Του Βαγγέλη Αγγέλου,
Ο Beckett είναι ένας Αμερικανός τουρίστας που παραθερίζει στην Ελλάδα μαζί με τη σύζυγό του, April. Μετά από ένα φρικτό τροχαίο δυστύχημα όπου η April χάνει τη ζωή της, o Beckett βρίσκεται άθελά του στο επίκεντρο μιας επικίνδυνης πολιτικής συνωμοσίας που τον βρίσκει να καταδιώκεται από έναν διεφθαρμένο αστυνομικό και μια μυστηριώδη γυναίκα. Θα καταφέρει να επιβιώσει; Πρόκειται για την δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του Ιταλού σκηνοθέτη Ferdinando Cito Filomarino μετά το Antonia (2015) που υπήρξε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του. Αν και δεν συνηθίζω να βλέπω τα τρέιλερ των ταινιών που πρόκειται να παρακολουθήσω, έκανα μια εξαίρεση στην περίπτωση του Beckett και πράγματι, το τρέιλερ με γέμισε προσδοκίες. Ωστόσο αυτές οι προσδοκίες δεν εκπληρώθηκαν ποτέ…
Εύλογα θ’ αναρωτηθείτε τι ήταν αυτό που με απογοήτευσε στο Beckett. Πρώτον, ο ρυθμός. Δυστυχώς, το Beckett παρουσιάζει μια απουσία σταθερού ρυθμού που είναι έκδηλη και κάποιες φορές ομολογουμένως κουράζει τον θεατή. Η δράση δεν ισορροπείται εξίσου καλά με τους διαλόγους και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που άλλες φορές σε απογειώνει μέσα από περιπετειώδη ανθρωποκυνηγητά στα βουνά της Θεσσαλίας και άλλες φορές σε προσγειώνει απότομα με ξύλινες (και ορισμένες φορές αχρείαστες) γραμμές διαλόγου που χαρακτηρίζονται από άφθονο exposition. Ωστόσο, τα προβλήματα της ταινίας ξεκινούν από την αρχή της. Η ολιγόλεπτη παρουσία της Alicia Vikander ως συζύγου του Beckett αποτελεί ένα από τα πρώτα ψεγάδια της ταινίας, πρώτον, επειδή δεν δίνει αρκετό χρόνο στην Alicia Vikander να επιδείξει επαρκώς τις υποκριτικές ικανότητές της και δεύτερον (και κυριότερο), επειδή δεν μας επιτρέπει να συνδεθούμε συναισθηματικά με τον ήρωα. Αναφέροντας τον ήρωα, θα ήθελα επίσης ν’ αναφερθώ στην ερμηνεία του John David Washington. Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι ο Washington είναι ένας κακός ηθοποιός αλλά το Beckett σίγουρα δεν θα αποτελέσει στο μέλλον σημείο αναφοράς σε ό,τι αφορά τις καλές ερμηνείες του. Το βάρος της ταινίας έχει πέσει ξεκάθαρα πάνω του καθώς οι υπόλοιποι ηθοποιοί έχουν περιορισμένο χρόνο εμφάνισης αλλά ο ίδιος φαίνεται να μη μπορεί να το σηκώσει. Ο Washington στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παραδίδει μια άχρωμη και επιτηδευμένη ερμηνεία. Οι μηδαμινές εκφράσεις του προσώπου του, η ακατανόητη ψυχραιμία που επιδεικνύει μετά την τραγική απώλειά της συζύγου του και οι διάσπαρτες στιγμές μες στην ταινία όπου βραχυπρόθεσμα θρηνεί αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα επαναφέρεται στην δράση είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που καθιστούν την ερμηνεία αυτή το λιγότερο αναληθοφανή.
Επιπλέον, θα ήθελα να επισημάνω και κάποια μικρά σεναριακά ατοπήματα τα οποία από τη μια μου φάνηκαν αστεία αλλά από την άλλη τα θεωρώ ιδιαίτερα προβληματικά και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια παραγωγή που κόστισε περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια. Για παράδειγμα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η άριστη γνώση και χρήση της αγγλικής γλώσσας από τους βουνίσιους κυνηγούς και μελισσοκόμους της Θεσσαλίας. Ένα άλλο ατόπημα είναι η παντελής έλλειψη γεωγραφικού προσανατολισμού καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ενώ ο Beckett ταξιδεύει από την Καλαμπάκα στην Αθήνα, τα πλάνα για κάποιο λόγο τον δείχνουν να διασχίζει την γέφυρα του Ρίου Αντιρρίου ενώ επίσης όταν βρίσκεται τελικά στην Αθήνα και θέλει να πάει στην πρεσβεία των Η.Π.Α, ένας υπεύθυνος του μετρό τον κατευθύνει στον σταθμό του μετρό της Ομόνοιας ενώ στην πραγματικότητα η πρεσβεία των Η.Π.Α απέχει 3.5 χιλιόμετρα από την Ομόνοια.
Εν ολίγοις, προσωπικά, το Beckett δεν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες μου. Δεν είναι σίγουρα μια ταινία που θα πρότεινα σε κάποιον να δει στο Netflix (ή γενικά) πόσο μάλλον τώρα που η συγκεκριμένη πλατφόρμα έχει εμπλουτιστεί με πολλές παλαιότερες αλλά και ποιοτικότερες ταινίες. Αν υπάρχει έστω και ένας λόγος που το Beckett θα καταφέρει ή έχει καταφέρει να χαραχθεί στη συλλογική μνήμη μας είναι μόνο επειδή αποτελεί την πρώτη πρωτότυπη παραγωγή του Netflix που γυρίστηκε στη χώρα μας.
0 comments