Μια κλασική ιστορία τρόμου, όπως την αποκαλούν οι δημιουργοί της Roberto De Feo και Paolo Strippoli, ανθίζει μπροστά στα μάτια του θεατή. Η γραφική αναφορά του - ιταλικής καταγωγής – A Classic Horror Story (2021) λέει πως οι Ιταλοί δεν φτιάχνουν ταινίες τρόμου, μάλλον κάτι παρόμοιο όπως αυτό που βλέπουμε κάποιο εγχώριο horror και σκεφτόμαστε «πολύ καλό για τα ελληνικά δεδομένα». Οι συγκεκριμένοι γείτονες, ωστόσο, πράγματι δεν παρουσίασαν αυτό που δήλωσαν, την κλασική τρομακτική ιστορία, αλλά ένα συνονθύλευμα από Sam Raimi, Scott Derrickson, αίρεση και  A Serbian Film, με gore καρέ να αγκαλιάζονται από μια αισθητική Texas.

Ένας travel blogger, ο Fabrizio (Francesco Russo), κινείται προς την Καλαβρία, μαζί με την Elisa (Matilda Lutz), τον γιατρό Riccardo (Peppino Mazzotta) και ένα ζευγάρι, τους Sofia (Yuliia Sobol) και Mark (William Merrick). Η παρέα καταλήγει σε μία καμπίνα στο δάσος αλά Evil Dead. Το πώς εξελίσσεται η πλοκή αποτελεί το πάζλ όλων των κλασικών  horror movies, που αποτελούν τα θεμέλια του είδους. Η καμπίνα του Evil Dead (1981), η ατμόσφαιρα του Sinister (2012), το gore του A Serbian Film (2010), η Ιταλική Μαφία και μια παράλογη σύνδεση με το The Amityville Horror γεννούν το A Classic Horror Story.

Η ταινία κάνει αναφορά στον τοπικό θρύλο της Ιταλίας των Osso (μτφ. οστό), Mastrosso (μτφ. κύριο οστό) και Carcagnosso (μτφ. οστό της φτέρνας), παρουσιάζοντας τον με την δική της οπτική και συνέχεια. Τον 15ο αιώνα, τα αδέρφια αυτά εξορίστηκαν από την Ισπανία, αφότου δολοφόνησαν τον βιαστή της αδερφής τους. Ταξίδεψαν μέχρι την Ακτή Favignana, κοντά στις Αιολικές Νήσους, όπου και δημιούργησαν μια μικρή κοινωνία, υπάκουη σε δικούς τους κανόνες, και τελικά ίδρυσαν τρεις μεγάλες εγκληματικές οργανώσεις, τους The Cosa Nostra (η Σικελική Μαφία), τους Ndrangheta και τους Camorra. 

Και όσο τα πρώτα εύκολα εντοπίζονται και εξηγούνται, πώς συνδέεται το Amityville με το δράμα μιας παρέας στας εξοχάς; Το δημοφιλές βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Jay Anson (1977) και η ομώνυμη σειρά ταινιών, βασίζονται στην αληθινή ιστορία τρόμου της μαζικής δολοφονίας που διαδραματίστηκε στην Ν. Ακτή του Long Island (Νέα Υόρκη). Ο Ronald δολοφονεί τους γονείς και τα αδέρφια του στον ύπνο τους. Ένα χρόνο μετά, το 1975, στο σπίτι της φρίκης μετακομίζει η δεύτερη οικογένεια, η οποία, μετά από 28 ημέρες έντονων παραφυσικών φαινομένων, εγκαταλείπει την οικεία και όλα της τα υπάρχοντα, χωρίς να επιστρέψει πίσω. Η ιστορία του Amityville σκεπάζεται από ένα πέπλο μυστηρίου, αφού πολλά από τα γεγονότα δεν μπορούν να εξηγηθούν μέχρι και σήμερα. Ο Ronald διέπραξε τους φόνους με διαφορά 15 λεπτών, χρησιμοποιώντας μια καραμπίνα χωρίς σιγαστήρα, κι όμως κανείς δεν άκουσε ούτε τους πυροβολισμούς , ούτε φωνές, ενώ κανένα από τα θύματα δεν φάνηκε να βρίσκεται σε θέση άμυνας, ήταν όλοι ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, όπως κοιμόντουσαν, πράγμα ανήκουστο. Ο Ronald DeFeo Jr. καταδικάστηκε για την δολοφονία (Νοέμβριος του ’74) της οικογένειας του. Το ’75, στο σπίτι των DeFoe, μένουν για περίπου ένα μήνα οι Lutz. Μη χαίρεστε, η έρευνα μου δεν έδωσε καρπούς. Ο σκηνοθέτης του A Classic Horror Story, Roberto De Feo, δεν μοιάζει να συγγενεύει με τον δράστη Ronald DeFeo, ούτε και η πρωταγωνίστρια της ταινίας Matilda Lutz με τους Lutz του Amityville Horror. Ή μήπως τίποτα δεν είναι τυχαίο;

Θα γίνω συνωμοσιολόγος αν αφήσω να πλανάται στον αέρα πως οι Lutz προσπάθησαν να διώξουν από πάνω τους κάθε σύνδεση με το Amityville; Και θα φανώ εγώ η περίεργη, που ο De Feo διαλέγει την Lutz για πρωταγωνίστρια του, χωρίς έστω μία αναφορά σε όλες αυτές τις –θα δεχτώ – συμπτώσεις/συνωνυμίες; Ή κάνεις horror ή δεν κάνεις!

Όπως και να έχουν τα πράγματα, το Netflix έκανε παπάδες, όλως περιέργως, με το A Classic Horror Story να αφήνει το δικό του στίγμα στη σκηνή του 2021, σε μια εποχή που τα horror αρχίζουν να παίρνουν πάλι  την σκυτάλη. Το είδος κατάφερε να μοιάζει αυθεντικό μέχρι και την δεκαετία του 2010, αφήνοντας ιστορία, με πρωτοτυπίες που δύσκολα θάβονται κάτω από τα σημερινά CGI. Ναι, το να κάνεις Τρόμο τη δεκαετία του ’20 μοιάζει ακατόρθωτο. Κι όμως, οι Ιταλοί το κατάφεραν, πατώντας τόσο έντονα στις αυθεντίες, που μόνο αφότου περάσει το πρώτο σοκ, μπορείς συλλογιστικά να αντιληφθείς. 

Ρε, τι ταινιάρα είναι αυτή, ρε; 

Τέλος.-

Καλή προβολή, καλή απόλαυση!