απευθύνει κάλεσμα σε Έλληνες και ξένους κινηματογραφιστές να στείλουν τις μικρού μήκους ταινίες τους για το φετινό του πρόγραμμα!

Το Micro μ  ιδρύθηκε το 2011 και αποτέλεσε από την αρχή μια πρωτοποριακή πρόταση στον χώρο των φεστιβάλ, καθώς ήταν το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ στην Ελλάδα που υιοθέτησε το μοντέλο των παράλληλων προβολών σε διαφορετικές πόλεις ταυτόχρονα. Από το 2012, το φεστιβάλ καθιέρωσε τις ζωντανές συνδέσεις και την ενεργή συμμετοχή του κοινού στην ανάδειξη των νικητών, δημιουργώντας μια δυναμική, διαδραστική πλατφόρμα επικοινωνίας μεταξύ κοινού και δημιουργών. Με επίκεντρο τη μικρού μήκους ταινία και στόχο την ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, το Micro μ έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα πάνω από 200 έργα Ελλήνων σκηνοθετών και έχει διαγράψει μια σταθερά ανοδική πορεία, αποκτώντας φανατικό κοινό σε όλη τη χώρα.

Η φετινή επετειακή διοργάνωση αναμένεται ακόμη πιο δυναμική και το δίκτυο των πόλεων που θα την φιλοξενήσει το φθινόπωρο του 2025 θα ανακοινωθεί στις 31 Ιουλίου όπου και λήγει η περίοδος υποβολής. Οι συμμετοχές γίνονται δεκτές σε τρεις κατηγορίες, Ελληνικό Διαγωνιστικό, Διεθνές και  Σπουδαστικό Διαγωνιστικό και οι νικήτριες ταινίες θα ανακοινωθούν κατά την τελετή βράβευσης που γίνεται ζωντανά σε όλες τις πόλεις του δικτύου, τη τελευταία μέρα του φεστιβάλ!

Περισσότερες πληροφορίες, τους όρους και τη φόρμα συμμετοχής μπορείτε να βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του Micro μ:  www.micromfestival.gr .

* Έγκυρες θα θεωρηθούν οι αιτήσεις που θα αποσταλούν ως την 31η Ιουλίου 2025.

Με μεγάλη χαρά η Αγορά του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο θα διεξαχθεί από τις 30 Οκτωβρίου έως τις 9 Νοεμβρίου 2025, ανακοινώνει την έναρξη καταθέσεων για τα τμήματα Crossroads Co-production Forum και Agora Works in Progress, αναδεικνύοντας το σινεμά του αύριο. 

Η Αγορά στηρίζει τον κινηματογράφο της ευρύτερης γεωγραφικής μας περιοχής, ιδιαίτερα των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μεσογείου. Οι χώρες στις οποίες επικεντρώνεται η Αγορά και που έχουν δυνατότητα να καταθέσουν προτάσεις και ταινίες είναι οι εξής: Αίγυπτος, Αλβανία, Αλγερία, Αρμενία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Β. Μακεδονία, Βουλγαρία, Γαλλία, Γεωργία, Ελλάδα, Ιορδανία, Ισπανία, Ισραήλ, Ιταλία, Κόσοβο*, Κροατία, Κύπρος, Λίβανος, Λιβύη, Μάλτα, Μαρόκο, Μαυροβούνιο, Μολδαβία, Ουγγαρία, Ουκρανία, Παλαιστίνη, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σερβία, Σλοβακία, Σλοβενία, Συρία, Τουρκία, Τσεχία, Τυνησία. Η Αγορά του Φεστιβάλ, με την υποστήριξη του ευρωπαϊκού προγράμματος Creative Europe Media, καλεί τους δημιουργούς να καταθέσουν τα κινηματογραφικά σχέδια και τις ταινίες τους. 

Πρότζεκτ που δεν προέρχονται από κάποια από τις παραπάνω χώρες, αλλά πιστεύουν πως το πρόγραμμα ταιριάζει στη στρατηγική ανάπτυξής τους, μπορούν να καταθέσουν την πρότασή τους. Η επιτροπή θα εξετάσει όλες τις αιτήσεις.

