Επιμέλεια Συνέντευξης: Ελένη Παπαμάνου / Photo credits: Ραφαηλία - Αγαθή Γιοβανάκη

 Εκ μέρους του Ραπόρτο, είχα την χαρά να συνομιλήσω με τον Μαργαρίτη Αννάογλου, έναν νέο δημιουργό από την Θεσσαλονίκη, ο οποίος έχει ξεκινήσει γυρίσματα για την πρώτη του ταινία, η οποία έρχεται να συμπληρώσει τις λίγες – για τώρα – παραγωγές LGBTQI+ ταινιών στην Ελλάδα, με ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο και φυσικά ένα ταλαντούχο crew – cast να τον συντροφεύει στο εγχείρημά αυτό.

Ε- Καλησπέρα Μαργαρίτη! Χαίρομαι πολύ για αυτή την συνέντευξη για το Ραπόρτο! Θα ήθελα αρχικά να σε ρωτήσω, ποια ήταν η σχέση σου με τον κινηματογράφο γενικά, πριν ξεκινήσεις την παραγωγή αυτής της ταινίας;

Μ- Θα έλεγα ότι χωρίζεται σε δύο φάσεις. Η 1η είναι πριν το 2022, που απλά ήμουν ο μέσος καταναλωτής ταινιών, δηλαδή θα πήγαινα μία φορά στο τόσο σινεμά. Το 2022 όμως είδα δύο ταινίες που με επηρέασαν πολύ: 1η είναι το Call Me By Your Name που το λατρεύω και για πρώτη φορά ένιωθα, ότι δεν βλέπω ταινία.. αλλά ότι είμαι μέσα στη ζωή όλου αυτού που βλέπω. Και 2η, το The Whale. Έλεγαν όλοι “πρέπει να την δείτε”. Απέναντι από την δουλειά μου ήταν ο κινηματογράφος, το ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Και λέω, θα πάω μόνος μου να την δω την ταινία! Και έπαθα σοκ! Χωρίς υπερβολή όταν τελείωσε, άκουγες κλάματα με αναφιλητά μέσα στον κινηματογράφο. Και πάλι, μου κέντρισε το ενδιαφέρον ότι ένιωθα πως είμαι μέσα στη ζωή των πρωταγωνιστών. Στο The Whale μου άρεσε ο τρόπος που δείχνει βασικά αληθινά συναισθήματα στο extreme τους, ας πούμε το πώς η θλίψη μπορεί να είναι τόσο βάρος για εσένα -που το έδειχνε και με το βάρος του πρωταγωνιστή ουσιαστικά-, αλλά και το πώς όταν περάσεις αυτή τη θλίψη μπορείς να ανέβεις πάρα πολύ ψηλά. Ε και από το 2022 και μετά άρχισε να με ενδιαφέρει το πώς εγώ μπορώ να φτιάξω κάτι τέτοιο. Δηλαδή πέρασα σε μια τελείως διαφορετική οπτική, γιατί μου άρεσε ότι είδα δυο ταινίες, οι οποίες ασχολούνταν με αληθινά ζητήματα, που μπορείς να τα δεις στη καθημερινότητά σου, χωρίς να είναι κάτι φαντασιακό, και το οποίο σε έκανε να νιώσεις ότι ξέρω άτομα που έχουν αυτό το βίωμα. Σημαντική επιρροή στο να αρχίσει να με ενδιαφέρει ο κινηματογράφος και γενικότερα η ενασχόληση με τις τέχνες έπαιξε και ένα μάθημα στην σχολή μου, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, η Κριτική Τεχνών. Εκεί ήρθα σε άμεση και τακτική επαφή με βιβλία, κινηματογραφικά αριστουργήματα, γλυπτά κλπ και αυτό συνέβαλε στο να θέλω να ασχοληθώ παραπάνω με τον χώρο. Οπότε αυτές τις δύο περιόδους θα έλεγα...

