Του Χρήστου Χριστόπουλου,
Η απάντηση νομίζω βρίσκεται 9 χρόνια πίσω, τον Δεκέμβριο του 2012 που έκανε πρεμιέρα στον κινηματογράφο η ταινία «Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι». Για την ιστορία, να παραθέσω ότι η τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών κατατάσσεται ανάμεσα στις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Η πρώτη ταινία (όσο βαρετή και τραβηγμένη από τα μαλλιά και αν ήταν στο, αχρείαστο, 3ωρο της) δεν ήταν το χειρότερο πράγμα που έχω δει ποτέ, σίγουρα όμως ήταν μια τεράστια απογοήτευση συγκριτικά με τις υψηλές προσδοκίες που είχα. Μέχρι το τέλος της τριλογίας είχα καταλάβει ότι το Χόλιγουντ δε θεωρεί ιερά τα ίδια πράγματα με εμένα. Για τους παλαιότερους αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε με τη δεύτερη τριλογία του Πόλεμου των Άστρων, για μένα ήταν το Χόμπιτ. Κατάλαβα επιπλέον ότι οι εταιρίες παραγωγής δεν έχουν ιδέα πως να συνεχίσουν ένα φραντσαιζ.
Θα μπορούσαν να ευθύνονται καθαρά κινηματογραφικοί λόγοι. Είτε η έλλειψη ενός χαρισματικού πρωταγωνιστή (ο Redmayne φαίνεται να έχει έναν μόνο τρόπο να «παίζει» τον νευρικό, έξυπνο, αλλά με χαμηλές κοινωνικές δεξιότητες πρωταγωνιστή και μετά από 3 χρόνια καριέρας είχε καταντήσει κουραστικό), είτε οι απότομες αλλαγές τόνου, είτε η τρομερά ασθενής και μη συνταρακτική πλοκή που με πολύ φίλερ κατάφεραν να φτάσουν στις 2 ώρες. Πολλές ταινίες βέβαια προκαλούν περισσότερο ενθουσιασμό με πολύ λιγότερα. Θα μπορούσε πάλι να ευθύνεται το γεγονός ότι πλέον το κοινό που ανέθρεψαν οι ταινίες του Χάρι Πότερ έχει μεγαλώσει πολύ για να απολαύσει πια μια τέτοια είδους ταινία. Κοιτώντας γύρω μου βέβαια κατά τη διάρκεια της προβολής της νέας ταινίας της Μάρβελ θα κατάρριπτα και αυτό το επιχείρημα. Όχι, αισθάνομαι πως η έλλειψη «μαγείας» οφείλεται στο πόσο ξεκάθαρο ήταν ότι το στούντιο δεν ενδιαφερόταν πια για την ποιότητα του προϊόντος του.
Το «Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2001, δεχόμενο διθυραμβικές κριτικές και αποδείχθηκε πλέον κερδοφόρο για το στούντιο εισπράττοντας 1 δις δολάρια παγκοσμίως. Μια γενιά παιδιών απέκτησε τον δικό της ήρωα με αυτήν την ταινία και αυτό όχι λόγω των ειδικών εφέ ή λόγω του γεγονότος ότι η ιστορία λαμβάνει χώρα σε σχολείο, αλλά λόγω του πάθους που διείπε ολόκληρο το φραντσάιζ. Άπειρα βίντεο υπάρχουν στο διαδίκτυο που φανερώνουν την αγάπη των συντελεστών, από χιλιοβραβευμένα μεγαθήρια της υποκριτικής που ερμηνεύουν χαρακτήρες παιδικού βιβλίου με την ίδια σοβαρότητα που προσεγγίζουν Σαίξπηρ, μέχρι τους προπ μάστερς που προσέχουν την παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να έχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το σενάριο των ταινιών Fantastic Beasts, φαίνεται λες και η J. K. Rowling προσπαθεί απλά να γεμίσει τα κουτάκια που νομίζει πως χρειάζονται για να γραφτεί μία επιτυχημένη ιστορία. Η προσθήκη στοιχείων από την αρχική σειρά ταινιών που δεν επιχειρούν καν να βγάλουν νόημα και απλά υπάρχουν για την αναγνωρισιμότητα κάνει ακόμα πιο διαυγή τα κίνητρα των δημιουργών.
0 comments