Επιμέλεια Συνέντευξης: Άννα Μαρία Γιαννάκη & Βιργινία Κιμπουροπούλου

 Πώς έχετε φανταστεί το τέλος του κόσμου; Για τον καθένα σίγουρα αυτή η φράση σημαίνει κάτι διαφορετικό, καθώς ο «κόσμος» του καθενός είναι μοναδικός, επομένως το τέλος μπορεί να κρύβεται σε πολλές καταστάσεις, από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μέχρι και την απώλεια του εαυτού μας και ό,τι κάποτε θεωρούσαμε πως θα κρατούσε για πάντα.

Σε ένα καφέ στα Εξάρχεια, ο Γιάννης Ανδριάς, μας μίλησε για μια δική του εκδοχή αυτής της συνθήκης – «Ταξίδι στο Τέλος του Κόσμου», όπως ονομάζεται και η ταινία του, την οποία θα μπορέσετε να απολαύσετε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ Positively Different Short Film Festival, που κάνει την επιστροφή του στο Άστορ για 6η χρονιά.

Κάτι που μας φάνηκε μοναδικό σε αυτή την ταινία, η οποία συνιστά μία πολύ πρωτότυπη προσέγγιση του πένθους, είναι πως ξεκινάει με ένα animation για μία περιπετειώδη μικρή αστροναύτη – την Έλ – που ταξιδεύει στο διάστημα με το διαστημόπλοιό της. 

«Ο αδερφός μου έφτιαξε το animation», μας είπε ο Γιάννης, λέγοντας αργότερα ότι υπήρχε σαν ιδέα να υπάρξει μία ξεχωριστή συνέχεια στις περιπέτειες της μικρής Έλ στο διάστημα, με τη συμβολή του Βασίλη Παρασίδη, ο οποίος ασχολήθηκε με το design. 

Μετά την «προσγείωση» του διαστημοπλοίου της Έλ, η ταινία μας οδηγεί στο σπίτι της Ελευθερίας, μία συγγραφέας η οποία κλεισμένη στους 4 τοίχους του σπιτιού της περιμένει το τέλος του κόσμου. Ωστόσο, δέχεται μία απρόσμενη επίσκεψη από τη Δήμητρα, η οποία ζητά από την Ελευθερία να της δώσει πίσω κάτι που της ανήκει. Αυτή η απρόσμενη συνάντηση των δύο γυναικών θα είναι καθοριστική και για τις δύο – και ας μην το ξέρουν ακόμα...

- Προέκυψε πρώτα το animation ή το σενάριο για την ταινία;

- «Το animation είναι κάτι που ουσιαστικά προέκυψε μέσα από την ταινία. (Η ταινία) είναι μια ιστορία που μου είχαν πει. Βασίστηκα στην ιστορία μιας συγγραφέα, η οποία είχε μία φοβία ότι θα καταστραφεί ο κόσμος. Και στη πραγματική ιστορία με τη βοήθεια μιας ψυχολόγου που περίμενε μαζί της μέχρι το τέλος του κόσμου - όπως έλεγε ότι θα έρθει- αλλά τελικά δεν ήρθε και μετά σιγά σιγά άρχισε να... Να το ξεπερνάει αυτό το φόβο. Οπότε πήρα αυτό το κομμάτι το θέμα της αλληλεγγύης. Και κάπως έτσι άρχισα να χτίζω αυτή την ιστορία».

«Όσο βλέπεις την ταινία είναι σαν ένα πάζλ που ενώνεται σιγά σιγά, σαν ένα όνειρο», λέει. Και για τον Γιάννη το όνειρο ήταν πράγματι...κυριολεκτικό, καθώς το τραγούδι που θα ακούσετε στο τέλος της ταινίας πράγματι το είδε στον ύπνο του! 

«Αυτό είναι αστείο αλλά όντως το τραγούδι στο τέλος το είχα ακούσει στον ύπνο μου και μετά έλεγα όταν έγραφα το σενάριο και λέω ότι μάλλον πρέπει να το ηχογραφήσουμε», πρόσθεσε. 