Αναλυτικά τα τμήματα της Αγοράς και οι τελικές ημερομηνίες καταθέσεων: 

21ο ΦΟΡΟΥΜ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΩΝ CROSSROADS

2-6 Νοεμβρίου 2025

Ημερομηνία τελικών καταθέσεων: 20 Ιουνίου 2025

Στόχος του Crossroads Co-production Forum είναι να υποστηρίξει τους παραγωγούς ταινιών μυθοπλασίας μεγάλου μήκους που συνδέονται με περιοχές της Μεσογείου, της Νοτιοανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Οι ταινίες πρέπει να είναι παραγωγές ή συμπαραγωγές από χώρες αυτών των γεωγραφικών περιοχών ή ταινίες των οποίων συγκεκριμένα στοιχεία της ιστορίας τους συνδέονται με αυτές τις περιοχές. Οι παραγωγοί των επιλεγμένων κινηματογραφικών σχεδίων σε ανάπτυξη θα έχουν την δυνατότητα να παρουσιάσουν και να συζητήσουν τα σχέδιά τους με παραγωγούς, διανομείς, εκπροσώπους εταιρειών πωλήσεων (sales agents) και κορυφαίους ειδικούς από τομείς της παραγωγής. 

Ταινίες που έχουν παρουσιαστεί ως πρότζεκτ στο Crossroads Co-production Forum συμπεριλαμβάνουν τις: Κιούκα πριν το τέλος του καλοκαιριού - Κωστής Χαραμουντάνης (Cannes FF - ACID Cannes 2024), Το καλοκαίρι της Κάρμεν - Ζαχαρίας Μαυροειδής (Venice FF - Giornate degli Autori 2023), Τα μαθήματα της Μπλάγκα - Stephan Komandarev (Karlovy Vary IFF 2023), Inshallah a Boy - Amjad Al Rasheed (Cannes FF - Semaine de la Critique 2023), 20.000 είδη μελισσών - Estibaliz Urresola Solaguren (Berlinale International Competition 2023 - Silver Berlin Bear/Best Leading Performance) και πολλά άλλα.

Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου (ΕΑΚ), κλείνει φέτος τα 16 της χρόνια και τα γιορτάζει με τις 104 ταινίες που κατατέθηκαν στα Βραβεία Ίρις 2025 και τους συντελεστές τους. 

Τα μέλη της ΕΑΚ, παρακολούθησαν 21 ταινίες Μεγάλου Μήκους Μυθοπλασίας, 19 Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους, 29 ταινίες Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας, 7 Ελληνικές Μειοψηφικές Συμπαραγωγές, 10 Μικρού Μήκους Ντοκιμαντέρ, 5 Μικρού Μήκους Animation και 13 Μικρού Μήκους Σπουδαστικές Ταινίες και ψήφισαν τις τελικές υποψηφιότητες, υπό την επίβλεψη συμβολαιογράφου.

Περισσότερες πληροφορίες για τη διαδικασία επιλογής της ΕΑΚ μπορείτε να βρείτε εδώ.

Η δεύτερη ψηφοφορία που θα κρίνει τους νικητές των φετινών Βραβείων Ίρις θα διεξαχθεί στις αρχές Ιουνίου ενώ η Τελετή Απονομής θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 11 Ιουνίου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Έως τότε, το κοινό και τα μέλη της ΕΑΚ θα έχουν την ευκαιρία να (ξανα)δουν στη μεγάλη οθόνη τις υποψήφιες ταινίες, σε μια εβδομάδα προβολών αφιερωμένη στις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς και τους συντελεστές πίσω από αυτές. Λεπτομέρειες για το ακριβές πρόγραμμα προβολών και τις περιφερειακές εκδηλώσεις θα ανακοινωθούν σύντομα.

