The Father: Οι αναπόφευκτες συνέπειες του γήρατος σε μια κινηματογραφική αταξία

 Της Κάλλιας Λεντιδάκη,

 Το «The Father» είναι μια ωμή αναπαράσταση της άνοιας στην μεγάλη ηλικία, η οποία ταλανίζει τόσο τα άτομα που την βιώνουν, όσο και τα συγγενικά μέλη που έρχονται αντιμέτωπα με την κατάσταση αυτή. 

 Ο Anthony (Anthony Hopkins) είναι αδύναμος να κατανοήσει την θέση στην οποία βρίσκεται, όπως επίσης και να δεχτεί βοήθεια από την κόρη του Anne (Olivia Colman), η οποία κάνει αμέτρητες προσπάθειες στο να συμβάλλει στην φροντίδα του πατέρα της. Η ταινία μας προϋπαντεί σε ένα συγχυσμένο κινηματογραφικά συνονθύλευμα, στο οποίο αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι ισχύει σε κάθε περίσταση. Αυτό συμβαίνει επειδή ο σκηνοθέτης (Florian Zeller) αποτυπώνει με πραγματική επιτυχία την νοητική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής, και έτσι καταφέρνει να μας βάλει στην θέση του όσο δύσκολο και αν αυτό θα ήταν διαφορετικά.
Η Anne, βρίσκεται στην δύσκολη θέση κατά την οποία θέλει να προχωρήσει στην ζωή της αλλά οι τύψεις του να αφήσει τον πατέρα της, δεν της το επιτρέπουν. Όσο ακατάδεκτος και αν είναι ο Anthony σε κάθε είδους βοήθεια που του προσφέρεται, άλλο τόσο χρειάζεται την κόρη του, αφού σε κάθε δύσκολη στιγμή είναι η σανίδα σωτηρίας στην οποία στρέφεται και αναζητεί. Το μυαλό του είναι ένας σκουριασμένος λαβύρινθος, μέσα στον οποίο κάθε πόρτα οδηγεί και σε μια νέα ακόμη πιο περίπλοκη κατάσταση. Τα πρόσωπα με τα οποία συναναστρέφεται αλλάζουν κάθε λίγο ιδιότητα, κάνοντάς τον να απογοητεύεται από τον ίδιο και να ξεσπάει σε λάθος στιγμές. 

 Στην ταινία, πέρα από τον σπουδαίο τρόπο σκηνοθεσίας που συνετέλεσε τρομερά στο πώς αναδείχθηκε και κατανοήθηκε (περισσότερο προς το τέλος) το σενάριο, έντονη ήταν και η μετάδοση των συναισθημάτων. Σίγουρα ένα δράμα, θα καταφέρει να συγκινήσει αλλά πολλές φορές διαφέρει ο τρόπος με τον οποίο θα το κάνει η κάθε ταινία. Στο «The Father» κύρια πηγή εκτόξευσης συναισθημάτων και συγκίνησης, προκαλεί η ερμηνεία του Anthony Hopkins. Ο ίδιος, καταφέρνει με εντυπωσιακό τρόπο να σε πείσει για όσα πραγματεύεται η ταινία, σε σημείο που όχι μόνο τον συμπονάς αλλά τρομάζεις και για το μέλλον που περιμένει εσένα τον ίδιο.
Συγκεκριμένα, η ρεαλιστική ματιά της ταινίας σε ένα τόσο συχνό γεγονός είναι και η επιτυχία της. Η συναισθηματική καταρράκωση του παθόντος, η αίσθηση της ανασφάλειας, η ανάγκη να κρυφτεί σε μια αγκαλιά και να ξεφύγει από όλα, ο πόνος για το ότι η πραγματικότητα δεν αλλάζει και ούτε γίνεται λιγότερο επώδυνη, είναι όλα όσα μαγνητίζονται στην ψυχή σου στο τέλος της ταινίας και όσο γλυκιά και αν θες να είναι η επίγευση, μόνο πικρή μπορεί να είναι, γιατί σε αυτόν ακριβώς τον ρεαλισμό εμμένει η ταινία.

0 comments