Ε- Αυτό είναι πολύ όμορφο που λες! Οπότε με βάση αυτό, μπήκες στη διαδικασία να γίνεις ένας νέος δημιουργός.. Όλο αυτό μέχρι στιγμής σαν εμπειρία πώς σου φαίνεται; Δηλαδή πόσο εύκολο είναι στη παρούσα φάση στην Ελλάδα να είσαι νέος στον τομέα αυτόν και να δημιουργείς;

Μ- Κοίταξε... Θα έλεγα ότι είναι όσο εύκολο και όσο δύσκολο εσύ θες να το κάνεις. Τι εννοώ... Άμα θέλεις το πρώτο σου project να έχει επαγγελματίες ηθοποιούς, βιντεογράφους, κανονική γκαρνταρόμπα... όλα αυτά κοστίζουν πολλά χρήματα. Επομένως, αν θες να κάνεις κάτι τέτοιο από το ξεκίνημά σου, προφανώς αυτό θα είναι δυσκολότερο. Θα πρέπει να ψάξεις παραπάνω, να κυνηγήσεις ίσως χορηγίες. Για εμένα προσωπικά που ξεκαθάρισα από την αρχή ότι αυτό ναι μεν θέλω να βγει άρτιο, αλλά είναι εθελοντικό, απευθείας γίνεται πιο εύκολο από την άποψη ότι όσα άτομα σε προσεγγίσουν ξέρουν ότι αυτό γίνεται εθελοντικά. Δεν θα σε ζορίσει δηλαδή το οικονομικό κομμάτι, ούτε τόσο στο κομμάτι των ηθοποιών, γιατί υπάρχουν πολλά άτομα και εδώ στη Θεσσαλονίκη, που θέλουν να αποκτήσουν εμπειρία γιατί το αγαπάνε, όσο το να πείσεις τους χώρους για τα γυρίσματα, να βρεις δωρεάν εξοπλισμούς... Για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις πίστη σε αυτό που πας να κάνεις. Αν θες να το κάνεις επαγγελματικά, πληρώνεις ηθοποιούς, αγοράζεις εξοπλισμό οπότε δεν έχει την ίδια δυσκολία ως προς αυτό.

Ε- Σωστά, έχεις δίκιο! Θα ήθελες λοιπόν να μου πεις κάποια πράγματα για την ταινία σου, ό,τι θέλεις να μοιραστείς; 

Μ- Κοίταξε, αρχικά είχα το concept στο μυαλό μου αλλά δεν ήξερα αν θα το κάνω ταινία, βιβλίο... Ήξερα μόνο ότι έχω σαν ιδέα ότι θέλω να κάνω κάτι το οποίο να αναπαριστά τον κύκλο μιας σχέσης με βάση τον κύκλο των 4 εποχών, πώς δηλαδή συνδέεται η αλλαγή στις 4 εποχές με τις αλλαγές σε μία σχέση. Κατέληξα στο να το κάνω σε μορφή ταινίας γιατί βιβλίο έχω ξαναβγάλει και ήθελα να κάνω κάτι που θα με προκαλούσε εμένα προσωπικά. Τώρα όσον αφορά την υπόθεση... λέγεται Love 4 All Seasons, είναι εμπνευσμένη από τις 4 εποχές του Βιβάλντι και όπως αυτές, έτσι ήθελα να αποδώσω κινηματογραφικά τις έντονες αλλαγές που μπορούν να πραγματοποιηθούν σε μία σχέση. Είναι λοιπόν ο John και ο Γιώργος. Ο John είναι ένας χαρακτήρας, ο οποίος έρχεται από την Ουγγαρία στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει με ένα πρόγραμμα πανεπιστημιακής ανταλλαγής και πρέπει να συγκατοικήσει. Μετά από μεγάλη αναζήτηση κατέληξε να βρει ένα άτομο, τον Γιώργο, που μένει και είναι από την Θεσσαλονίκη. Αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο John είναι μεγαλωμένος σε πολύ συντηρητική οικογένεια, τυπική με πάρα πολλά κουτάκια, που βασίζεται πάντα στη πατριαρχία. Ο Γιώργος από την άλλη, είναι ένας νέος πολύ ανεξάρτητος, έχει εξερευνήσει την σεξουαλικότητα και την κοινωνική του ταυτότητα και ξέρει ποιος είναι. Ο John όμως δεν ξέρει καθόλου ποιος είναι. Εξερευνούμε λοιπόν μέσα στη ταινία και με βάση τις 4 εποχές, το πώς αυτοί οι τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, θα βρεθούν μαζί, θα μπουν σε μία σχέση και πώς θα εξελιχθεί αυτή, οι εντάσεις της, η θλίψη, το πάθος, και όλα τα συναισθήματα που βιώνουν αυτοί οι δύο άνθρωποι... Και πάλι, η ταινία είναι επηρεασμένη από τις 2 ταινίες που ανέφερα, το Call Me By Your Name και το The Whale. Όλοι ξέρουμε ανθρώπους, οι οποίοι προέρχονται από πολύ συντηρητικές οικογένειες και ίσως αυτό το εξάμηνο σε μια άλλη χώρα, είναι η μοναδική τους ευκαιρία να μάθουν πραγματικά τι θα μπορούσαν να γίνουν, γιατί πολλοί άνθρωποι βιώνουν αυτή την απελευθέρωση όταν έρχονται σε μία χώρα/συνθήκη που μπορεί να είναι πιο απελευθερωμένοι οι ίδιοι, αλλά μετά πρέπει να γυρίσουν πίσω και να κλειστούν ξανά στα κουτάκια τους. Και ίσως αυτό να τους κινητοποιήσει να αλλάξουν την ζωή τους, αλλά δεν είναι πάντα αυτή η υπόθεση. 