Αξίζει να σημειωθεί πως το "Κρέας" του Δημήτρη Νάκου απέσπασε συνολικά 16 υποψηφιότητες ενώ το "Αρκάντια" του Γιώργου Ζώη ακολουθεί λίγο πιο πίσω με 14. Από εκεί και πέρα, οι ταινίες που ακολουθούν τα δύο μεγάλα φαβορί είναι το "Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο" του Γιάννη Βελσεμέ με 11, το "Υπάρχω" του Γιώργου Τσεμπερόπουλου με 10 (ευχάριστη έκπληξη ο σχετικά μικρός αριθμός για την πιο ακριβή παραγωγή της χρονιάς) και ο "Νόμος του Μέρφι" του Άγγελου Φραντζή με 8 (ευχάριστη έκπληξη ο σχετικά μεγάλος αριθμός για μια ταινία εξ' ορισμού ρίσκο).

Επίσης 6 υποψηφιότητες συγκέντρωσε η ταινία «Κιούκα, Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού» του πρωτοεμφανιζόμενου Κωστή Χαραμουντάνη η οποία θα κυκλοφορήσει στα θερινά σινεμά στις 15/5.

Μεγάλη μάχη αναμένεται να γίνει στην πολύ δυνατή κατηγορία των ντοκιμαντέρ με τα "Αδέσποτα Κορμιά" της Ελίνας Ψύκου να έχουν τον πρώτο λόγο. αν κρίνουμε από την επίδοση τους στις φετινές υποψηφιότητες. Το ντοκιμαντέρ της Ελίνας Ψύκου θα βρει απέναντι του τέσσερις ταινίες που έχουν πραγματοποιήσει αξιομνημόνευτη πορεία στα Φεστιβάλ και στις αίθουσες. Πρόκειται για τις: Ο Κόκκινος Δάσκαλος, Λεσβία, Πανελλήνιον & Tack.

Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δύο "βασικές" κατηγορίες στον τομέα της μικρού μήκους ταινίας (Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας & Βραβείο Μικρού Μήκους Σπουδαστικής Ταινίας) με τις "Γκέκας", "MJ" και "Απαρατάτεμε" αντίστοιχα να συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες για διάκριση έχοντας ως οδηγό το πιο πρόσφατο Φεστιβάλ Δράμας.

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας

1. Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο: Φένια Κοσοβίτσα, Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος, Ant Timpson, Ανδρέας Ζουπάνος Κρητικός, Alexis Perrin

2. Αρκάντια: Αντιγόνη Ρώτα, Μαρία Δρανδάκη, Στέλιος Κοτιώνης, Veselka Kiryakova, Ανδρέας Γεωργιάδης

3. Κιούκα πριν το τέλος του καλοκαιριού: Δανάη Σπαθάρα,  Γιώργος Καρναβάς, Κωνσταντίνος Κοντοβράκης, Marija Dimitrova, Igor Ivanov

4. Κρέας: Θάνος Αναστόπουλος, Στέλιος Κοτιώνης, Δημήτρης Νάκος, Στέλλα Θεοδωράκη

5. Υπάρχω: Διονύσης Σαμιώτης

Βραβείο Ντοκιμαντέρ

1. Αδέσποτα Κορμιά: Ελίνα Ψύκου, Αντιγόνη Ρώτα, Ivan Madeo, Marco Visalberghi, Veselka Kiryakova, Ρέα Αποστολίδη, Γιούρι Αβέρωφ, Αλέξης Αναστασιάδης, Λεωνίδας Λιάμπεης

2. Ο Κόκκινος Δάσκαλος: Πάνος Χαραλαμπόπουλος, Αδαμαντία Φυτιλή, Νίκος Βασιλόπουλος, Νίκος Γιατράκος, Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

