Του Μπάμπη Στεβή,

 Αν είστε εθισμένοι με λίστες των τοπ πέντε τότε είστε στο σωστό μέρος. Αν θέλετε να τεστάρετε τις γνώσεις σας στην μουσική και στις ταινίες τότε είστε επίσης στο σωστό μέρος. Αυτή την φορά είχα να κάνω τρία πράγματα, να διαβάσω ένα βιβλίο το οποίο δεν ήξερα ότι υπήρχε, να ξαναδώ μια ταινία , κάτι που δεν με πείραξε καθόλου με την συγκεκριμένη και τέλος να βγάλω τα συμπεράσματά μου για μια σειρά ενός κύκλου, που από όσο ξέρω δεν θα ανανεωθεί. Για αυτόν τον λόγο σκέφτηκα να αναλύσω το κάθε πράγμα σε μία ξεχωριστή παράγραφο. 

Ας ξεκινήσουμε από το βιβλίο του Nick Hornby το οποίο έγραψε το 1995. Ξεκινώντας το βιβλίο μας κάνει μια εισαγωγή απαριθμώντας τις τοπ πέντε πρώην του πρωταγωνιστή ανά τα χρόνια, ώστε να καταλήξει στο σήμερα και να μας πει ότι μέσα από αυτές τις σχέσεις έγινε αυτός που είναι. Ο κεντρικός χαρακτήρας λοιπόν είναι ένας 30άρης στην Αγγλία που είναι ιδιοκτήτης ενός όχι και τόσο επιτυχημένου δισκάδικου. Στο βιβλίο δεν υπάρχουν πολλοί  χαρακτήρες με κυριότερους τους υπαλλήλους - φίλους του πρωταγωνιστή , της κοπέλας - πρώην του και μερικών ακόμα. Αν ήθελα να χαρακτηρίσω την πλοκή του βιβλίου σε μία πρόταση θα έλεγα  ότι μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων. Πιο αναλυτικά, για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, για την σχέση με τον ίδιο τους τον εαυτό, με την κοινωνία, με τους φίλους, με τους γνωστούς, με άγνωστους , με πρώην, με κοπέλες, με την μουσική και την τέχνη κτλ κτλ. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν κολλημένος πάνω στις σελίδες του βιβλίο, ωστόσο υπήρχαν κεφάλαια που με έκαναν να γελάσω , να σκεφτώ και να αναθεωρήσω για πράγματα στην ζωή μου. Εν τέλη κατέληξα με πολλές προτάσεις για μουσική που δεν ήξερα, δεύτερες και τρίτες σκέψεις για πράγματα που έκανα ή είπα κατά την διάρκεια των σχέσεών μου και κρίσεις για το πως διαχειρίζομαι τον χρόνο μου, γιατί στο κάτω κάτω μια ζωή την έχουμε.

Να περάσουμε σιγά σιγά στην ταινία λοιπόν. Αυτό που έγινε το σενάριο ήταν το εξής, πήραν το βιβλίο, παρέλειψαν κάποιες λεπτομέρειες και τις σελίδες που έχουμε για τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή και οι άνθρωποι έβγαλαν ταινία. Την είχα δει παλιά και την ξαναείδα αφού διάβασα το βιβλίο, οι δύο ιστορίες ήταν πανομοιότητες, οι διάλογοι ήταν εκεί, τα βάιμπς ήταν εκεί, οι λίστες ήταν εκεί και οι χαρακτήρες ήταν ίδιοι. Μου άρεσε και την πρώτη φορά που την είδα, αλλά αφού τελείωσα την προβολή της για δεύτερη φορά την εκτίμησα πολύ περισσότερο. Δεν ξέρω πως ακριβώς να το εξηγήσω αλλά η ενέργεια που αποπνέει αυτή η ταινία σε παροτρύνει να κάνεις μπριγκέτα, να βγεις έξω με φίλους, να μιλήσεις στην σχέση σου ή στους/στις πρώην σου, να ακούσεις μουσική και να χορέψεις. Όσο για το καστ  οι ρόλοι ήταν κομμένοι και ραμμένοι για τα μέτρα τους, ειδικά για τους John Cusack  και Jack Black τα λόγια είναι περιττά. Επίσης η ταινία με κάθε ευκαιρία σπάει τον τέταρτο τοίχο μέσω του πρωταγωνιστή, το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι ένας ηθοποιός κοιτάει απευθείας την κάμερα και της απευθύνει τον λόγο. Οι στιγμές λοιπόν που ο Cusack μου απηύθυνε τον λόγο με έκαναν να νιώθω ότι είμαι εκεί, σαν σιωπηλός παρατηρητής και φίλος που έχω έρθει για να του συμπαρασταθώ στα δύσκολα και να μοιραστώ την χαρά στα εύκολα. Ίσως να είναι η πρώτη και τελευταία φορά που το λέω αλλά μπορείτε να δείτε την ταινία χωρίς να διαβάσετε το βιβλίο και να μην σας λείψει τίποτα απολύτως.

Και κλείνοντας έχουμε την σειρά. Ο πιο εύκολος τρόπος για να περιγράψω την σειρά θα ήταν να πω το εξής, πήραν την πλοκή του βιβλίου, δανείστηκαν στοιχεία από την ταινία, τα έβαλαν όλα αυτά σε ένα μπλέντερ και το αποτέλεσμα είναι μπροστά μας, και ξέρετε κάτι, πέτυχε. Έχουμε αντρικούς ρόλους να παίζονται από γυναίκες και το ανάποδο, έχουμε φράσεις που έχουν ειπωθεί στο βιβλίο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, έχουμε μιξ χαρακτήρων και διαμοιρασμό τους σε νέους χαρακτήρες με κυριότερο παράδειγμα τους υπαλλήλους στο μαγαζί. Η χημεία και η αρμονία μεταξύ τους είναι άψογη. Έχουμε γεγονότα, συμβάντα και πρόσωπα τόσο μπερδεμένα και τόσο ξεκάθαρα. Επίσης, επειδή είναι σειρά , έχουμε την ευκαιρία να δεθούμε με τους χαρακτήρες, το προφίλ τους αναπτύσσεται περισσότερο απ΄ ότι στην ταινία και λιγότερο από το βιβλίο ωστόσο το αποτέλεσμα είναι ότι πρέπει για να νιώσουμε αυτά που νιώθουν. Και φυσικά έχουμε μουσική, πολλή μουσική με πιο σύγχρονες αναφορές από ότι στο βιβλίο και στην ταινία.

Συνολικά τον τελευταίο καιρό ήρθα πολύ σε επαφή με το high fidelity και μπορώ να πω ότι δεν με κούρασε. Βιβλίο, ταινία και σειρά έχουν την ίδια ιστορία αλλά το καθένα την αναπτύσσει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο και για αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια ιστορία από τις άλλες.