Της Ευγενίας Τσώρη,

 Ανέκαθεν είχα μια μεγάλη αγάπη για τις σπονδυλωτές ταινίες. Το Amores Perros, το 21 Grams και το Cloud Atlas ήταν από αυτές τις ταινίες που είχα μια μεγάλη αδυναμία. Το Δεν Υπάρχει Κακό είναι ένα πολύ πετυχημένο πάντρεμα της νοοτροπίας μιας σπονδυλωτής ταινίας με τα χαρακτηριστικά του ιρανικού σινεμά. Γύρω από τη θεματική της θανατικής ποινής του Ιράν, ξεδιπλώνονται τέσσερις ιστορίες, με ανθρώπινους χαρακτήρες της διπλανής πόρτας. Προσωπικά, δεν μπορούσα να μη δω τα πρόσωπα των φίλων μου σε εκείνα των εικοσάχρονων στρατιωτών που έπρεπε να εκπληρώσουν τη θητεία τους μετρώντας το θάνατο. Η θανατική ποινή δεν αφορούσε μόνο τους κατάδικους, διότι καταδίκαζε ταυτόχρονα και τους εκτελεστές της. Το Δεν Υπάρχει Κακό είναι μια συγκλονιστική ταινία για τη συνθήκη του «τι θα γινόταν αν;», μόνο που αυτό το αν είναι πραγματικότητα σε ένα άλλο μέρος του κόσμου.

Στην τρίτη από τις τέσσερις ιστορίες της ταινίας, μεταφερόμαστε σε ένα χωριό του Ιράν αρκετά μακριά από την Τεχεράνη. Αυτή η ιστορία είναι που δείχνει και το μεγαλείο της φωτογραφίας του Ashkan Ashkani, καθώς σχεδόν κάθε πλάνο θυμίζει και από έναν ξεχωριστό πίνακα ζωγραφικής. Η τοποθέτηση των διαφορετικών στοιχείων, ανθρώπινων και μη, στο πλάνο και ο συμβολισμός που συνοδεύει κάθε παύση, είναι κομμάτια της ταινίας που συμβάλλουν στο να μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα διαμάντι – από τα πολλά – του ιρανικού κινηματογράφου. Η βία της θανατικής ποινής και το τραύμα που μεταφέρει επ’αορίστον στους αυτουργούς της έρχονται σε αντιδιαστολή με την ηρεμία της φύσης, κάνοντάς την αταίριαστη με το περιβάλλον. 

Η ανελευθερία, η φίμωση του λόγου, η καταπίεση και η αδυναμία εξέγερσης φωτίζονται σχεδόν μαεστρικά από τον Ρασούλοφ, ο οποίος καταγγέλλει το Ιράν για τη δημιουργία ακούσιων δολοφόνων. Προκειμένου να τελειώσουν το μαρτύριο της υποχρεωτικής τους θητείας μια ώρα αρχύτερα, οδηγούνται στην πίσω πλευρά του εκτελεστικού αποσπάσματος, κρατώντας σφιχτά το όπλο τους.