3. Λεσβία: Τζέλη Χατζηδημητρίου, Ρέα Αποστολίδη, Γιούρι Αβέρωφ

4. Πανελλήνιον: Λεωνίδας Κωνστανταράκος, Σπύρος Μαντζαβίνος, Κώστας Ανταραχάς

5. Tack: Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Βάνια Τέρνερ

Βραβείο Ταινίας Ελληνικής Μειοψηφικής Συμπαραγωγής

1. Η Επιστροφή/The Return: Κωνσταντίνος Κοντοβράκης

2. Σε μια Άγνωστη Χώρα/To a Land Unknown: Μαρία Δρανδάκη

3. Luna Park: Ιωάννα Μπολομύτη

Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας

1. Αυτό που δεν ήξερε η Μαίρη: Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, Emmanuel Chaumet, Στέλιος Κοτιώνης, Αντιγόνη Ρώτα, Marie-Gabrielle Peaucelle, Κυβέλη Short, Frida Mårtensson, Jerry Carlsson

2. Γκέκας: Δημήτρης Μουτσιάκας, Γιώργος Πατεράκης

3. Φοίβη: Βαγγελιώ Σουμέλη, Janine Teerling

4. Honeymoon: Άλκι Παπασταθόπουλος, Μαρία Χατζάκου

5. MJ: Γιώργος Φουρτούνης, Ελένη Κοσσυφίδου

Βραβείο Μικρού Μήκους Ντοκιμαντέρ

1. Άσκοπη Μετακίνηση: Νικολέτα Λεούση

2. Αυτό που ζητάμε από ένα άγαλμα είναι να μην κινείται: Δάφνη Χαιρετάκη, Κωνσταντίνος Σαμαράς

3. Ο Τελάλης: Βαγγέλης Πυρπύλης, Τάσος Κατσάρης

Βραβείο Μικρού Μήκους Animation

1. Ανοιχτά Φτερά: Ταξιάρχης Δεληγιάννης, Βασίλης Τσιουβάρας, Δημήτρης Σπύρου

2. Η Ζωή και το Έργο του Γιαννούλη Χαλεπά: Ζίνα Παπαδοπούλου, Γρηγόρης Γρηγορόπουλος

3. Underground: Γιάννης Χριστοφόρου

Βραβείο Μικρού Μήκους Σπουδαστικής Ταινίας

1. Απαρατάτεμε: Μένη Τσιλιανίδου

2. Αχέροντας: Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου

3. Dracaena: Σοφία Πριόβολου, Ιωάννης Παναγιωτίδης

4. Πίτυλος: Γαλάτεια Λαγουτάρη

5. Ποπ: Λίνα Κουντουρά

Σε σκηνοθεσία των Caroline Poggi & Jonathan Vinel και σε ελληνική συμπαραγωγή της Byrd, η ταινία παρουσιάζεται στο διαγωνιστικό τμήμα Immersive του επίσημου προγράμματος του 78ου Φεστιβάλ Καννών (13-24 Μαΐου 2025).

Οι σκηνοθέτες Caroline Poggi και Jonathan Vinel, το βραβευμένο δίδυμο πίσω από τα Eat the Night (Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών Καννών 2024) και As Long As Shotguns Remain (Χρυσή Άρκτος, Berlinale), επιστρέφουν με ένα νέο και τολμηρό έργο που μεταφέρει την ριζοσπαστική αφήγησή τους στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας. Η ταινία είναι μια παραγωγή της Atlas V και της Byrd, που αποτελεί το νεοσύστατο κινηματογραφικό τμήμα της ελληνικής εταιρείας TopCut Modiano.

Σχετικά με την ταινία

Τους τελευταίους τρεις μήνες, η Candice εκρήγνυται κάθε μέρα – κάποιες φορές πολλές φορές την ημέρα – με ρεκόρ τις επτά εκρήξεις. Πλέον έχει φτάσει τις 192 εκρήξεις. Ένα ωμό και διαυγές πορτρέτο της οργής μιας ολόκληρης γενιάς, η ιστορία της Candice αξιοποιεί τις δυνατότητες του 3D animation – σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες Saradibiza και Lucien Krampf – για να προσφέρει κριτική απόσταση και συναισθηματική ένταση.

Το The Exploding Girl VR θα παρουσιαστεί από τις 14 έως τις 23 Μαΐου στο Carlton Cannes. Περισσότερες πληροφορίες διαθέσιμες στην επίσημη ιστοσελίδα του Cannes Immersive Competition.