Ε- Πολύ όμορφο και ενδιαφέρον! Απ' ό,τι καταλαβαίνω, στη ταινία υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ+ στοιχεία. Υπήρξε κάποια αφορμή για να το εντάξεις στη ταινία σου; Γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι κάτι που τουλάχιστον στα ελληνικά δεδομένα ξεκινάει τα τελευταία χρόνια και δεν υπάρχουν πολλές παραγωγές τέτοιες.

Μ- Σίγουρα ήθελα να κάνω κάτι μοναδικό στο κομμάτι του σεναρίου. Επομένως έτσι ξεκίνησα με τις 4 εποχές, που δεν έχω βρει κάτι αντίστοιχο να υπάρχει τουλάχιστον στο ελληνικό κινηματογράφο. Τώρα, επειδή ανήκω εγώ στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ήταν κάτι για το οποίο μπορούσα να έχω παραπάνω έμπνευση για να γράψω. Επειδή συναναστρέφομαι και με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, σίγουρα μπορούσα με μεγαλύτερη ευκολία να γράψω ένα σενάριο και να το επεκτείνω. Αν έγραφα κάτι που ήταν για straight, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα ήταν κάτι που θα μπορούσα να αποδώσω καλά και σκηνοθετικά, γιατί όταν έχεις και τους ηθοποιούς σου, θα πρέπει να μπορείς να τους καθοδηγείς. Κατά βάση όταν έφτιαχνα και το σενάριο, ναι μεν ήθελα αυτό να είναι μία ιστορία, της οποίας το νόημά της θα αγγίξει άτομα πέραν της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, γιατί όλοι έχουμε μια στιγμή που βρισκόμαστε με ένα άτομο, το οποίο είναι τελείως αντίθετο από εμάς και μας κάνει να ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εαυτού μας... Παρόλα αυτά, σε πιο συγκεκριμένο κομμάτι, ήθελα να αγγίξει παραπάνω την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. 

Ε- Και υπάρχει κάτι μέσω αυτής της ιστορίας, που θα ήθελες να περάσεις; Να προβληματίσεις ίσως;

Μ- Λοιπόν... Θα ήθελα σε πρώτη φάση να δείξω ως εικόνα την πραγματικότητα που υπάρχει, δηλαδή που υπάρχουν πολλά άτομα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό -γι' αυτό και είναι αγγλόφωνη η ταινία- που ζουν μέσα σε κουτάκια και θα ζήσουν κάποιες στιγμές στη ζωή τους που θα γευτούν το τι πραγματικά θα μπορούσαν να είναι, αν έσπαζαν αυτά τα κουτάκια, και σαν δεύτερο κομμάτι, να ενθαρρύνω κόσμο, ο οποίος ζει σε αυτά τα κουτάκια, να τα σπάσει. Μία ζωή ζούμε και δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες, παρότι ακούγεται δυσοίωνο, είναι αλήθεια... αν πιστεύεις στο ότι έρχομαι στον πλανήτη, ζω μια ζωή και αυτό είναι... Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία, η οποία μας λέει τι πρέπει να κάνουμε, το ίδιο και οι γονείς μας, όλο πρέπει, πρέπει, πρέπει... Οπότε όσο πιο νωρίς σου έρθει η συνειδητοποίηση ότι δεν είναι όλα πρέπει, υπάρχουν και τα θέλω, τότε μπορείς να ζήσεις πραγματικά αυτό που εσύ θες. Ναι οκ, μένουμε σε μια κοινωνία, με κάποιους τυπικούς κανόνες, αλλά θα είμαστε ευχαριστημένοι όταν φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας, ξέροντας ότι έχουμε ζήσει μόνο τα πρέπει και όχι τα θέλω; Δεν νομίζω. Αυτό επομένως θέλω να περάσω κυρίως και ίσως είναι και ένας από τους λόγους που έκανα αυτή την ταινία με αυτή τη θεματολογία. Έχει τύχει 2-3 φορές να συνομιλήσω με άτομα, τα οποία ήταν σε μεγαλύτερη ηλικία και έβλεπες άτομα που στη πραγματικότητα ήταν ΛΟΑΤΚΙ+ αλλά ζούσαν ως straight άτομα και να έχουν κάνει τόσο gaslighting στον εαυτό τους... Και σκέφτεσαι, αυτά τα άτομα όταν φτάσουν σε μια μεγάλη ηλικία που θα κάνουν τους απολογισμούς τους, θα είναι όντως ευχαριστημένα; Γιατί όταν φτάνεις ας πούμε προς το τέλος, δεν υπάρχει gaslighting. Εκεί αξιολογείς πραγματικά το τι έχεις ζήσει. Εκεί θα υπάρχει τόση θλίψη γιατί δεν μπορείς να ξαναζήσεις. Έχεις χάσει όλο αυτό το κομμάτι εμπειριών που θα μπορούσες να είχες ζήσει και τελικά επιλέγεις να βάλεις μια μάσκα και να πορεύεσαι μόνο με αυτή στη κοινωνία, και να την βγάζεις μόνο όταν εσύ θεωρείς ότι δεν υπάρχει κανείς τριγύρω να σε κρίνει.

