Με ντροπή, που έχω να γράψω τόσο καιρό, επιστρέφω να πω τα δυο φτωχά μου λόγια για μια ταινία σκηνοθετικής πρωτοπορίας, η οποία σε αφήνει με ένα συναίσθημα πληρότητας και ευγνωμοσύνης για τη ζωή, εν αντιθέσει με το φόβο και το άγχος που προκαλεί ο δυσοίωνος τίτλος της. 

Τον Νοέμβριο του 2024, ο σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής επιλέγει ακόμη μια φορά την Κάτια Γκουλιώνη (Μαρία-Αλίκη), να δώσει πνοή στον πρωταγωνιστικό ρόλο της 7ης, κατά σειρά, μεγάλου μήκους ταινίας του, «Ο Νόμος του Μέρφυ». 

Το μελόδραμα – κωμωδία, που σπάει κατά κόρον τον 4ο τοίχο, με σκοπό την άμεση επικοινωνία του θεατή με το ψυχισμό και τις σκέψεις της Μαρίας-Αλίκης, σε βομβαρδίζει με μία κοινή πραγματικότητα, μέσα σε ένα καθαρά σουρεάλ περιβάλλον. Η Μ-Α είναι μια απογοητευμένη ηθοποιός, μια απογοητευμένη σύντροφος, μια απογοητευμένη εράστρια, μια απογοητευμένη γυναίκα, ένας απογοητευμένος άνθρωπος. Έχει προσπαθήσει τα πάντα ή έτσι νιώθει τουλάχιστον. Προσπάθεια στην προσπάθεια και απογοήτευση στην απογοήτευση, κάπου κουράστηκε. Απηύδησε να λύνει προβλήματα που αναγνωρίζει ως δικά της, πέφτοντας στη λούπα του για όλα φταίω εγώ. Έτσι, άθελα της και βεβιασμένα ξεκινάει ένα ταξίδι, με προορισμό τις πηγές που χτίζουν τον προσωπικό της «Νόμο του Μέρφυ».

Ούσα άτομο που κάνει ψυχοθεραπεία κάπου στα 3,5 χρόνια, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα δηλώσω πως η ταινία του Φραντζή είναι ακριβώς αυτό. Τα χρόνια της ψυχοθεραπείας. Αναζητάς το τραύμα, γιατί είναι εκεί, ακόμα και αν το λησμόνησες, αυτό σε όρισε και στις δικές του γραμμές βαδίζεις. Το ανακαλύπτεις, το αγκαλιάζεις, το αποδέχεσαι και πάτε παρακάτω. 

Ο Νόμος του Μέρφυ, ένα κακό, μύρια έπονται. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Μεγάλωσα κυνηγώντας αυτά τα κακά. Αφού σίγουρα θα πάνε όλα εις τον ποπό του Διαόλου, ας προετοιμαστούμε για αυτά και ας ξεκινήσουμε το βρομερό μας ταξίδι, μία ώρα αρχύτερα. Γιατί να κωλυσιεργούμε με θετικές σκέψεις και βαλσαμόχορτο στις πληγές; Θα μου πεις, γιατί υπάρχει η ΕΛΠΙΔΑ. Καλύτερα να μου έλεγες, γιατί υπάρχουν οι γάτες. Θα το δεχόμουν, χωρίς καμία αντίρρηση. Ή έστω ένας σκύλος, ονόματι Μέρφυ. Η σταθερά της ζωής. Ο σκύλος. Η γάτα. Η γκαντεμιά μας. Το τραύμα. Το μόνο βέβαιο στη ζωή είναι ο θάνατος, αλλά υπό κβαντικά πλάνα η μόνη βεβαιότητα είναι το τραύμα. (Και μη βρεθεί κανένας φυσικός και μου πει τι αυνανισμούς λες, γιατί τώρα συγγράφω και έχω το δικαίωμα να είμαι ρομαντικιά).

Η Μαρία-Αλίκη, 40 χρόνια κινείται δεμένη απ’ τα ίδια νήματα, τραβώντας την σε ένα λαγούμι δυστυχίας. Έχει λίγες ώρες να τα αλλάξει όλα. Μια τελευταία ευκαιρία να κατανοήσει τον εαυτό της και τα θέλω της. Με άφθονο χιούμορ και απροσδόκητες στιγμές ρεαλισμού, που μας σφίγγουν τα στομάχια, φοράμε τα παπούτσια της και περπατάμε μαζί της το δικό μας δρόμο προς την απελευθέρωση. Γελάς, πονάς, συγκινείσαι, απορείς και λίγο με αυτό που βλέπεις, μέχρι να συνειδητοποιήσεις το θαύμα που μας χάρισε απλόχερα ο Φραντζής. 

Η ζωή περνά και χάνεται και εμείς την τραγουδάμε, χωρίς να αφουγκραζόμαστε τους στίχους της. Το τέλμα μας χτυπάει κατ΄ εξακολούθηση, ώσπου ο κλοιός της ευκαιρίας κάποτε στενεύει και εμείς οφείλουμε έστω και για μία φορά να αφήσουμε τα δάκρυα μας να τρέξουν, και επιτέλους να δείξουμε τα δόντια μας, με τα πιο όμορφα χαμόγελα μας. Αυτά τα χαμόγελα, που μας ανατριχιάζουν και αφήνουν μόνο ρυάκια χαράς να βρέχουν τα μάγουλα μας. Και εκεί που προσπαθείς μανιασμένα να σώσεις τη ζωή του άλλου, κάνε ένα βήμα πίσω, κοίτα τον στα μάτια, στα χείλη, και αφουγκράσου.. ο άλλος είσαι εσύ. Πάντα ήσουν εσύ. 

Υ.Γ. Καλή προβολή και εύχομαι να βρούμε όλΑ, μέσα μας, τη δική μας Μαρία-Αλίκη, τη δική μας σταθερά.