Σινεμά και γιορτή του πατέρα

Ιουνίου 20, 2021

Της Κατερίνας Ρούση,

Κάθε τρίτη Κυριακή του Ιούνη έχουμε την γιορτή του πατέρα. Ακολουθεί την γιορτή της μητέρας, η οποία γιορτάζεται τον Μάιο. Αν και λένε ότι μάνα είναι μόνο μία δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον πατέρα, του οποίου ο ρόλος είναι εξίσου σημαντικός για την ανατροφή των παιδιών.

Ο ρόλος του πατέρα έχει αποτυπωθεί και κινηματογραφικά. Υπάρχουν ουκ ολίγες ταινίες που περιγράφουν τον ρόλο του πατέρα μέσα στην οικογένεια και τη σχέση πατέρα-παιδιού. Ταινίες που δείχνουν έναν πατέρα πάντα παρών για τα παιδιά του και ταινίες που μας θυμίζουν ότι δεν πρέπει όλοι να γίνονται γονείς. Επέλεξα να επικεντρωθώ σε ταινίες της πρώτης κατηγορίας. Ας τις δούμε λοιπόν μαζί:

The pursuit of Happyness (2006) / dir. Γκαμπριέλ Μουτσίνο

Είναι η πρώτη ταινία που μου ήρθε στο μυαλό σκεπτόμενη τον ρόλο του πατέρα. Είναι μία ταινία χιλιοπαιγμένη στην τηλεόραση που σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς την έχουμε δει.

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Κρίς Γκάρνερ (Γουίλ Σμίθ) εργάζεται ως πωλητής ιατρικών μηχανημάτων και προσπαθεί να συντηρήσει την οικογένειά του. Τα πράγματα όμως δεν έρχονται όπως τα επιθυμεί. Χάνει τη δουλειά του, τον χωρίζει η γυναίκα του και μένει μόνος και αβοήθητος να μεγαλώσει τον πεντάχρονο γιο του. Παρόλες τις δυσκολίες, παρακολουθούμε την καλή σχέση που αναπτύσσει με το παιδί του. Προσπαθεί να του προσφέρει τα καλύτερα και να χτίσει ξανά τη ζωή τους κυριολεκτικά από το μηδέν. Πέρα από τα υλικά αγαθά, θέλει να δώσει στον γιο του τις αρχές και τις αξίες, με τις οποίες μεγάλωσε και ο ίδιος. Πρόκειται για μία τρυφερή ιστορία πατέρα-γιού που μαζί κυνηγούν την ευτυχία.

In the name of the father (1993) / dir. Τζίμ Σέρινταν

Περνάμε σε μία βιογραφική ταινία, η οποία αφηγείται την αληθινή ιστορία των Τζέρι και Τζιουζέπε Κόνλον. Πατέρας και γιος μαζί με άλλα δύο άτομα θα καταδικαστούν άδικα για κάτι που δεν έκαναν. Έμειναν γνωστοί στην ιστορία με το όνομα “Guildford Four”. Το 1974 ο νεαρός Ιρλανδός Τζέρι (Ντάνιελ Ντέι-Λιούις) συλλαμβάνεται από τη βρετανική αστυνομία και κατηγορείται για την βομβιστική επίθεση του IRA (Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός) σε μία πάμπ του Λονδίνου, όπου σκοτώθηκαν τέσσερις Βρετανοί στρατιώτες και ένας πολίτης. Συλλαμβάνονται επίσης οι φίλοι και ο πατέρας του. Ο Τζέρι αναγκάζεται να ομολογήσει, κάτω από την πίεση και τις απειλές της αστυνομίας, ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Οδηγείται στη φυλακή στο ίδιο κελί με τον πατέρα του, ο οποίος θεωρείται συνεργός του. Μέσα στη φυλακή πατέρας και γιος, όντας διαφορετικοί χαρακτήρες, προσπαθούν να συμβιώσουν. Οι δυο τους αγωνίζονται για να αποδείξουν την αθωότητά τους. Δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στη σχέση ανάμεσά τους. Ο πατέρας στηρίζει τον γιο του σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση και του ζητά να παλέψει για την αθωότητά του. Το σενάριο βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του Κόνλον “Proved Innocent: The Story of Gerry Conlon of the Guildford Four”. Ακόμα, η ταινία ήταν υποψήφια για εφτά Όσκαρ.