- Φαίνεται πως στην ταινία υπάρχει το θέμα της γυναικείας αλληλεγγύης. 

- «Αρχικά να πω πως και οι δύο γυναίκες είναι εξαιρετικές ηθοποιοί και είμαι πολύ ευχαριστημένος που δουλέψαμε μαζί. Ο ένας χαρακτήρας είναι πιο ευάλωτος – αυτός της Ελευθερίας που περιμένει το τέλος του κόσμου – και η Δήμητρα είναι μία γυναίκα που αντιμετωπίζει τα πάντα με ψυχραιμία. Και για να μην κάνω σπόιλερ...και για τις δύο γυναίκες υπάρχει ένα τέλος του κόσμου και ουσιαστικά βοηθούν η μία την άλλη».

Ήταν σε αυτό το σημείο της κουβέντας μας που ο Γιάννης πήγε τη συζήτηση σε «άλλο επίπεδο» και μας εξήγησε πως υπάρχει αρκετά βαθύτερος συμβολισμός στο «Ταξίδι στο Τέλος του Κόσμου», συγκεκριμένα αναφέροντας πως υπάρχουν πολλά στοιχεία από τον μύθο της Περσεφόνης – σκηνοθετικά αλλά και στο animation. «Κανονικά στον μύθο της Περσεφόνης και της Δήμητρας, ο Ήλιος είναι αυτός ο οποίος δεν λέει στη Δήμητρα, τότε ότι ο Πλούτωνας έκλεψε την κόρη της. Η μόνη που την βοηθά είναι η Εκάτη στο να αναζητήσει την κόρη της. Υπάρχει και μία πολύ συγκεκριμένη σκηνή την οποία τη λέγαμε το τρίπτυχο. Επίσης, έχει αφαιρεθεί το φαλλικό σχήμα από το διαστημόπλοιο». 

- Εμπνεύστηκες τον χαρακτήρα της Ελευθερίας, μήπως, από την καραντίνα, από τη συνθήκη της καραντίνας που όλα γίνονταν «εσωτερικά» και υπήρχαν άνθρωποι που όντως φοβόντουσαν να βγουν έξω;

«Σίγουρα. Η αλήθεια είναι ότι η καραντίνα μας έδωσε υπερβολικά πολλά παραδείγματα αυτής της κατάστασης και το πόσο καθένας αντιμετωπίζει τι... Βέβαια η καραντίνα στην προηγούμενη περίπτωση είναι κάτι το οποίο επιβλήθηκε ενώ στην άλλη περίπτωση είναι κατά κάποιον τρόπο επιλογή. Μπορεί μέσα στην ταινία να υπάρχουν και λίγα προσωπικά μου βιώματα σε κάποια πράγματα. Σε μία τέτοια συνθήκη, όπως της καραντίνας ξέρεις πάνω κάτω το πώς λειτουργείς μέσα σου και το πόσο αυτό μπορεί να εξελιχθεί άμα δεν το προσέξεις.»

Αυτό που επίσης μας έκανε εντύπωση και αναφέραμε στον Γιάννη πολλές φορές είναι ότι παρά το γεγονός ότι η ταινία αγγίζει κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα, όπως είναι το πένθος, καταφέρνει να προσφέρει στιγμές γέλιου και βαθιάς θλίψης. 

«Έχω βάλει πολλά στοιχεία για να ελαφρύνω την κατάσταση, γιατί δεν μου ταιριάζει το πολύ άγριο δράμα. Ήθελα να αγγίξω το κομμάτι του πένθους, αλλά να υπάρχει η αίσθηση πως από το σκοτάδι, οι χαρακτήρες βγαίνουν σιγά σιγά προς το φως», μας είπε (και πριν ρωτήσετε, ναι, αποτυπώνεται και σκηνοθετικά!).

