Της Βιργινίας Κιμπουροπούλου,

Ίσως να μην είναι γνωστό σε όλους, αλλά σήμερα, 30 Απριλίου είναι η Διεθνής μέρα αφιερωμένη στην Jazz, η οποία εδώ και περίπου 100 χρόνια αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα είδη μουσικής στον κόσμο και η αφορμή για να γεννηθούν πολλά άλλα είδη. Δεν είναι λίγες η φορές που το σινεμά έχει τιμήσει την Jazz. Για να αποτίσω κι εγώ με τη σειρά μου έναν προσωπικό φόρο τιμής για τον εορτασμό αυτής της παγκόσμιας ημέρας, σας παραθέτω τις δικές μου αγαπημένες ταινιοπροτάσεις.

Whiplash (2014)

Ο Andrew είναι ένας φιλόδοξος, ανερχόμενος ντράμερ της τζαζ, με τεράστιο πάθος για το αντικείμενό του. Οι κοινωνικές συναναστροφές δεν είναι το δυνατό του σημείο και οι σχέσεις του με την οικογένειά του είναι τεταμένες. Ωστόσο, ο ίδιος παρά την αποδοκιμασία των δικών του, αρνείται να ακολουθήσει μια μικροαστική καριέρα όπως αυτοί και στοχεύει στην κορυφή. Στο απαιτητικό μουσικό σχολείο του δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει μια θέση στην ορχήστρα του καθηγητή του και καταξιωμένου μαέστρου της τζαζ, Terence Fletcher. Ο Fletcher , βέβαια, είναι ιδιαίτερα απαιτητικός, αυστηρός και δεν διστάζει να φέρει τον Andrew στα όριά του. Η σχέση μαθητή- καθηγητή στην ταινία απεικονίζεται ως μια συνεχής ροή εντάσεων και ακραίων περιστατικών,  τα οποία φέρουν χαρακτηριστικά γεγονότων σε ψυχολογικά θρίλερ.  Η εμμονή του Andrew να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους έρχεται σε σύγκρουση με τον απαξιωτικό Fletcher και  τις παράλογες  απαιτήσεις του, σαμποτάροντας παράλληλα την προσπάθεια του Andrew. Μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς για τη δόξα; Υπάρχουν όρια, όταν παλεύουμε σκληρά για τα όνειρά μας; Αυτό που απογειώνει την ταινία, πέρα από τις συγκλονιστικές ερμηνείες των J.K Simmons (ο οποίος προσφέρει μια από τις πιο δυνατές ερμηνείες της καριέρας του) και Miles Teller, είναι η μουσική. Είναι δύσκολο να μην ανατριχιάσει κανείς ειδικά ακούγοντας το 9λεπτο σόλο των ντραμς του Andrew. Ο σκηνοθέτης Damien Chazelle, ως λάτρης της τζαζ και ο ίδιος, επέλεξε πολύ προσεκτικά η μουσική, να είναι ατμοσφαιρική, έντονη και, κυρίως, να αναδύει πάθος  εφάμιλλο με των χαρακτήρων του Whiplash . H ταινία αγαπήθηκε δικαίως από κοινό και κριτικούς και τιμήθηκε με πολλά βραβεία όπως Academy Awards, Golden Globes και BAFTA.

Σενάριο/Σκηνοθεσία: Damien Chazelle

Πρωταγωνιστούν: Miles Teller, J.K Simmons, Melissa Benoist, Paul Reiser

Soul (2020)