Prisoners (2013) / dir. Ντένις Βιλνέβ

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σκοτεινό δραματικό θρίλερ. Δύο οικογένειες έχουν μαζευτεί για να γιορτάσουν την ημέρα των Ευχαριστιών. Η μικρή κόρη του Κέλερ (Χιου Τζάκμαν) μαζί με τη φίλη της, καθώς έπαιζαν στη γειτονιά, εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν ίχνος πίσω τους. Ειδοποιείται η αστυνομία και συγκεκριμένα ο αστυνομικός Λόκι (Τζέικ Τζίλενχαλ) ερευνά την υπόθεση ψάχνοντας υπόπτους. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για απαγωγή. Τα στοιχεία καταλήγουν σε αδιέξοδο. Έτσι, οι πατεράδες των δύο κοριτσιών παίρνουν στα χέρια τους τον έλεγχο της υπόθεσης. Ιδίως ο Κέλερ φτάνει στα άκρα για να γυρίσουν πίσω τα δύο κορίτσια ασφαλή. Και οι δύο οικογένειες ζουν με τον φόβο και την αγωνία, όσο τα δύο κορίτσια αγνοούνται. Η ταινία εστιάζει περισσότερο στον Κέλερ και την οικογένειά του. Βλέπουμε έναν πατέρα έτοιμο να κάνει τα πάντα για να έχει ξανά στην αγκαλιά του το παιδί του. Θεωρώντας ότι η αστυνομία δεν κάνει σωστά τη δουλειά της, δεν τολμά να αψηφήσει τον νόμο για να βρει το μικρό του κοριτσάκι.

Miracle in cell no.7 (2019) / dir. Nuel C. Naval

Νομίζω η συγκεκριμένη ταινία είναι η αγαπημένη μου μαζί με το Prisoners. Είναι τουρκική ταινία που προβλήθηκε στο Netflix και κέρδισε τις εντυπώσεις όσων την παρακολούθησαν. Πρόκειται για το remake κορεάτικης ταινίας του 2013.

Βρισκόμαστε στο 1983. Ο Μέμο (Aras Bulut Iynemli), βοσκός και με κάποιο νοητικό πρόβλημα, ζει με την κόρη του Όβα σε ένα χωριό της Τουρκίας. Μαζί με την βοήθεια της γιαγιάς του μεγαλώνει το παιδί του μέσα σε ένα ζεστό περιβάλλον αγάπης. Αργότερα όμως, ο Μέμο κατηγορείται για φόνο και φυλακίζεται. Ως συνέπεια αυτού, δεν μπορεί να δει το παιδί του. Επιπλέον, το δικαστήριο αποφασίζει να του επιβάλλει την θανατική ποινή για το έγκλημα που διέπραξε. Προφανώς και αντιλαμβανόμαστε ότι ο Μέμο είναι αθώος, όμως είναι ανίκανος να το αποδείξει. Στην αρχή, οι συγκρατούμενοι του τον αντιμετωπίζουν εχθρικά καθώς πιστεύουν ότι είναι ένοχος. Μετέπειτα, αναπτύσσουν φιλικές σχέσεις μαζί του και προσπαθούν να τον βοηθήσουν να ξαναδεί το παιδί του. Πρόκειται για μία άκρως συγκινητική ταινία, στην οποία ο πατέρας παρά το πρόβλημά του και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει μεγαλώνει με αγάπη την κόρη του και κάνει τα πάντα για να είναι δίπλα της.

Υ.Γ: Χρόνια πολλά στους πατεράδες σας!