Ε- Από αυτά που μου λες αντιλαμβάνομαι πόση Τέχνη περιλαμβάνει αυτό που δημιουργείς, όταν θες να περάσεις κάτι τέτοιο!

Μ- Κοίταξε, προσωπικά εμένα με αγγίζει οτιδήποτε αφορά αληθινές εμπειρίες, οτιδήποτε μπορεί να σε αγγίξει γιατί σκέφτεσαι ένα άτομο που έχεις στη ζωή σου που είναι έτσι, μια συνθήκη την οποία σου έχει περιγράψει κάποιος και είναι έτσι. Για εμένα λοιπόν αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι της τέχνης, το οποίο αγαπώ και θέλω να συνεχίσω να κάνω. Αρχή θα είναι αυτή η ταινία, που θέλω πραγματικά με ό,τι μέσα έχουμε να την προωθήσουμε, να την στείλουμε σε φεστιβάλ, να την προβάλουμε σε Ελλάδα και εξωτερικό. Γιατί πραγματικά αν μπορέσω μέσω αυτής της ταινίας έστω και 1 άτομο να έρθει και να μου πει “ξέρεις τι; Εμένα με βοήθησες. Ή εμένα με άγγιξες γιατί έχω άτομα στη ζωή μου που είναι έτσι και θα κάτσω να τους μιλήσω, να τους πείσω να σπάσουν αυτά τα κουτιά που έχουν δημιουργήσει για τους εαυτούς τους”, είναι το παν. Αυτό σημαίνει επιτυχία για εμένα και τους υπόλοιπους συντελεστές που αγαπάμε αυτό που κάνουμε. 

Ε- Υπέροχο Μαργαρίτη! Και μου έδωσες πάσα, να σε ρωτήσω όσον αφορά το τι βλέψεις έχεις μετά το πέρας των γυρισμάτων

Μ- Ως αρχικό στόχο είχα να ξαναζωντανέψει η δημιουργικότητά μου, γιατί είχε φτάσει πάτο. Αυτό πέτυχε, επομένως έχω πολλή όρεξη να κάνω το καλύτερο δυνατόν για την ταινία και το υλικό το οποίο έχουμε. Από εκεί και πέρα, επειδή είμαι ένα άτομο που δεν θέλω όταν κάνω ένα project να πολυσκέφτομαι τι πρέπει να κάνω μετά -γιατί αγχώνομαι πολύ-, το μόνο σίγουρο που έχω στο μυαλό μου, είναι να συνεχίσω να κάνω δημιουργικά projects. Τώρα αυτό θα είναι ταινία ξανά; Έκθεση φωτογραφίας; Δεν ξέρω (γέλια), αλλά πάλι θέλω να κάνω κάτι που να αγγίξει κόσμο. Τώρα είμαι ακόμα στη φάση του production, έχουμε κάποια ακόμα γυρίσματα δηλαδή -Νοέμβρη και Δεκέμβρη- και μετά πάμε στο editing, στη μουσική... Μετά το production, έχεις το post production, πρέπει να δούμε και το editing με συγκεκριμένο color grading που θα συνδέεται με τα συναισθήματα και την κάθε εποχή. Μετά ήμουν πολύ τυχερός και κάναμε συμφωνία με 3 φοιτητές στο Berklee στην Αμερική να μας γράψουν το soundtrack της ταινίας. Επομένως, με το που τελειώσει το production, έχει πάρα πολύ τρέξιμο. 