«Επειδή είναι κάτι το οποίο έχω και προσωπικά βιώματα πάνω σε αυτό το θέμα, δεν είναι κάτι το οποίο δεν μου είναι οικείο. Οπότε νομίζω ότι είχα να πω πάνω σε αυτό χωρίς να δυσκολευτώ ιδιαίτερα. Και με αυτό εν μέρει διαπραγματεύεται κι ένα μυθιστόρημα που έχω γράψει. Ονομάζεται “Οικογενειακή Αξία: Ιστορίες Από Τη Μικρή Πόλη” είναι ψυχολογικό θρίλερ και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια. Η ψυχολογική βία παίζει πολύ έντονα. Και ίσως κι αυτός να ήταν κι ένας λόγος που πήγα να κάνω κάτι γλυκό με την ταινία. Προσπαθώ να βγάλω στο τέλος ένα ωραίο συναίσθημα». 

- Πιστεύεις ότι για το Positively Different Film Festival, η διαφορετικότητα, και στην τέχνη αλλά και γενικά, είναι κάτι το οποίο πρέπει να επισημαίνουμε ακόμα και σήμερα; Υπάρχει ανάγκη για φεστιβάλ διαφορετικότητας και εν γένει για τον εορτασμό της διαφορετικότητας;

«Ε, ναι. Είναι μεγάλη ερώτηση γενικά, γιατί ανοίγεται πάρα πολύ. Δηλαδή, μπορεί να ανοιχτεί πολιτικά βλέποντας τώρα το ντουέτο Trump και Musk. Ή και γενικότερα την άνθηση των ακροδεξιών κομμάτων. To πολιτικό τοπίο θολώνει ίσως επικίνδυνα σε κάποια πράγματα. Έχεις μια αίσθηση του φόβου. Οπότε, ίσα-ίσα σε αυτές τις περιπτώσεις το φεστιβάλ γίνεται αναγκαίο.  Από κάτι το οποίο ήταν ήδη σημαντικό, τώρα αρχίζει να γίνεται ακόμη πιο αναγκαίο».

- Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια, είτε στον κινηματογράφο είτε λογοτεχνικά που ανέφερες. 

«Ένα βασικό είναι να διασκευάσω το βιβλίο (“Οικογενειακή Αξία: Ιστορίες Από Τη Μικρή Πόλη”) σε ταινία. Το δεύτερο είναι να συνεχίζω να δουλεύω γιατί στον κόσμο του ΛΟΙΚΑ υπάρχει ένας κόσμος εκεί πέρα που έχουν και άλλες ιστορίες να ολοκληρωθούν με βάση αυτό».

- Τι θα έλεγες σε άτομα τα οποία σκέφτονται να ξεκινήσουν να δημιουργούν ταινίες. Ξέρεις που μπαίνουν τώρα στον χώρο. 

«Νομίζω ότι οποιοσδήποτε είναι αποφασισμένος να κάνει κάτι και το θέλει πολύ, πρέπει απλά να το κάνει. Υπάρχει μια εσωτερική ανάγκη, η οποία δεν του επιτρέπει να μην δεν το κάνει. Είναι κάτι το οποίο έρχεται από μέση. Δεν είναι πλέον “θέλω”. Είναι ανάγκη. Οπότε όσοι άνθρωποι έχουν αυτό το πράγμα μέσα τους απλά θα το κάνουν. Δηλαδή όποιες και να είναι οι συνθήκες όποιες και να είναι οι δυσκολίες. Μπορεί σε κάποιους να είναι τα πράγματα πολύ πιο εύκολα σε κάποιους όχι. Αυτό δεν το ξέρεις».

Το Ταξίδι στο Τέλος του Κόσμου αποτελεί μια γλυκιά προσέγγιση, για το πώς βιώνει κανείς το τέλος του δικού του κόσμου, σε οποιαδήποτε συνθήκη. Η έννοια του πένθους γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη και αφήνει το αποτύπωμά της, χωρίς να γίνεται απαραίτητα βαριά η εμπειρία. Αντιθέτως, είναι μια διαδικασία κάθαρσης. Είναι family friendly, οπότε μπορείτε να το παρακολουθήσετε με την οικογένειά σας άφοβα. Η ταινία θα προβληθεί στα πλαίσια του Positively Different Film Festival, την Παρασκευή 4 Απριλίου, στις 19:00, στον κινηματογράφο Άστορ.

Photo Credits: Χριστίνα Φυλακτοπούλου