Της Κάλλιας Λεντιδάκη,

Αν είναι κάτι που κάνει καλύτερη την αδημονία για το καλοκαίρι όσον αφορά το σινεμά, αυτό για εμένα είναι το Άφτερλωβ. Εννοείται πως μπορώ να την δω και τον χειμώνα αν θέλω, αλλά πρώτον δεν θέλω και δεύτερον είναι μια αμιγώς καλοκαιρινή παράδοση, που προβάλλεται στο λάπτοπ μου αρκετές φορές ώστε να έχει καταστεί μόνιμη συνήθεια. 

Στην ταινία ουσιαστικά παρακολουθούμε την καλοκαιρινή διαμονή του Νίκου και της πρώην του Σοφίας, σε ένα ευρύχωρο σπίτι με πισίνα το οποίο έχει αναλάβει ο Νίκος να προσέχει όσο ο ιδιοκτήτης και φίλος του λείπει από την Αθήνα. Βασικός σκοπός του είναι να μάθει τον λόγο του χωρισμού τους καταστρώνοντας ένα σχέδιο, και έτσι την καλεί με την πρόφαση να περάσουν απλώς λίγες μέρες μαζί.

Πολλά είναι τα πράγματα που συνθέτουν το Άφτερλωβ, με το χιούμορ να ξεχωρίζει και να το απογειώνει. Ο απολαυστικότατος Χάρης Φραγκούλης δίνει την μια ατάκα μετά την άλλη, και το αποτέλεσμα είναι τόσο φυσικό που μέχρι και τα πλάνα που θα κοβόντουσαν, μπαίνουν στην ταινία και την κάνουν ακόμη καλύτερη. Μια δόση «ερασιτεχνισμού» που σε βρίσκει σύμφωνο και νοσταλγό της όταν αυτή εκλείπει.

Η επίσης εξαιρετική Ηρώ Μπέζου στον ρόλο της Σοφίας, μας δείχνει μια κοπέλα που χωρίς κανένα κόμπλεξ χωρισμού, δέχεται να περάσει ένα φιλικό καλοκαίρι με τον πρώην της, και έπειτα ξεδιπλώνει κάθε αγανάκτηση και ανάγκη για αποδέσμευση από όλους αυτούς τους λόγους και τις συνθήκες που τους έφεραν μακριά. Ο Νίκος είναι πιεστικός και αποφασισμένος να μάθει την αλήθεια, αφού φαίνεται πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χωρισμό. Το ελαφρύ κλίμα που ο ίδιος δημιουργεί, κάνοντας να φαίνεται πως τα πράγματα τον νοιάζουν λίγο, ή και καθόλου κάνοντας πλάκα με αυτά, δεν αργεί να μετατραπεί και για αυτόν σε μια αγανάκτηση.