Ε- Φαντάζομαι... Πολύ ωραία! Τώρα ίσως μια πιο τεχνική ερώτηση... Πώς έγινε η επιλογή του cast; Ήταν άτομα γνωστά σε εσένα; 

Μ- Κοίταξε, και αυτό πολυσύνθετη διαδικασία. Αρχικά εγώ στο μυαλό μου είχα τον Κωστή, το Συναίσθημα, τον έναν πρωταγωνιστή που παίζει τον “Γιώργο”, γιατί εδώ στη Θεσσαλονίκη στην τοπική σκηνή είναι και drag performer, και DJ, έχει παίξει σε θεατρικές παραστάσεις και είναι ένα άτομο ρε παιδί μου πολύ ανοιχτό, είναι ακριβώς αυτό που είναι ο “Γιώργος” βασικά. Επομένως ήξερα ότι αρχικά ήθελα να βάλω τον Κωστή σε αυτόν τον ρόλο και μετά να στήσω το τριγύρω. Βρεθήκαμε, του εξήγησα το σενάριο και συμφώνησε. Μετά για τον χαρακτήρα του John επειδή είναι ο χαρακτήρας που ουσιαστικά περνάει μέσα από αυτή την μεταμόρφωση των εποχών – γιατί είναι ένα κλειστό άτομο που το βλέπουμε να ανοίγεται και να βιώνει συναισθήματα για πρώτη φορά – ήταν το πιο δύσκολο. Έτσι μπήκα στο TikTok, έφτιαξα μια σελίδα για την ταινία και ένα βίντεο στο οποίο έλεγα ότι ψάχνω άτομο για τον ρόλο αυτόν. Μου έστειλαν 70-80 άτομα και έτσι είχα μια εβδομάδα – που θυμάμαι ήταν καλοκαίρι – σερί που μιλούσα μέσω βιντεοκλήσης, να μπορέσω να δω σε ποιο άτομο θα καταλήξω. Κατέληξα στον Ευθύμη, γιατί όλα τα παιδιά ήταν μεν εξαιρετικά, όμως ο Ευθύμης για μένα έδειξε το περισσότερο ενδιαφέρον. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι από την πρώτη συνέντευξή μας και μετά -γιατί κάναμε και δεύτερο γύρο συνεντεύξεων- είχε μπλοκάκι που είχε σημειώσει πράγματα για τον ρόλο. Έβλεπες ένα άτομο που και ενδιαφέρεται πολύ να συμμετέχει στο Project και έμπρακτα. Επομένως, αυτό ήταν που τον ξεχώριζε για εμένα και τον επέλεξα βλέποντας ότι και αυτός έχει κάποια χαρακτηριστικά που έβλεπα που θα ταίριαζαν με τον χαρακτήρα του John. Στο κομμάτι του βιντεογράφου και σκηνοθέτη επέλεξα την Ραφαηλία, και αυτή από τα social media. Δεν ήξερα και πως να προσεγγίσω το κομμάτι της σκηνοθεσίας γιατί ο βιντεογράφος είναι και ένα πιο τεχνικό κομμάτι. Επομένως, την Ραφαηλία την είδα μέσα στο Instagram...έψαχνα, “κατασκόπευα” σελίδες... Και είδα λοιπόν ότι η Ραφαηλία σπουδάζει και ασχολείται με την βιντεογραφία και την σκηνοθεσία, είχε και εξοπλισμό, είδα ότι είχε κάνει κάποια Project ήδη, οπότε μιλήσαμε και συμφώνησε.

