Πάντα επιλέγω κατάλληλες για μένα ταινίες τις πιο ακατάλληλες ώρες. Με δυο εργασίες σε προθεσμία και ένα επικείμενο ταξίδι είδα το Columbus και τώρα γράφω για αυτό. Μια ταινία που από το τρέιλερ της ήξερα ότι μάλλον θα μου αρέσει. Indie, ήσυχη, με έμφαση στους χαρακτήρες έναντι της πλοκής, long takes, καλό σενάριο δηλαδή αρκετό μπλα-μπλα, μια ταινία που Ladybird-ίζει και με ηθοποιούς που ξέρω πως με ευχαριστεί να παρακολουθώ ξεχωριστά και πως η συνύπαρξή τους στο ίδιο κάδρο θα ήταν μια γλυκιά και ευχάριστη έκπληξη.
H Haley Lu Richardson (Casey) και ο John Cho (Jin) πλαισιώνονται από την μικρή ρομαντική και ξεχασμένη πόλη του Columbus στην πολιτεία της Indiana. Μια κωμόπολη με μεγάλη αρχιτεκτονική ιστορία στη μέση του πουθενά περικυκλωμένη από χωράφια που οι περισσότεροι της έχουν αφήσει πίσω τους. Η Casey, παθιασμένη με την αρχιτεκτονική και τα κτίρια της πόλης της, δουλεύει στην τοπική βιβλιοθήκη και βοηθάει τη μαμά της. Ο Jin επισκέπτεται τον εν διαστάσει μπαμπά του που νοσηλεύεται με κίνδυνο τη ζωή του.
Οι θεματικές του είναι αυτή της λαχτάρας και την αίσθηση ευθύνης. Πραγματεύεται τις παράλληλες υποχρεώσεις και τα άγχη που κουβαλάνε και οι δύο τους με όμοια αφετηρία τις αμαρτίες γονέων. Ο Jin, ως Αμερικανό-Κορεάτης λόγω της ασιατικής καταγωγής του, νιώθει καταπιεσμένος από τις παραδόσεις και τις ευθύνες που νιώθει πως πρέπει να υπακούσει ενώ δεν θέλει. Κάτι με το οποίο εύκολα ταυτίζεται κάνεις ανεξαρτήτως κουλτούρας. Από την άλλη η Casey νιώθει παγιδευμένη γιατί δεν έχει βρει την δύναμη να κυνηγήσει τα όνειρα της, να γίνει αρχιτέκτονας. Από μικρή ανάλαβε τον ρόλο του γονιού γιατί η μαμά της δεν ήταν σε θέση και τώρα βιώνει μια εσωτερική διαμάχη, των πρέπει και των θέλω της. Μεταξύ των ενοχών της απέναντι στη μαμά της και της λαχτάρας της για ζωή. Τη δική της ζωή.
Μου αρέσει να ακούω την Richardson ως Casey να εξηγεί γιατί της αρέσει, γιατί την συγκινεί ένα συγκεκριμένο κτίσμα. Η απάντησή της δεν ακούγεται γιατί δεν έχει σημασία το γιατί. Σημασία έχει ότι το εκφράζει. Αφήνει τον εαυτό της να νιώσει τα συναισθήματά της. Δεν το ξέρουν στην αρχή αλλά αν και σε τελείως διαφορετικές φάσεις της ζωής τους ο καθένας, οι φόβοι τους τους ενώνουν. Τον φόβο της αποτυχίας. Ως παιδιά για τους γονείς τους και ως άνθρωποι προς τους εαυτούς τους.
Ρωτάνε ο ένας τον άλλο ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις φοβούνται να αναζητήσουν από τους εαυτούς τους.
Παρά την εμφανή και πολύ φυσική χημεία μεταξύ των χαρακτήρων δεν υπάρχει κάποια ερωτική σκηνή που να νιώθει βεβιασμένη. Ένα φιλί έτσι για γίνει. Δεν αφορά την σχέση τους από την πλευρά του έρωτα, αφορά την σχέση που έχουν χάρη στα κοινά τους προβλήματά που τους φέρνουν κοντά, κι ας είναι διαμετρικά αντίθετα. Ακόμα και στο τέλος, αυτός που ήρθε μένει και αυτός που ήταν επιτέλους βρίσκει το θάρρος να φύγει. Γιατί θέλει θάρρος.
Όμορφη ταινία με πολύ ενδιαφέρουσα μη παραδοσιακή χρήση της συμμετρίας στην σύνθεση. Χωρίς τα κοντινά που έχουμε συνηθίσει και με αντικείμενα που με το ζόρι μπαίνουν στο κάδρο. Λίγη δράση, αρκετά λόγια, πολύ συναίσθημα.
0 comments