Της Βιργινίας Κιμπουροπούλου,

Είναι πλέον κοινώς παραδεκτό, ότι η πλειοψηφία των σειρών και των ταινιών που έχουν κυκλοφορήσει εμπνέονται σε μεγάλο βαθμό από το έρωτα και τις σχέσεις. Κάτι τόσο απλό και ταυτόχρονα πολύπλοκο, με το οποίο όλοι έχουμε «βασανιστεί» κατά καιρούς. Και εδώ συναντάμε το εξής παράδοξο: ενώ οι σχέσεις είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο για τον καθένα και υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους το βιώνει, συναντάμε κυρίως το ίδιο μοτίβο. Δύο άνθρωποι συναντιούνται, ερωτεύονται, σε κάποια φάση παρεξηγούνται και μετά όλα καλά.  
 

Mε δισταγμό στην αρχή, ξεκίνησα τη σειρά “Love”. Μέσα από τη σειρά γίνεται μια ενδοσκόπηση στη σχέση της Mickey (Gillian Jacobs) και του Gus (Paul Rust). H Mickey είναι μια ραδιοφωνική παραγωγός με πρόβλημα αλκοολισμού και ο Gus είναι καθηγητής σε γυρίσματα ταινιών για ανήλικους ηθοποιούς που δεν έχουν χρόνο για κανονικό σχολείο, ενώ στην πραγματικότητα το όνειρό του είναι να γίνει επιτυχημένος σεναριογράφος και να κάνει μια μέρα τη δική του ταινία. Από τη στιγμή που συμβαίνει το «μοιραίο» και γνωρίζονται, παρακολουθούμε τις ζωές τους τόσο μαζί όσο και ξεχωριστά, στην προσπάθειά τους να χτίσουν μια υγιή σχέση, αλλά και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που κουβαλά ο καθένας στην πλάτη του.

Περιγραφικά, ακούγεται σαν η σειρά να μην έχει να προσφέρει πολλά διαφορετικά στοιχεία από μια οποιαδήποτε άλλη που καταπιάνεται με το ίδιο θέμα. Μόλις την ολοκλήρωσα, κατάλαβα πόσο λάθος θα ήμουν αν είχα σταθεί σε αυτό. Σημαντικό κομμάτι για την εξέλιξη της πλοκής, είναι ότι οι βασικοί χαρακτήρες της σειράς Mickey και Gus είναι δύο single 30αρηδες που βιώνουν την κρίση των 30 ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Στη μέση κοινωνία «δυτικών προτύπων» ο μέσος άνθρωπος νιώθει ενδόμυχα την ανάγκη να βαδίζει στο δρόμο που βαδίζουν οι συνομήλικοί του, οικογένεια, σταθερή δουλειά και επαγγελματική επιτυχία, αλλά κυρίως «να έχουν κάνει κάτι  σπουδαίο με τη ζωή τους». Σε πολύ μεγάλο βαθμό, τόσο οι πρωταγωνιστές όσο και οι χαρακτήρες που επηρεάζουν άμεσα εκείνη την περίοδο της ζωής τους (η συγκάτοικος της Micky, οι κολλητοί φίλοι του Gus, οι γραφικότατοι συνάδελφοί τους κ.λ.π) βιώνουν την μετάβαση από την μεταεφηβεία στην σκληροπυρηνικοί ενηλικίωση έχοντας ανοιχτά πολλά μέτωπα να αντιμετωπίσουν Η σειρά καταφέρνει με έξυπνο τρόπο να δώσει εικόνα σε αυτή τη φάση των χαρακτήρων, χωρίς να εστιάζει μόνο στους κύριους χαρακτήρες, αλλά εστιάζοντας όσο χρειάζεται στον καθένα και τη μοναδικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την κρίση αυτή.

Ο Gus και η Mickey στον τρόπο ζωής τους είναι εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Ο ένας είναι σχεσάκιας, ανασφαλής και έχει χτίσει έναν ασφαλή κοινωνικό κύκλο και προσπαθεί να έχει τα πάντα υπό έλεγχο για να μην πληγωθεί. Η άλλη είναι αναβλητική, πληγώνει συνέχεια τους άλλους για να μην πληγωθεί και είναι απίστευτα παθιασμένη και παρορμητική. Οι δρόμοι τους συναντιούνται έχοντας μόνο έναν (προφανή) κοινό στόχο: να βρουν την αγάπη που πιστεύουν ότι τους αξίζει και για την οποία όλοι μιλάνε, αλλά αυτοί έχουν βιώσει τόσο διαφορετικά.
 

Η αγάπη τους, ενώ ήρθε όταν συναντήθηκαν, δεν ήρθε με τη γραμμική πορεία που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Ένιωσα για πρώτη φορά ότι παρακολουθώ μια αληθινή σχέση. Πολλές ξενέρες, πολλές παρεξηγήσεις, πολλοί τσακωμοί και πολλές λάθος αποφάσεις μέχρι να βρουν για κάποιο διάστημα τις ισορροπίες τους. Και αυτό, γιατί όπως και στη σειρά, ο καθένας μας μπαίνει σε μια σχέση με τα δικά του προβλήματα, τους δικούς τους φόβους ή ανάγκη για τη δέσμευση, τη δική του εικόνα για το πώς θα έπρεπε να είναι οι σχέσεις, αλλά και τα δικά του προβλήματα. Έχουμε μια ιδανική εικόνα για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή μας στα 30, η ζωή μας σε μια σχέση και πολλούς τοξικούς ανθρώπους γύρω μας που κρατάμε για χάρη της λέξης «ασφάλεια». Κάποιες φορές, ορισμένα γεγονότα, αν και στην αρχή μας είναι επώδυνα και δύσκολο να τα διαχειριστούμε, μας ωριμάζουν σαν ανθρώπους. Δε θα πω περισσότερα, αλλά σίγουρα θα δείτε πολλές αναταράξεις μέχρι το πολυπόθητο happy ending.

Το «Love» είναι μια ανάλαφρη και ευχάριστη σειρά που κρατά αληθινές τις σχέσεις και τη μη γραμμική πορεία της ζωής και του έρωτα. Πέρα από αυτό, πήρα τρία πολύτιμα μαθήματα ζωής:
1)    Τα 30 δεν είναι το τέλος του κόσμου. Μπορεί να είναι η αρχή για πολύ πιο όμορφες και τρελές εμπειρίες. Βίωσέ τα με το δικό σου τρόπο.
2)    Είναι οκ να μην είσαι οκ. Όπως είναι οκ να μην είσαι σαν τους άλλους και να μην έχεις τα πάντα λυμένα στο κεφάλι σου, τη σχέση και τη ζωή σου.
3)    Δεν υπάρχει εγχειρίδιο σχέσεων, οπότε δες τι λειτουργεί για σένα. Όσο περίπλοκη και αν είναι η «διαδρομή» απόλαυσέ το.