Σημείωμα σκηνοθετών

«Περάσαμε πέντε χρόνια αναπτύσσοντας την ιστορία του The Exploding Girl VR, παράλληλα με άλλες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Με τον καιρό, η Candice μεγάλωσε. Η σχέση της με τον κόσμο έγινε πιο αιχμηρή, πιο διαυγής – αλλά και πιο βίαιη. Στις προηγούμενες δουλειές μας, η βία ήταν πιο αφηρημένη, συχνά αποδιδόταν ως μια εφηβική κρίση. Αλλά η οργή της Candice είναι η οργή μιας ολόκληρης γενιάς, που αντιμετωπίζει την ανημπόρια και την κατάρρευση.

Η ίδια ιστορία, αν ήταν γυρισμένη σε live-action, θα ήταν αδύνατο να τη δει κανείς - θα ήταν υπερβολικά βίαιη. Δουλεύοντας με 3D animation μπορέσαμε να αποκτήσουμε την απαραίτητη απόσταση και χώρο για στοχασμό. Η Candice απέκτησε τη φωνή της.

Συνεργαστήκαμε με τους Saradibiza και Lucien Krampf, που επίσης συνέβαλαν στον ψηφιακό κόσμο του “Eat the Night” και χρησιμοποιήσαμε υπάρχοντα online 3D assets για να ανακατασκευάσουμε την Candice ως ένα υβριδικό avatar, σαν να πραγματοποιούμε μια μορφή ψηφιακής επανορθωτικής χειρουργικής.»

Σημείωμα παραγωγών

«Το να φέρουμε δημιουργούς όπως η Caroline Poggi και ο Jonathan Vinel στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, είναι για εμάς μια επιβεβαίωση και είμαστε περήφανοι που τους συνοδεύουμε σε αυτό το ταξίδι». (Oriane Hudard, παραγωγός ATLAS V)

«Είμαστε περήφανες που ανήκουμε ανάμεσα στους πρώτους Έλληνες παραγωγούς που εισέρχονται στον χώρο του αφηγηματικού VR. Το The Exploding Girl VR αποτυπώνει την ένταση μιας ολοένα κλιμακούμενης νεανικής οργής και αντικατοπτρίζει τις τολμηρές ιστορίες που υποστηρίζει η Byrd. Η συνεργασία μας με την Caroline Poggi και τον Jonathan Vinel που έφερε αυτό το όραμα στις Κάννες αποτελεί απίστευτη τιμή». (Μαντώ Στάθη & Μυρτώ Στάθη, παραγωγοί BYRD)

Σχεδόν δυόμισι χρόνια μετά το εκπληκτικό φινάλε του δεύτερου κύκλου του, το The White Lotus επέστρεψε με την πολυαναμενόμενη τρίτη του σεζόν και εννοείται πως θα έγραφα γι’ αυτή τώρα που ολοκληρώθηκε. Το άρθρο ενδέχεται να περιλαμβάνει spoiler για όλη τη σειρά, οπότε θα πρότεινα όπως και να’ χει να κάνετε binge watching τις πρώτες δύο σεζόν (και να διαβάσετε το αρθράκι μου για αυτές στο Ραπόρτο) και έπειτα να δείτε την τρίτη!

Η Ταϊλάνδη, με τους χρυσαφένιους ναούς και τα τιρκουάζ νερά, γίνεται το σκηνικό για την πιο υπαρξιακή και σκοτεινή σεζόν του The White Lotus. Ο σατιρικός Mike White στρέφει αυτή τη φορά το βλέμμα του πιο βαθιά, κοιτώντας κατάματα τις σκοτεινές πτυχές του δυτικού πνευματικού τουρισμού, της θεατρικής "θεραπείας" και της απελπισίας να νιώσεις κάτι πραγματικό σε έναν κόσμο γεμάτο από ψευδαισθήσεις.

