Της Κατερίνας Ρούση,

 “Δεν είμαστε αλκοολικοί απλά οι άλλοι δεν πίνουν τόσο” λέει ο στίχος ενός ραπ κομματιού. Ε, κάπως έτσι είναι και οι πρωταγωνιστές στη συγκεκριμένη ταινία. Στην αρχή τουλάχιστον.
 
 Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Έχουμε 4 φίλους και καθηγητές που εργάζονται στο ίδιο σχολείο. Κάποιοι οικογενειάρχες, κάποιοι όχι. Όλοι φαίνεται ότι έχουν φτάσει σε ένα τέλμα, μία στασιμότητα. Έχουν βαλτώσει στην καθημερινότητά τους. Σε μία μάζωξη ένας από  αυτούς αναφέρει την θεωρία του ψυχιάτρου Skarderud, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος γεννιέται με ένα ποσοστό αλκοόλ της τάξης του 0,05% χαμηλότερο από αυτό που χρειάζεται ένας υγιής οργανισμός. Θεωρείται λοιπόν ότι η καθημερινή κατανάλωση αλκοόλ τονώνει την αυτοπεποίθηση, αυξάνει την δημιουργικότητα και προσφέρει χαλάρωση. Ο Μάρτιν (Μαντς Μίκελσεν) κάνει την αρχή και οι υπόλοιποι ακολουθούν. Τι κάνουν δηλαδή; Αρχίζουν να καταναλώνουν αλκοόλ κάθε μέρα ακόμα και τις ώρες που εργάζονται. Το ξεκινούν σαν πείραμα, σαν μελέτη και καταγράφουν τις επιδράσεις που έχει το αλκοόλ στις επαγγελματικές και διαπροσωπικές τους σχέσεις.

 Στην αρχή, όλα πάνε ανέλπιστα καλά. Όλοι έχουν καλύτερες επιδόσεις στην εργασία τους, είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οι σχέσεις με τον περίγυρο λειτουργούν άψογα. Πιστεύουν ότι βρήκαν το μυστικό, τη χρυσή τομή για να βελτιώσουν τις ζωές τους. Νιώθουν επιτέλους ζωντανοί μετά από πολύ καιρό. Αποφασίζουν να αυξήσουν την δόση, πιστεύοντας ότι τα αποτελέσματα στο πείραμά τους θα είναι ακόμα καλύτερα.

 Και έτσι κάνουν λοιπόν. Πίνουν, πίνουν και ξαναπίνουν. Συνέχεια. Χωρίς σταματημό. Ο έλεγχος σιγά σιγά χάνεται. Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Έρχονται στην επιφάνεια οι σοβαρές επιπτώσεις που έχει η κατανάλωση αλκοόλ σε τέτοια επίπεδα. Δεν μπορούν να εργαστούν. Φτάνουν σε σημείο να ρισκάρουν την επαγγελματική τους καριέρα. Απομακρύνονται από τις οικογένειές τους και απομονώνονται. Σε αυτό το σημείο είναι που πρέπει να αποφασίσουν πως θα συνεχίσουν από δω και πέρα.

 Για τα τυπικά να αναφέρω ότι η ταινία του Βίντερμπεργκ διακρίθηκε με  Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, Καλύτερη Ταινία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία, Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία σε Bafta και Σεζάρ και εμείς την είδαμε πρώτη φορά στα θερινά. Κατ' εμέ, το να δεις τη συγκεκριμένη ταινία σε θερινό σου δίνει την καλύτερη αίσθηση.

 Το Another Round λοιπόν δεν είναι μία ταινία μόνο για το αλκοόλ. Είναι μία ταινία για την ανδρική φιλία, για την κρίση ηλικίας, για τη βασανιστική καθημερινότητα. Πόσο μπορείς να διασκεδάσεις, πόσο να πιεις, πόσο να χάσεις τον έλεγχο όταν η καθημερινότητα σου “επιβάλλει” υποχρεώσεις; Στην τελική είναι μία ταινία για την ίδια τη ζωή και ό,τι αυτή περιλαμβάνει.

What a life
 What a night
 What a beautiful, beautiful ride