Ξεφεύγοντας από τα δεσμά του παρελθόντος: Gerald’s Game

Ιουλίου 06, 2021

Της Βιργινίας Κιμπουροπούλου,

Αφιερωμένο σε όσες γυναίκες μάχονται το δικό τους αγώνα για μια θέση στον ήλιο...

Πολλοί από εσάς, φαντάζομαι, είστε συνδρομητές της πλατφόρμας Netflix ή έχετε κοινό λογαριασμό με άλλα πόσα άτομα (ειδικά στην καραντίνα κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα). Η πλατφόρμα, αν και φημίζεται κυρίως για το mainstream περιεχόμενό της, έχει και αρκετά «διαμαντάκια», κάποια εκ των οποίων μου έχουν αφήσει πολύ δυνατά συναισθήματα. Ως λάτρης των θρίλερ -ιδιαίτερα των ψυχολογικών- εξερευνώντας την πλατφόρμα έπεσα πάνω στο Gerald’s Game. Η ταινία είναι βασισμένη σε μυθιστόρημα του, κατά κοινή ομολογία, μάστερ των θρίλερ Stephen King.

Μη έχοντας διαβάσει το βιβλίο (αν και έχει μπει πλέον στο bucket list) εξεπλάγην πολύ ευχάριστα. Δεν είδα απλά ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ, αλλά μια ταινία με πολλά και εξίσου δυνατά μηνύματα, στα οποία θα επεκταθώ αναλυτικά στη συνέχεια. Το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν στον Mike Flanagan, σκηνοθέτη των Haunting of Hill House και Haunting of Bly Manor που πάντα δίνει στον τρόμο και τα θρίλερ μια βαθιά ψυχολογική υπόσταση, εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες. Στο Gerald’s Game, όπως και σε άλλα πρότζεκτ του Flanagan, ο θεατής διαπιστώνει ακριβώς αυτό: κάθε πράξη και ενέργεια ενός χαρακτήρα, κρύβει μια ψυχοσύνθεση είτε σκοτεινή είτε πληγωμένη με το δικό της τρόπο.

Η υπόθεση ξεκινά με ένα παντρεμένο ζευγάρι, με αρκετά χρόνια γάμου στο ενεργητικό του, να δραπετεύει για ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο στο εξοχικό, με σκοπό να αναθερμάνουν το πάθος, τον έρωτα και κατ’ επέκταση την ερωτική τους ζωή. Αποφασίζουν σε αυτό το σαββατοκύριακο να δοκιμάσουν νέες ερωτικές εμπειρίες. Για αυτό το λόγο, ο Gerald δένει τη γυναίκα του, Jessie, με χειροπέδες. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται αρχικά να ξεκινά ως μια νέα σεξουαλική εμπειρία για το ζευγάρι, καταλήγει να μετατρέπεται στο χειρότερο εφιάλτη της Jessie, με τον Gerald να παθαίνει ξαφνικά έμφραγμα. Παγιδευμένη στις χειροπέδες της, προσπαθεί να ξεφύγει από τον πραγματικό κίνδυνο, που είναι ένας κάπως ανορθόδοξος εισβολέας στο σπίτι, αλλά και τους δαίμονες του παρελθόντος της, οι οποίοι τη συντροφεύουν κάθε στιγμή της ζωής της.