Η τρίτη σεζόν είναι σίγουρα πιο υπαρξιακή και στοχαστική από τις δύο προηγούμενες, μειώνει την πλοκή και εστιάζει περισσότερο στην ατμόσφαιρα και τον τόνο. Είναι γεμάτη από ερωτήματα που αφορούν τον καπιταλισμό και την προσωπική αναζήτηση. Αν η αυτογνωσία είναι εφικτή μέσα σε ένα σύστημα που προάγει την κατανάλωση και το κέρδος, τότε μπορείς πραγματικά να θεραπευτείς όταν πληρώνεις 5.000 δολάρια τη βραδιά για την ψευδαίσθηση της γαλήνης; 

Οι χαρακτήρες αναζητούν μια μεταμόρφωση, ωστόσο, αυτό που τελικά βρίσκουν είναι σιωπή, αμηχανία και μια εκδοχή του εαυτού τους που δεν θέλουν να αντικρίσουν. Οι ήρωες δεν ταξιδεύουν για να βρουν τον εαυτό τους — ταξιδεύουν για να τον αποφύγουν. Μέσα από retreats ευεξίας και yoga στην ανατολή του ήλιου, αυτό που αναδύεται δεν είναι φώτιση, αλλά μια ψυχολογική απογύμνωση.

Το story σε κάθε κύκλο είναι σταθερό. Ουσιαστικά παρακολουθούμε πώς οι πλούσιοι παραθεριστές που επισκέπτονται το resort του White Lotus της Ταϊλάνδης περνούν μια βδομάδα προσωπικής ανακάλυψης και αναπόφευκτης καταστροφής. Κάθε χαρακτήρας αξιοποιεί τον χρόνο και την ενέργειά του διαφορετικά, το μόνο σίγουρο είναι όμως ότι όλοι θα επηρεαστούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όπως κάθε σεζόν της σειράς, έτσι κι αυτή ξεκινά με έναν μυστηριώδη θάνατο και έπειτα επιστρέφει χρονικά για να αποκαλύψει πώς οι φαινομενικά ήρεμες διακοπές ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο.

Η οικογένεια Ratliff αποτελεί μια σύνθετη και σκοτεινή αντανάκλαση της σύγχρονης αμερικανικής οικογένειας, όπου το να είσαι κοινωνικά επιφανής κρύβει βαθιές ρωγμές. Ο πατέρας, Timothy Ratliff (Jason Isaacs), είναι ένας φαινομενικά επιτυχημένος χρηματοοικονομικός σύμβουλος που αντιμετωπίζει νομικά προβλήματα και μια μεγάλη προσωπική ανασφάλεια. Η σύζυγός  του, Victoria (Parker Posey), πασχίζει να διατηρήσει την εικόνα της τέλειας οικογένειας, ενώ η εξάρτησή της από τη Λοραζεπάμη δεν κρύβεται. Ο Saxon (Patrick Schwarzenegger), ο μεγαλύτερος γιος, είναι αλαζονικός και βαθιά τοξικός, ενσαρκώνοντας μια παραμορφωμένη εικόνα αρρενωπότητας. Η Piper (Sarah Catherine Hook), φοιτήτρια θρησκευτικών σπουδών, αποστασιοποιείται από τις οικογενειακές αξίες και αναζητά πνευματική αυθεντικότητα. Ο μικρότερος γιος, Lochlan (Sam Nivola), ευάλωτος και εσωστρεφής, παγιδεύεται στη σύγκρουση ανάμεσα στις πιέσεις της οικογένειας και την ανάγκη για προσωπική ταυτότητα. Η δυναμική της οικογένειας αποτυπώνεται με διεισδυτικό τρόπο, αποκαλύπτοντας πώς οι προσδοκίες και η καταπιεσμένη αλήθεια διαμορφώνουν σχέσεις γεμάτες ένταση, απογοήτευση και ανάγκη για λύτρωση.

