«Ποτέ δεν θα μου κάτσεις, το ξέρω δεν πειράζει, με δανεικά λεφτά θα σου κεράσω το ποτό», λένε οι Νεκροτσουλήθρα… Κι έτσι, όπως καθόμουν πλήττοντας, έκανε βόλτες το μυαλό μου σε πολλά και διάφορα. Έφτασε, λοιπόν -φυσικότατα- στο σινεμά. Που θέλω να καταλήξω όμως; Πώς συνδέονται τα δανεικά λεφτά με το σινεμά; Υπομονή -κάτι θα αποπειραθώ να πω…

Καταρχάς, τη παραπάνω ερώτηση μπορείτε κάλλιστα να τη κάνετε στο κράτος καθώς οι αρμόδιοι φορείς καθημερινά αποδεικνύουν πόσο πολύ έχουν «στο φτύσιμο» το αγαπημένο μας σινεμά. Δεν θα σας απαντήσουν, μάλλον, αλλά εσείς ρωτήστε. Εκεί κατέληξε η σκέψη μου. Στο πόσο σφοδρή και άδικη είναι η υποχρηματοδότηση του κινηματογράφου -συνεπώς και των κινηματογραφικών παραγωγών-  σε αυτή τη χώρα, από εκεί που το σινεμά γεννάται έως εκεί που ξεγλιστρά από τα χέρια μας και καμία φορά απλώς φεύγει για άλλα μέρη, πιο ευνοϊκά -γιατί ο κινηματογράφος όσα πλήγματα και αν δεχτεί, ποτέ δεν πεθαίνει. Είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει.

Έπειτα, καθώς σκεφτόμουν ανέμελα, συνειδητοποίησα ξαφνικά, ότι πρέπει, επιτέλους, κάτι να γράψω. Κάπως έτσι, κιόλας, κατάντησα να σας λέω όλες αυτές τις ασυναρτησίες. Περιμένετε όμως, έχω κι άλλα… Σύρθηκε ο νους μου στον αγώνα των κινηματογραφιστών, που ξεκινά πριν καν δώσουν πνοή σε μια ταινία και έχει πληθώρα μέτωπα. Ο αγώνας τους -και ο κινηματογράφος γενικά- είναι περισσότερο κοντά μας από ό,τι νομίζουμε. 

Είναι αγκιστρωμένος στις ψυχές μας, στα βράδια μας, σέρνεται στα όνειρά μας, στις λέξεις μας, στο τρόπο που ζούμε. Βρίσκεται στα πάρτι μας, σε φίλους και γνωστούς, οπουδήποτε στο διάβα μας. Γνώρισα, λοιπόν δύο παιδιά, γνώρισα και αγάπησα και τις ταινίες τους -πριν αποκτήσουν σάρκα και οστά, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.  Για να λάβουν όμως σάρκα και οστά, πρέπει εμείς να τις στηρίξουμε, εφόσον δεν το κάνουν εκείνοι που οφείλουν. Πάρτε βαθιά ανάσα και πάμε μία να το κάνουμε…

π.ο.π Short Film: πσίρισμα όπως πρέπει

Συνδυάζοντας κωμωδία, δράση και ταυτόχρονα χρωματισμένο από τον χαρακτήρα της υποκατηγορίας των Heist films, το π.ο.π είναι σίγουρο πως θα είναι μια ταινία διασκεδαστική και συνάμα εμβυθιστική, παρά το μικρό της μήκος. Ταυτόχρονα, θα είναι μια ταινία που υπογείως αλληλοεπιδρά, ακόμη «παίζει» με τον θεατή, καθώς φιλτράρει την πραγματικότητα μέσα από την αφήγηση και τη σκηνογραφία της. Συνεπώς, το π.ο.π, διατηρώντας μια απόσταση ασφαλείας από τον ρεαλισμό, σκιαγραφεί την μάχη τριών κοριτσιών να κρατήσουν τα όνειρά τους ζωντανά σε ένα κόσμο όχι μόνο αβέβαιο, αλλά και εχθρικό προς αυτά.

Περίληψη: 

«Η Αμαλία, η Λόρα και η Άννι συναντιούνται μετά από καιρό και αφηγούνται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τι έζησαν το προηγούμενο διάστημα της ζωής τους. Κάθε μία από τις ιστορίες τελειώνει με ένα πρόβλημα και κάθε πρόβλημα λύνεται μόνο με λεφτά, τα οποία δεν έχουν. Έτσι, αποφασίζουν να ληστέψουν το καφέ που δουλεύει η Αμαλία. 