To Soul είναι μια animated ταινία της Pixar, η οποία τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει να κινείται σε διαφορετικές κατευθύνσεις και να μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις παραγωγές της. Παρότι αποτελεί ταινία κινουμένων σχεδίων, είναι το ίδιο απολαυστική για μικρούς και μεγάλους. Η ταινία ξεκινά με μια ανασκόπηση της ζωής ενός σχολικού δασκάλου μουσικής ονόματι Joe. O Joe έχει πάθος με τη τζαζ και όνειρό του είναι να παίξει μουσική στο Half Note Club. Ενώ όλα φαίνεται να βαίνουν καλώς για τον Joe, με μια πρόταση για δουλειά και μια ευκαιρία να παίξει στο πλευρό της σαξοφωνίστριας Dorothea, η ζωή του συναντά ένα αιφνίδιο τέλος. Από εκεί και έπειτα, η ψυχή του διαχωρίζεται από το σώμα του και φτάνει στο «Μεγάλο Πριν», το οποίο είναι ένα μέρος που «διαμορφώνει» τις ψυχές και τα χαρακτηριστικά τους πριν αυτές σταλούν στη γη. Ο Joe, στην προσπάθειά του να επιστρέψει στην παλιά του ζωή, αναλαμβάνει άθελά του το ρόλο του καθοδηγητή μιας άλλης ψυχής με τον κωδικό-όνομα 22. Οι δυο τους, μέσα σε μια περίπλοκη σχέση, βοηθούν ο ένας τον άλλον να φτάσει στον «προορισμό» του. Το Soul ακολουθεί πιστά το παράδειγμα της ταινίας Inside Out, εισάγοντάς μας σε έναν καινούριο κόσμο, αυτή τη φορά τον κόσμο των ψυχών. Για τους μικρότερους σε ηλικία θεατές, είναι μια πολύ καλή ταινία τόσο για την μύησή τους στην τζαζ όσο και στην έννοια του μεταφυσικού εν γένει. Αξίζει να σημειωθεί πως είναι η πρώτη ταινία της Pixar με μαύρο πρωταγωνιστή, αλλά και με τόσο έντονη την urban αισθητική, καθώς διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη. Η ταινία δένει αρμονικά με την εξαιρετική τζαζ μουσική που συνοδεύει υπέροχα την ιστορία. Στους ιδιαίτερους αυτούς ήρωες δίνουν φωνή διάσημοι ηθοποιοί, όπως οι Jamie Fox και Angela Basset. H ταινία βραβεύτηκε στα φετινά Academy Awards ως η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων. 

Σκηνοθεσία: Peter Docter, Kemp Powers

Φωνές: Jamie Foxx, Tina Frey, Quest Love, Angela Bassett, Richard Ayode

Let’ s Get Lost (1988)

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγαπά τη τζαζ, αλλά να μην έχει ακουστά τον Chet Baker.  Για όσους δεν είχατε την τύχη να τον ακούσετε, θα σας κάνω μια μικρή εισαγωγή. Ο Baker είναι από τους γνωστότερους εκπροσώπους της αποκαλούμενης cool Jazz, με το ταλέντο του να ξεχωρίζει και στην τρομπέτα και στο τραγούδι. Το γνωστότερο τραγούδι, με το οποίο συνδέθηκε ο Chet Baker  είναι το «Let’s get lost», μια μπαλάντα την οποία ο Baker ερμήνευσε εθισμένος στα ναρκωτικά και στην οποία έδωσε μια διαφορετική υπόσταση, ενώ ένα δικό του πασίγνωστο τραγούδι αποτελεί μεταξύ άλλων το «My funny Valentine». Όπως προαναφέρθηκε, ο Baker αντιμετώπιζε τους δικούς του δαίμονες, παλεύοντας διαρκώς να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια πολύ επιτυχημένη καριέρα και τον εθισμό του στα ναρκωτικά , ο οποίος για μια χρονική περίοδο κατάφερε να τον νικήσει. Ωστόσο, μετά από προβλήματα με το νόμο και την σωματική του και ψυχική υγεία, κατάφερε να επανέλθει δυναμικά στο μουσικό προσκήνιο, με 10 χρόνια γεμάτα δημιουργικές δουλειές συνεργασίες (1977-1988). Πέθανε στις 13 Μαΐου του 1988 στο Άμστερνταμ, πέφτοντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου του. Ο θάνατος αποδόθηκε σε αυτοκτονία, αν και ουκ ολίγες θεωρίες υπάρχουν ότι δολοφονήθηκε από ναρκέμπορους.  Τη χρονιά που ο Chet Baker έφυγε από τη ζωή, κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ του Bruce Weber με τίτλο «Let’s Get Lost». Η κάμερα ακολουθεί τον Baker στον χρόνο που αποδείχθηκε ότι ήταν και ο τελευταίος του. Εκτός από μια ωδή στην τζαζ, με την μαγευτική μουσική του Baker να εναρμονίζεται τέλεια με το περιβάλλον, το ντοκιμαντέρ φτιάχνει το πορτρέτο του Baker όπως όλοι τον αγάπησαν: κουλ, παρά τα όσα μπορεί να πέρασε. Στην ταινία υπάρχουν συνεντεύξεις που απεικονίζουν όχι μόνο τον Baker σαν καλλιτέχνη, αλλά και σαν άνθρωπο, με προτερήματα και αδυναμίες. Αυτό που, προσωπικά, κράτησα περισσότερο ως εικόνα από το ντοκιμαντέρ του Weber είναι η εικόνα ενός φαινομενικά ανέμελου Baker στο καλοκαιρινό τοπίο, καθισμένο στο πίσω μέρος ενός κάμπριο αυτοκινήτου. Ίσως ένα από τα πιο «αληθινά» ντοκιμαντέρ που έχω παρακολουθήσει.

Σκηνοθεσία: Bruce Weber

Ελπίζω να τις απολαύσετε όσο εγώ!