Η ενότητα προβολών Fundamentals of Cinema: Love Is Strange αποχαιρετά το κοινό, ολοκληρώνοντας έναν απόλυτα επιτυχημένο κύκλο προβολών, με το φαντασμαγορικό Μια μέρα, ένας έρωτας (One from the Heart, 1982/2024) ένα από τα παραγνωρισμένα διαμαντάκια της φιλμογραφίας του σπουδαίου Φράνσις Φορντ Κόπολα. Η ταινία προβλήθηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη, στην αίθουσα Σταύρος Τορνές (30/04, 20:30), όπου ακολούθησε συζήτηση με τον Πάνο Αχτσιόγλου, κριτικό κινηματογράφου και υπεύθυνο προγραμματισμού στην ετήσια δραστηριότητα του Φεστιβάλ, ενώ λίγες μέρες αργότερα θα πάρει τη σκυτάλη ο Κινηματογράφος Δαναός (05/05, 20:00), στην Αθήνα.

Έχοντας προλάβει να σκηνοθετήσει ορισμένες από τις πιο εμβληματικές ταινίες στην ιστορία του αμερικανικού –και όχι μόνο– σινεμά σε σοκαριστική νεαρή ηλικία, και μάλιστα σε χρονικό διάστημα μόλις λίγων ετών (Ο Νονός [1972], Ο Νονός ΙΙ [1974], Η συνομιλία [1974], Αποκάλυψη, τώρα! [1979]), ο Φράνσις Φορντ Κόπολα δικαίως ένιωθε βασιλιάς του κινηματογραφικού κόσμου στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Με άλλα λόγια, τίποτα δεν προμήνυε ότι το υπέρμετρα φιλόδοξο εγχείρημα του Μια μέρα, ένας έρωτας θα κατέληγε σε μνημειώδη αποτυχία, βυθίζοντας τον Κόπολα σε έναν ωκεανό από χρέη και σε μια δίνη αμφισβήτησης, από την οποία κατόρθωσε να αναδυθεί (περίπου) αλώβητος μια δεκαετία αργότερα, χάρη στην επιτυχία του Δράκουλα.

Ξετυλίγοντας το νήμα από την αρχή, οι αρχικές προθέσεις του Κόπολα περιελάμβαναν μια χαμηλών τόνων και σχετικά απλής δομής ρομαντική κωμωδία, με έναν μετριοπαθή χρηματικό προϋπολογισμό. Ωστόσο, και με συνοπτικές διαδικασίες, το αρχικά ταπεινό αυτό πρότζεκτ μεταμορφώθηκε σε μια αισθαντική εξτραβαγκάντζα με πλούσια και πολύπλοκα ειδικά εφέ, μια σειρά από τολμηρές οπτικές καινοτομίες (από την τεχνική του previsualisation μέχρι την αναχρονιστική αναλογία κάδρου 1,37:1), περίτεχνα σκηνικά που χτίζονταν, γκρεμίζονταν και κατασκευάζονταν από την αρχή κάθε τρεις και λίγο, καθώς και ένα μπάτζετ αναθεωρημένο σε αστρονομικά ύψη.

Καθώς το πρότζεκτ εκτροχιαζόταν μέρα με τη μέρα ολοένα περισσότερο, και έπειτα από το μούδιασμα που προκάλεσαν οι αρχικές δοκιμαστικές προβολές, ο Κόπολα είδε αρχικά την MGM και μετέπειτα την Paramount να αποσύρουν την υποστήριξή τους, καθώς και τους βασικούς χρηματοδότες της ταινίας να τον εγκαταλείπουν δίχως δεύτερη σκέψη. Ύστερα από πολλές περιπέτειες και ανατροπές, η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες με πάνω από έναν χρόνο καθυστέρηση σε σχέση με το αρχικό χρονοδιάγραμμα, καταλήγοντας σε εκκωφαντική εισπρακτική αποτυχία, βυθίζοντας τον Κόπολα και την εταιρεία παραγωγής του (Zoetrope Studios) σε ένα παρατεταμένο οικονομικό τέλμα.

