Της Τατιάνας Τσεκούρα,
10.000km λοιπόν, ή αλλιώς Long Distance.
Μια ισπανική ταινία σε σκηνοθεσία του Κάρλος Μαρκές-Μαρσέτ και με πρωταγωνιστές τους Ναταλία Τένα και Δαβίδ Βερδαγκέρ.
Η ταινία ταξιδεύει στις οθόνες μας από το 2014, όμως δεν γνώριζα την ύπαρξη της μέχρι και πέρυσι τον Απρίλη, πράγμα για το οποίο λυπάμαι πολύ. Όσοι θυμάστε, είχε γίνει ένας κακός χαμός με φωτογραφίες αυτών των δύο, διαλόγους ή στιγμιότυπα της ταινίας και προβολές εκείνη την άνοιξη.
Για τους υπόλοιπους και πολύ συνοπτικά, η ιστορία έχει ως εξής:
Ο Σέρτζι και η Αλεξ μετρούν επτά χρόνια μαζί, συγκατοικούν σε ένα διαμέρισμα στη Βαρκελώνη και τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να αποκτήσουν ένα παιδί. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας, η Άλεξ θα δεχθεί ένα σημαντικό μέιλ. Θα τεθεί στο τραπέζι μια πρόταση για μεταπτυχιακό στο Λος Αντζελες, πάνω στο αντικείμενο της, την φωτογραφία. Θα χρειαστεί λοιπόν να επιλέξει ανάμεσα στο να φύγει για έναν χρόνο, να ακολουθήσει κάτι που αγαπά και να εξελιχθεί πάνω σε αυτό ή να παραμείνει στη Βαρκελώνη, στην ρουτίνα της και έτσι να αφήσει πίσω της αυτή την ευκαιρία.
Η Άλεξ όπως ήταν αναμενόμενο και απ’τον τίτλο, θα την αρπάξει τελικά, και έτσι θα βρεθεί σε ένα υπερβολικά λευκό, υπερβολικά μικρό διαμέρισμα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον Σέρτζι. Μέσα λοιπόν από τις βιντεοκλήσεις τους, τις διαφορές ώρας, τις αλλαγές στην ρουτίνα τους και όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, την «υποχρέωση» που έχει γίνει πλέον η προσπάθεια διατήρησης επικοινωνίας, θα βιώσουμε τις δυσκολίες που φέρνει σε μια σχέση η απόσταση. Που συνήθως ξεκινά ως χιλιομετρική και στη συνέχεια μετατρέπεται σε συναισθηματική.
Επηρεασμένη από την πρωταγωνίστρια θα αρπάξω και εγώ τη δική μου ευκαιρία, να σας πω για άλλη μια φορά πόσο λατρεύω ταινίες (σαν και αυτή) που βασίζονται σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που έρχονται αντιμέτωποι με απλά (ή και σύνθετα) καθημερινά προβλήματα. Χωρίς αυτοί να παρουσιάζονται ως «τέλειοι» όπως βλέπουμε κατά βάση σε χολιγουντιανές ταινίες. Μιλάω για αυτό το μοτίβο «τέλειοι άνθρωποι», «τέλειες καταστάσεις», «τέλειοι διάλογοι», τέλεια όλα και ταυτόχρονα όλα χάλια, αν με πιάνετε. Αυτή η τελειότητα με αφήνει παγερά αδιάφορη, γιατί δεν μπορείς να ταυτιστείς και επομένως δεν μπορείς και να νιώσεις, να μάθεις, να εξελιχθείς μέσα από αυτή. Στην πραγματική ζωή κανένας δεν κάνει πάντοτε τις σωστές επιλογές και το κυριότερο κανένας μας δεν είναι ποτέ πραγματικά έτοιμος για τίποτα.
Έχοντας πει όλα αυτά λοιπόν, κάτι που εκτίμησα βαθύτατα σε αυτή την ταινία, ήταν ο ρεαλισμός. Ο ρεαλισμός στο σεξ, είτε αυτό γινόταν μέσα από μια οθόνη υπολογιστή, είτε στην κρεβατοκάμαρα ενός διαμερίσματος κάπου στην Ισπανία. Ο ρεαλισμός στις εντάσεις, στις συγκινήσεις, στο πόσο ανώριμοι και αυθόρμητοι παρουσιάζονται ο Σέρτζι και η Άλεξ. Το πόσο προετοιμασμένοι είναι τελικά να αποκτήσουν ένα παιδί, όλα.
Θα το κλείσω κάπου εδώ με τρεις συμβουλές. Πρώτον, δείξτε μου λίγη εμπιστοσύνη και μην επηρεαστείτε από μέτριες κριτικές που θα διαβάσετε. Δεύτερον, δείτε την ιδανικά σε κάποια ταράτσα (μιας και η ζέστη είναι αφόρητη) με την παρέα σας, ανταλλάξτε απόψεις και προσπαθήστε να βρείτε τους εαυτούς σας μέσα σε αυτή. Τρίτον, απαιτώ να περάσετε τέλεια.
Καλό Ιούλη. Φιλιά.
.jpg)
0 comments