Μπαίνοντας μέσα στις αναμνήσεις των τριών φίλων ανακαλύπτουμε το δικό τους ξεχωριστό περιβάλλον. Μεσολαβεί όμως ένα φίλτρο ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο πως εκείνες την εξηγούν, κάτι που παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ιστορίας. 

Φόντο των “περιπετειών” τους, αποτελεί η παρούσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα: ανεργία και απασχόληση σε δουλειές άσχετες των πτυχίων, διαμονή με γονείς και ημί-ανεξαρτησία από αυτούς, η Ευρώπη ως η βασική, “θεοποιημένη” αλλά και πολύ δύσκολη λύση, η Ελλάδα που είναι μαγική ως τουριστικός προορισμός για τους λίγους και τους άλλους, αλλά όσοι όντως ζουν σε αυτή, βιώνουν την προβληματική της καθημερινότητα. Ταυτόχρονα τα τρία κορίτσια έχουν να αντιμετωπίσουν την αποδοχή ενός χωρισμού, την συμφιλίωση με έναν πατέρα και την κρίση μιας φιλίας, θέματα που θα μπορούσαν να έχουν αναδυθεί παντού, αλλά το ότι τα αντιμετωπίζουν μέσα στο παραπάνω περιβάλλον, τα περιπλέκει ακόμα περισσότερο».

Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες, καθώς και και να στηρίξετε το «π.ο.π» εδώ.

Umbilicus Short Film

Κουβαλώντας την αύρα των αρχαιοελληνικών μύθων και σκοτεινών λαϊκών παραμυθιών, τo “Umbilicus” ξεκινά και παίρνει μορφή ως ένα ζοφερό ψυχολογικό θρίλερ, πιστό στο ρεύμα του weird wave cinema. Διηθημένη από τους αλληγορικούς και δυσοίωνους Baroque πίνακες του Caravaggio και της Artemisia Gentileschi και εμπνευσμένη από τις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου και του Darren Arronofsky, η ταινία θα αποπειραθεί -μέσω της αντιστροφής των πατριαρχικών προτύπων και στερεοτύπων- να αποδομήσει τα ασφυκτικά δεσμά και τις αξίες με τα οποία τυλίγει τα παιδιά της η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια. Με το καινούριο αυτό βλέμμα και τρόπο ανατρεπτικό, το “Umbilicus” ελπίζει να διεγείρει τη σκέψη του κοινού, ενώ ταυτόχρονα υπόσχεται μια «σκοτεινή και έντονη» οπτικοακουστική εμπειρία.

Περίληψη: 

«Μία οικογένεια, η οποία απαρτίζεται από την γιαγιά, τη μητέρα και τα δύο της παιδιά, μία κόρη και έναν γιο, φαίνεται να τα αναθρέφει με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία. Τα έφηβα παιδιά, Ορέστης και Δανάη, έχουν ακόμη την παιδική αθωότητα, χωρίς να γνωρίζουν τον έξω κόσμο. Σε συνδυασμό με τον ασπασμό μιας θρησκείας, αυτής της Θεάς των όφεων και τον έλεγχο της μητέρας και της γιαγιάς στα παιδιά, αντιλαμβανόμαστε πως την δύναμη της οικογένειας την έχουν οι γυναίκες.

Η οικογενειακή γαλήνη ταράζεται όταν αυτές πιάνουν τον Ορέστη να αυνανίζεται. Η μητέρα και η γιαγιά καταλαβαίνουν πως η παιδική αθωότητα έχει χαθεί και είναι καιρός να μπουν ο Ορέστης και η Δανάη στην διαδικασία της ενηλικίωσης, έτσι όπως γνωρίζουν εκείνες. Οι ρόλοι αλλάζουν, η Δανάη “εκπαιδεύεται” διαφορετικά από τον Ορέστη, τον οποίο μεταχειρίζονται περισσότερο σαν μηχανή αναπαραγωγής παρά σαν ανθρώπινη ολότητα. Θα αντέξει ο Ορέστης αυτές τις αλλαγές; Πόσο επικίνδυνη είναι η οικογένειά του για εκείνον;»

Περισσότερα για το “Umbilicus”, καθώς και την καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης του project μπορείτε να βρείτε εδώ.

Έχει πάει κάπως αργά όμως –ή πολύ νωρίς, εξαρτάται πως το αντιλαμβάνεται κανείς. «Άλλο ένα σφηνάκι και θα εξαφανιστώ», που είπαν και οι Νεκροτσουλήθρα. Να στηρίζουμε λοιπόν, τα σινεμά, να στηρίζουμε τα δημιουργά.

3, 2, 1… Στην υγειά τους… ‘γειά μας… Γειά σας…