Όπως σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις, το μαγικό ραβδί του χρόνου έδρασε ευεργετικά για το Μια μέρα, ένας έρωτας, το οποίο επανεκτιμήθηκε και αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πιο παρεξηγημένα αριστουργήματα όχι μόνο του Κόπολα, αλλά και ολόκληρου του αμερικανικού σινεμά των 80s. Σκιαγραφώντας μια ερωτική σχέση γεμάτη ανατροπές και ψυχικές μεταπτώσεις, που εκτυλίσσεται στη διάρκεια μίας και μόνο νύχτας στον ναό των ψευδαισθήσεων του Λας Βέγκας (στην πραγματικότητα στα στούντιο της Zoetrope), και προικισμένο με το υπέροχο μουσικό score του Τομ Γουέιτς και τη μεθυστική φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο, το Μια μέρα, ένας έρωτας ξεδιπλώνει μια ιστορία αγάπης από εκείνες που μπορούν να συμβούν μόναχα στη μαγεία της μεγάλης οθόνης. Παραμένοντας πιστός στη συνήθειά του να επισκέπτεται και να αναθεωρεί ξανά και ξανά τις περισσότερες από τις δημιουργίες του, ο Κόπολα παρουσίασε μια νέα εκδοχή της ταινίας αρχικά το 2003, και στη συνέχεια το 2024, με την τελευταία να προσεγγίζει –σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου– το μεγαλεπήβολο όραμά του για μια bigger than life ιστορία έρωτα, επιθυμίας και ονειροπόλησης.

Η ταινία Pirateland του σκηνοθέτη Σταύρου Πετρόπουλου μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβαλ του Clermont-Ferrand και ενώ έχει ήδη επιλεγεί να συμμετάσχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Brussels Short Film Festival (20-28/04 2025), συνεχίζει τη διεθνή της πορεία με επόμενο σταθμό το Tribeca Festival στη Νέα Υόρκη, που θα διεξαχθεί από τις 4 έως τις 15 Ιουνίου 2025.

To Pirateland, σε παραγωγή του Λεωνίδα Κωνστανταράκου (Alaska Films) και σενάριο του Γιώργου Τελτζίδη, θα προβληθεί στο πλαίσιο του προγράμματος Family Matters στην κατηγορία ταινιών Μικρού Μήκους στις 7,11 και 14 Ιουνίου, ενισχύοντας την παρουσία του ελληνικού σινεμά σε ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της διεθνούς κινηματογραφικής σκηνής.

Η ταινία είναι διεθνής συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας, Νορβηγίας και στηρίχθηκε, μεταξύ άλλων, από το γαλλικό κανάλι ARTE.

ΣΥΝΟΨΗ

Στο τέλος της τουριστικής σαιζόν, μια οικογένεια Νορβηγών καταφθάνει σε μια πανσιόν στην περιοχή της Γραμβούσας στην Κρήτη, διεκδικώντας από τους Έλληνες οικοδεσπότες μια αυθεντική εμπειρία πειρατικής βίας. Η σχέση του Μάνου και του Τάσου, πατέρα και γιού, δοκιμάζεται καθώς δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν τις συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις των τουριστών που ζητούν να ζήσουν μια αυθεντική πειρατική εμπειρία.

Το Pirateland είναι μία ιστορία για τη βία του τουρισμού, την τοπική αλλοτρίωση και τη δυναμική σχέση μεταξύ τουριστών και ντόπιων. Το οπτικό σύμπαν της ταινίας χτίζεται ανάμεσα σε άγρια τοπία φυσικής ομορφιάς και εικόνες από το χειμωνιάτικο περιβάλλον ενός ελληνικού νησιού και των ανθρώπων που το κατοικούν.

Η συμμετοχή της ταινίας Pirateland στο φεστιβαλ, αποτελεί μία σημαντική αναγνώριση για την ελληνική κινηματογραφία, αναδεικνύοντας τη δυναμική και την ποιότητα των εγχώριων παραγωγών στον διεθνή κινηματογραφικό χάρτη.

Η ταινία είναι μια παραγωγή της Alaska Films, σε συμπαραγωγή με τους Yukunkun Productions, Ferdi Film, ΕΚΚΟΜΕΔ - Creative Greece, Onassis Culture και την στήριξη των ARTE, NFI, Vicken Filminstitut, Περιφέρεια Κρήτης, Indigo View, Ready2Cast.