Ένα βιβλίο και μια ταινία : Νορβηγικό Δάσος

Ιουνίου 03, 2021

Του Μπάμπη Στεβή,

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο δεν ήξερα ότι υπήρχε ταινία. Οπότε από περιέργεια, ύστερα από μια γρήγορα αναζήτηση στο ίντερνετ διαπίστωσα ότι υπάρχει ταινία και είναι ασιατικής παραγωγής. Το ότι υπήρχε ταινία αρχικά με χαροποίησε γιατί θα μπορούσα να κάνω την σύγκριση , ωστόσο τελειώνοντας το βιβλίο άρχισα να είμαι επιφυλακτικός. Το θέμα είναι αγάπησα τόσο πολύ το βιβλίο που ήμουν σίγουρος ότι μια ταινία δεν θα μπορούσε να φέρει στην οθόνη όλα αυτά που είχα νιώσει διαβάζοντας το βιβλίο, και δυστυχώς είχα δίκιο.

Ξεκινώντας από τα θετικά της ταινίας έχω να πω ότι μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε. Λιβάδια με πολύ αέρα, βροχερά απογεύματα στη πόλη, φοιτητικές πορείες έξω από τις εστίες. Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι η χρονολογική σειρά των γεγονότων, συνήθως οι ταινίες που είναι βασισμένες σε κάποιο βιβλίο τείνουν να συγχέουν ή να παραλείπουν εντελώς κάποια από τα κύρια γεγονότα της ιστορίας, στην περίπτωσή μας ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Οι σκηνές έρεαν και ήταν με την χρονική σειρά του βιβλίο, τίποτα εκτός σειράς και ελάχιστες παραλήψεις.

Κάτι για το οποίο δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει αν το βάλω στα αρνητικά ή στα θετικά είναι ότι αρκετές σκηνές είχαν απολύτως ίδιους διαλόγους ή φράσεις με το βιβλίο. Θα το έβαζα στα θετικά γιατί ενσαρκώνει ό,τι είχα διαβάσει το προηγούμενο διάστημα, αλλά παράλληλα θα το έβαζα στα αρνητικά γιατί κάτι τέτοιο δείχνει έλλειψη φαντασίας σεναρίου.

Μιλώντας για τα αρνητικά της ταινίας έχω να πω ότι με έκανε να νιώθω άβολα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί, ωστόσο καθώς περνούσε η ώρα μου έγινε φανερό. Οι σκηνές ακολουθούσαν, όπως είπα, την χρονική σειρά του βιβλίο, όμως αυτό που έλειπε ήταν η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Για παράδειγμα σε κάποιο σημείο στην ταινία έχουμε τον πρωταγωνιστή να επισκέπτεται την κοπέλα του σε μία κλινική, κάτι το οποίο έγινε στη ταινία μέσα σε δύο σκηνές, λαμβάνοντας το γράμμα της κοπέλας και πηγαίνοντας στην κλινική. Στο βιβλίο γνωρίζουμε γιατί η κοπέλα είναι στην κλινική, το ότι πηγαίνει εκεί ο πρωταγωνιστής εκεί είναι μεγάλο θέμα, έχουν να βρεθούν πάρα πολύ καιρό και όλα δένουν φυσικά όταν επιτέλους συναντηθούν. Επίσης το βιβλίο με έκανε να γελάσω με τους διαλόγους του, ωστόσο όταν αυτοί οι διάλογοι παίζονταν στην ταινία με έκαναν να νιώθω άβολα γιατί ήταν σε μία σκηνή λίγων δευτερολέπτων δίχως να έχουμε καταλάβει καλά καλά τι έχει γίνει μέχρι στιγμής , αλλά παράλληλα επειδή όλοι οι ηθοποιοί δεν αντιδρούσαν στο αστείο. Τα παραπάνω με έκαναν να πιστεύω ότι απλώς θέλαμε να περάσουμε το βιβλίο στην μεγάλη οθόνη αλλά δεν μας ενδιέφερε ιδιαίτερα πως θα γινόταν η μετάβαση.

Για να συνοψίσω. Μην δείτε την ταινία, είναι χάσιμο χρόνου, ωστόσο σας παροτρύνω μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το βιβλίο. Μιλάει για την ζωή, τον θάνατο και τις σχέσεις τον ανθρώπων. Με έκανε να γελάσω, να συγκινηθώ και αφού το τελείωσα και το έβαλα στο ράφι με έβαλε σε σκέψεις. Όπως καταλαβαίνετε καθαρός νικητής αυτής της ιστορίας είναι το βιβλίο.