Ε- Τέλεια! Οπότε θα κλείσω την όμορφή συζήτησή μας με μία έτσι πιο γενική ερώτηση... Θα σε ρωτήσω αν έχεις κάποιον/α αγαπημένο/η σκηνοθέτη/τρια.... για να μην σε ρωτήσω αγαπημένη ταινία και πέσει σφαγή και μάχη και τέτοια... Το αφήνω πάνω σου (γέλια)

Μ- (Γέλια) Κοίταξε... Δεν έχω ξεκάθαρα κάποιον σκηνοθέτη γιατί έχει τύχει να υπάρχουν ας πούμε σκηνοθέτες που να μου αρέσει η σκηνοθεσία τους σε μία συγκεκριμένη ταινία και όλες οι υπόλοιπες ταινίες τους, να μην μου αρέσουν. Οπότε, σίγουρα θα μπορούσα να σου πω ότι μου αρέσει ο Luca Guadagnino και συγκεκριμένα η σκηνοθεσία του στην ταινία Call Me By Your Name. Νομίζω ότι θα μπορούσα πιο εύκολα να σου πω ταινίες, παρά σκηνοθέτες...

Ε- Τέλεια, με ενθουσίασες τώρα, πάμε! (γέλια)

Μ- (Γέλια) Θα σου πω μια πεντάδα. Θα σου πω σίγουρα το Call Me By Your Name... το The Whale... την Malena – την λατρεύω αυτή την ταινία -... το Mother με την Jennifer Lawrence και το Life is Beautiful του Roberto Benigni. Αρχικά μου αρέσει που ασχολούνται με κάτι της καθημερινότητας: το Call Me By Your Name με μία σχέση η οποία ναι μεν είναι αμφιλεγόμενη γιατί μιλάμε για μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά είναι κάτι πραγματικό. Το The Whale, γιατί πάλι προσπαθεί να σου δείξει το κομμάτι της θλίψης, ναι μεν με ένα πιο μελαγχολικό τρόπο αλλά είναι και αυτό κομμάτι της καθημερινότητας. Το Mother, γιατί μιλάει για το κομμάτι της εμπιστοσύνης, του πώς ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει μαζί σου και να κάνεις ολόκληρη οικογένεια μαζί του και τελικά να μην έχει καμία σχέση με το άτομο που εσύ για χρόνια είχες στο μυαλό σου...να είναι ουσιαστικά ένα τέρας με το οποίο ζεις για χρόνια. Η Malena μου άρεσε όχι τόσο ως προς το κομμάτι της ερμηνείας, αλλά από άποψη εικόνας. Και το Life is Beautiful, γιατί η προσέγγιση της ταινίας ήταν πιο ανθρώπινη. Δεν μιλούσε τόσο πολύ για βόμβες, για αεροπλάνα και τέτοια. Σου έδειχνε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που βίωναν κάτι τόσο τραγικό, που ακόμα και τότε έβλεπες ότι προσπαθούν να φτιάξουν στη ζωή τους έναν κόσμο στο οποίο “όχι εγώ δεν το ζω αυτό” ας πούμε. Επομένως, όλες οι ταινίες που μ' αρέσουν με τις πέντε αυτές να είναι το Top 5, είναι γιατί παρουσιάζουν κάτι πραγματικό με τον δικό τους τρόπο αλλά σε αγγίζουν πιο εύκολα.

Ε- Πολύ ωραία...Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Μαργαρίτη, ήταν χαρά μου και εύχομαι καλή συνέχεια με τα γυρίσματα, με την ολοκλήρωση και όλο το υπόλοιπο που έπεται... Και εύχομαι κάθε καλό σε αυτό το εγχείρημα που είναι για εσένα καινούριο! Οι fans αναμένουμε την ταινία! (γέλια)

Μ- (Γέλια) Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ, γιατί ξέρεις είναι δύσκολο και το κομμάτι αυτό... τελειώνεις την ταινία και μετά πρέπει να τρέξεις το κομμάτι της προώθησης, το πού θα στείλεις newsletters, με την ελπίδα ότι αυτό θα γίνει αποδεκτό. Και είναι η πρώτη συνέντευξη – έκθεση της ταινίας έξω από τα media. Επομένως, σ' ευχαριστώ πολύ... οκ την υπόθεση θέλω να την κρατήσω μυστικό γιατί έχει πολλά ωραία πράγματα. Αλλά ανυπομονώ κι εγώ να βγει και να μπορέσει όσο πιο γρήγορα να την δει και ο κόσμος.

Σκηνοθεσία / Βιντεογραφία / Σενάριο / Ήχος: Ραφαηλία – Αγαθή Γιοβανάκη

Ηθοποιός John: Ευθύμης Τζιούρτζιας

Ηθοποιός Γιώργος: Κωνσταντίνος Βάγγης (Το Συναίσθημα, ως καλλιτεχνικό)