Σαν ψυχολογικό θρίλερ, το Gerald’s Game είναι όλο το πακέτο. Έχει ενδιαφέρουσα πλοκή, η οποία κλιμακώνεται σταδιακά. Ένιωθα τόση αγωνία που πραγματικά ένιωθα σαν να ήμουν εγώ δεμένη σε εκείνο το κρεβάτι, πασχίζοντας να βρω τρόπο να ξεφύγω. Το στοιχείο της απροσδόκητης εισβολής στο σπίτι, η οποία εν τέλει δεν είναι αυτό που φαίνεται δημιουργεί ακόμα πιο έντονη αδρεναλίνη και ανατροπή. Η ενδοσκόπηση στην ψυχολογία της Jessie γίνεται μέσω ενός διαλόγου τόσο με τον εαυτό της όσο και με τους προσωποποιημένους δαίμονές της, οι οποίοι ποτέ δεν την εγκατέλειψαν. Άλλωστε, τα φαντάσματα του παρελθόντος μας, όσο σκοτεινά και μοχθηρά κι αν είναι, είναι αυτά που μας διαμόρφωσαν στους ανθρώπους που είμαστε σήμερα. Αυτό είναι κάτι που η πρωταγωνίστρια έρχεται να συνειδητοποιήσει απόλυτα μέσα στον κίνδυνο και πρέπει να το αξιοποιήσει προς όφελός της, αν θέλει να επιβιώσει. Η ταινία διαδραματίζεται, κυρίως, σε ένα και μόνο δωμάτιο, με εξαίρεση κάποια πολύ έντονα , συναισθηματικά φορτισμένα flashback.

Για μένα, η πραγματική δύναμη της ταινίας, βέβαια, δεν ήταν ούτε ο τρόμος, ούτε οι ανατροπές, ούτε ο μαγικός ρεαλισμός, ο οποίος γίνεται αισθητός ιδιαίτερα προς το τέλος της ταινίας και τα συνδέει όλα μεταξύ τους, με το μεταφυσικό στοιχείο να υπάρχει και αυτό έστω και αμυδρά. Η Jessie στην ταινία αντιπροσωπεύει κάθε γυναίκα παγιδευμένη στη δική της φυλακή. Αντιμέτωπη με έναν σκληρό αγώνα για τη ζωή της, αναρωτιέται αν όλη της η ζωή ήταν τελικά βασισμένη στα δεσμά ενός από τους άντρες της ζωής της: του άντρα και του πατέρα της. Ένας γάμος, μέσα στον οποίο δεν ήταν ο εαυτός της, με έναν σύζυγο που έκρυβε μια σκοτεινή πλευρά και καμιά φορά έβγαζε προς τα έξω και πολλά πολλά μυστικά. Ένας γάμος που, πίσω από το πρόσχημα της ευτυχίας και των κοινωνικών συμβάσεων, ήταν μια κατάσταση στην οποία ένιωθε «παγιδευμένη». Πολύ πριν από αυτό το γάμο, υπάρχει και μια ακόμα ισχυρή ανδρική φιγούρα. Ο πατέρας της, ο οποίος την έκανε μέρος των σεξουαλικών φαντασιώσεών του και στη συνέχεια την ανάγκασε να σιωπήσει για ό τι συνέβη. Τα δεσμά του ενός ήταν σιωπή και του άλλου η παρηγοριά, όπως εξομολογείται και η ίδια. Και, τελικά, οι χειροπέδες, όσο πιο αόρατες είναι, τόσο δυσκολότερα βγαίνουν.

Τελειώνοντας την ταινία, πολλοί θα πουν «τι ενδιαφέρουσα ιστορία». Η έννοια αυτής της ιστορίας, ωστόσο, είναι μια σκληρή πραγματικότητα για πολλές γυναίκες. Καθημερινά μετράμε θύματα, τα οποία δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τη δική τους φυλακή, γιατί καμιά φορά η πατριαρχία νικάει. Βλέποντας την μάχη της πρωταγωνίστριας για ελευθερία από όλους τους άνδρες που την κρατούσαν δέσμια, γέμισα κουράγιο. Γιατί η πατριαρχία δεν είναι ανίκητη. Όσο επώδυνο και δύσκολο κι αν είναι, υπάρχουν τρόποι να σπάσεις τα δεσμά σου και να μπορέσεις να δεις ξανά τον ήλιο που σου στέρησαν. Γιατί όταν οι άλλοι σε κρατούν δέσμια, το χρωστάς στον εαυτό σου να παλέψεις όσο μπορείς για το αύριο. Σπάσε τις χειροπέδες και θα δεις πόσο μικρός θα φαντάζει πια μπροστά σου αυτός που σε κρατούσε φυλακισμένη.