Της Χρυσαυγής Σκούμπη,

«Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει απ’ τον 50ο όροφο. Ο τύπος καθώς πέφτει, επαναλαμβάνει συνέχεια, για να καθησυχάσει τον εαυτό του.. Ως εδώ, όλα καλά! Ως εδώ, όλα καλά! Ως εδώ, όλα καλά!.. Σημασία, όμως, δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση» 

Το ανέκδοτο αυτό, δεν πιάνουν πολλοί. Ίσως να μην γελάνε, γιατί δεν το καταλαβαίνουν. Ή μπορεί ακριβώς επειδή το νιώθουν και ταυτίζονται, να μην  το βρίσκουν και τόσο αστείο. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Κυλάει η ζωή και εμείς μαζί της, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της. Και όταν οι δρόμοι είναι μόνο καθοδικοί, όταν έχεις πάρει την κατρακύλα και πέφτεις, κάπως πρέπει να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Κλασική ανθρώπινη άμυνα. Αναλογίσου μόνο τι απαντάς στα αυθόρμητα «τι κάνεις;» που σε βομβαρδίζουν καθημερινά, γνωστοί και άγνωστοι. «Καλά». Μα κάθε πτώση, κάπου τερματίζει, βρίσκει πάτο και ίσως και εσύ μαζί της. 

“-Κοίτα, θα σβήσω τον Πύργο του Άιφελ. -Αυτό πιάνει μόνο στις ταινίες.” Άλλοι βλέπουν μια ταινία για το σενάριο, άλλοι για την σκηνοθεσία, άλλοι για τους ηθοποιούς, μα όλοι φοβόμαστε μην μάθουμε το πως τελειώνει πολύ νωρίς. Απολαμβάνουμε, κλαίμε, γελάμε, μισούμε, βαριόμαστε στην διαδρομή και ανυπομονούμε για το τέλος. Και εκεί γινόμαστε οι πιο σκληροί κριτές. Κρίνουμε μια ολόκληρη ταινία από το αν μας ικανοποίησε το τέλος της. Σημασία δεν έχει η πορεία, αλλά το αποτέλεσμα. Στην ζωή όμως, δεν θα μπορέσεις να κρίνεις το τέλος σου, άρα, μήπως, το να καθησυχάζεις τον εαυτό σου στην πτώση, είναι η κριτική κάθε μικρής τελείας που μπαίνει πριν την πρόσκρουση;  Το La Haine (1995) είναι η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του Mathieu Kassovitz. Η ταινία προβλήθηκε σε ασπρόμαυρο, ύστερα από επιλογή του σκηνοθέτη, με απόφαση να επανακυκλοφορήσει σε περίπτωση αποτυχίας, όπως γυρίστηκε, με χρώμα. Είναι το 24ωρο στην ζωή τριών φίλων, των Vinz (Vincent Cassel), Hubert (Hubert Koundé) και Saïd (Saïd Taghmaoui), που έρχονται αντιμέτωποι με τον ρατσισμό, λόγω των φυλετικών και θρησκευτικών ομάδων που ανήκουν, αλλά και με την αστυνομική βία, που ακμάζει στα Γαλλικά προάστια. Η νοσηλεία του Abdel (Abdel Ahmed Ghili), έπειτα από ξυλοδαρμό και βασανισμό που δέχτηκε από αστυνομικό, ενώ ήταν υπό κράτηση, πυροδοτεί το Μίσος στα γκέτο του Παρισίου και θολώνει πολλές φορές τα μυαλά των πρωταγωνιστών αλλά και του θεατή.

Μια ταινία γεμάτη από ιστορίες, που κάθονται να ακούσουν μέχρι και οι πιο αντιδραστικοί. Δεν είναι το πρόβλημα, όμως, στην ακοή. Πρέπει να ακούσεις με τα μάτια και να δεις με τα αυτιά. Να ρίξεις την περηφάνια και τον εγωισμό για να προχωρήσεις έστω και ένα βήμα. Να πιάσεις το χέρι που απλώνεται να σε βοηθήσει, γιατί ακόμα και αν κάτι χάνεις, κάτι άλλο κερδίζεις. Και όταν λες ότι βοηθάς, να είσαι σίγουρος πως πραγματικά το κάνεις.

«Πιστεύετε στον Θεό; Λάθος ερώτηση. Πιστεύει ο Θεός σε εμάς;» 

Ο κόσμος είναι δικός μας