Της Χρυσαυγής Σκόυμπη,

«Ω ναι, πόσο ψαγμένο άτομο είσαι;! Η αγαπημένη σου ταινία είναι το Fight Club?! Κακός καπιταλισμός, όλοι μας χρησιμοποιούν, κάτω η εξουσία, ζήτω η αναρχία.»

Παιδιά, όχι. Sorry, not sorry, αλλά δεν είναι αυτό το Fight Club. Καταλαβαίνω, θίγει τόσο την ζωή και την καθημερινότητα σας, ρίχνει αλάτι στις πληγές σας και τρομάζετε που βλέπετε τους εαυτούς σας μέσα σε ένα καρέ που τα μηδενίζει όλα, αλλά θα το ξαναπώ, δεν είναι αυτό το Fight Club. 

Ο καπιταλισμός για την ταινία είναι απλά ένα μέσο σχολιασμού κάτι βαθύτερου, στην πραγματικότητα είναι το πιο ελαφρύ θέμα που καταπιάνεται, κι ας είναι το πιο εμφανές. Δεν παρουσιάζει την ουτοπία ενός άλλου Into the Wild, και δεν σου λέει κάψε το τραπεζάκι του ΙΚΕΑ και πήγαινε να ζήσεις σε ένα εγκαταλελειμμένο, μακριά από ό,τι σου παρέχει ο πολιτισμός και το οικονομικό του σύστημα.

“You are not special”

Ο Chuck Palahniuk, ο συγγραφέας του έργου, μια ωραία Δευτέρα (εντάξει, μπορεί να ήταν Τρίτη, το αγνοώ), ξυπνάει και πάει στην δουλειά του πρησμένος και μπλε. Σε μια εκδρομή, τις προηγούμενες μέρες, λογομαχεί με έναν άντρα, με αποτέλεσμα να πιαστούν στα χέρια. Όταν οι συνεργάτες του στην δουλειά βλέπουν τα παράσημα του απ’ τον καβγά, κανείς δεν σχολιάζει τίποτα. Άνθρωποι, τους οποίους βλέπει κάθε μέρα, περνάει τα 2/3 της ζωής του μαζί τους, κι όμως δεν τον ρώτησαν τι συνέβη. Κανείς τους. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει, να βοηθήσει, να μπλέξει. Αυτή η αποστασιοποίηση πείραξε τον Palahniuk και του έδωσε πάτημα να γράψει το βιβλίο του.  

Το έργο ακολουθεί την χαμένη ζωή του Jack(;) (Edward Norton), σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Αυτό που ταράσσει, την κατά τα άλλα ήρεμη, αυτή ζωή είναι οι αϋπνίες. Αυτά που τον κάνουν να ξεχάσει τις αϋπνίες είναι κάποιες ομάδες υποστήριξης, η Marla Singer (Helena Bonham Carter) και ο Tyler Durden (Brad Pitt). Ο καθένας με τον τρόπο του και την ύπαρξη του, γίνεται κομμάτι του και αλλάζει τον κόσμο του πρωταγωνιστή μας.

“Marla's philosophy of life was that she might die at any moment. The tragedy, she said, was that she didn't.”

 Κακή η αδιαφορία των γύρω μας, κακό να κοιτάμε όλοι την πάρτη μας, κακό το χρήμα και το σύστημα, όμως έχετε παρατηρήσει πως όλο αυτό το αρνητικό συρρικνώνεται μέσα μας; Και αυτό το μέσα είναι που βράζει κάθε μέρα, όλο και περισσότερο. Οργή, γκρίνια, νεύρα, μίσος, το ποτήρι γεμίζει και κάποια στιγμή… ξεχειλίζει. Και επειδή όλα τα ποτήρια, είτε είναι μισοάδεια, είτε μισογεμάτα, έχουν πάντα χείλος και τερματίζουν, το πρόβλημα είναι στο ποιόν θα πάρουν τα σκάγια. Συνήθως, όμως, πάντα θα πληγώσουν αυτόν που κρατάει το ποτήρι. Θα τον κόψει το γυαλί, θα τον ματώσει, θα τον απορρίψει, όπως αυτός απέρριψε την ζωή του. 

“This is your life and it’s ending one minute at a time”

“Only after disaster can we be resurrected”

 Αν για κάποιον περίεργο λόγο δεν έχεις δει το Fight Club, δες το απλά κι ως μια δραματική ταινία μυστηρίου, γιατί ήδη έχουν ειπωθεί πολλά και ο 1ος κανόνας παραβιάζεται.