Του Γιώργου Τσιβάκη,

Ακολουθώντας την κλασική συνταγή του Χόλυγουντ, όπου δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι έρχονται κοντά και ερωτεύονται, το Long Shot καταφέρνει τελικά να κερδίσει τον μέσο θεατή. Σαν ένα άλλο Notting Hill (πολύ χαμηλότερων προσδοκιών βέβαια), αποτυγχάνει να κρατήσει τις ισορροπίες, αλλά αυτό δεν του κοστίζει. Το δυνατότερο ατού της ταινίας βέβαια είναι η σκληρή κριτική που ασκεί στην σύγχρονη Δύση. Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο, αφού φαίνεται ότι το Χόλυγουντ θέλει να μην μείνει αμέτοχο και να επιτελέσει τελικά έναν από τους θεωρητικά βασικούς του σκοπούς.(αναφερόμαστε στην Αμερική του Τραμπ και την οργανωμένη προσπάθεια του Χόλυγουντ να πάρει θέση απέναντί του) 

Ένας μαχητικός δημοσιογράφος που μόλις έχει απολυθεί, συναντιέται τυχαία με μια παλιά του γνωστή. Αυτή διεκδικεί την προεδρία των ΗΠΑ και τον προσλαμβάνει ώστε να γράφει τις προεκλογικές της ομιλίες. Μια σειρά από κωμικοτραγικά γεγονότα και ένας συνδυασμός κομεντί, περιπέτειας και adult movie συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα.

Το δίδυμο Charlize Theron– Seth Rogen, δουλεύει παραπάνω από ικανοποιητικά και αυτό οδηγεί την ταινία σε ασφαλές μονοπάτι. Η πρώτη με όπλο την γοητεία της δεν φοβάται να τσαλακωθεί, ενώ ο Rogen παίζει τον συνηθισμένο του ρόλο, μόνο που εδώ είναι ελάχιστα πιο απαιτητικός. Ο σκηνοθέτης Jonathan Levine, έχοντας καλά και κακά δείγματα στο παρελθόν χάνει ολοκληρωτικά τις ισορροπίες, αλλά χαρίζει κάποιες καλές στιγμές. Ένα επίσης δυνατό χαρτί της ταινίας είναι οι πολλαπλές αναφορές στην Pop Culture των 90s’, με αποκορύφωμα την χρήση του “It Must Have Been Love”!

Στα τεχνικά θέματα η ταινία είναι καλή. Γρήγορο μοντάζ, ενδιαφέροντα εφέ και καλοστημένα σκηνικά. Δεν κατάλαβα ποτέ όμως, γιατί έπρεπε να έχει διάρκεια λίγο μεγαλύτερη των δύο ωρών. Το βασικό στοίχημα αυτής της κατηγορίας ταινιών είναι να αποφεύγουν την «κοιλιά» και η συγκεκριμένη το έχασε εξαρχής. Τέλος, είναι αυτονόητο ότι δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί η κλασική συνταγή των εμποδίων που οδηγούν στο happy end.

Το Long Shot τα κάνει σχεδόν όλα με τον δοκιμασμένο τρόπο και για αυτό πετυχαίνει. Το αισιόδοξο είναι, όμως, ότι διαφέρει έστω και ελάχιστα. Μέσω της κωμωδίας, κριτικάρει ευθέως την σημερινή κατάσταση. Οικολογικά προβλήματα, διεφθαρμένοι πολιτικοί, πολεμικές συγκρούσεις και άλλα πολλά. Όλα αυτά συνθέτουν το προφίλ ενός κοινότυπου love story που προσπαθεί όμως, να εκφραστεί και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων στο τέλος, αφού τα σχεδόν γραφικά αστεία που συνθέτουν τη φιλμογραφία του Rogen(μονταζ που μπετώνει, σκηνές που τραυματίζεται) δένουν ιδανικά με τα pop culture references και το σχόλιο της ταινίας, δίνοντας μας τελικά μια ρομαντική κομεντί που στα πλαίσια της εμφανώς λιγότερο ρομαντικής εποχής μας θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα πιο χοντοκομένο, αλλά και με λιγόετρα ταμπού Sleeples in Seattle.(από άποψη "κατάταξης", αφού η συγκεκριμένη δεν πλησιάζει ούτε λίγο τα ιερά τέρατα της εποχής, όπως το Notting Hill ή το When Harry met Sally...)

σκηνάρα σκηνάρα σκηνάρα(από πίσω παίζει το It Must Have Been Love)