Της Νατάσσας Γκόγκου,

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που βλέπουν τα Emmys για να δουν την αγαπημένη τους σειρά και τους ηθοποιούς της να φεύγουν με τα αγαλματάκια τους και αυτοί που βλέπουν το επόμενο πρωί τους νικητές και σκέφτονται “Ναι, μάλλον, ήρθε ο καιρός να τη δω αυτή τη σειρά”.

Κάπως έτσι ήταν η ιστορία που μας οδήγησε στο “Mare of Easttown”. Πρόσθεσε και την αδικαιολόγητη αναβλητικότητα της καραντίνας, λίγη στροφή σε comfort- series για τις δύσκολες ώρες, λίγο ένα καλοκαίρι και κάπως έτσι έφτασε τέλη Σεπτέμβρη για να δούμε αυτό το μικρό ακατέργαστο διαμαντάκι.

Είναι τα συστατικά του που έμμεσα το βάζουν κατ’ ευθείαν στο δρόμο για τη σίγουρη επιτυχία; Είναι η δυσλειτουργική, αντικοινωνική και γεμάτη ψυχολογικά βαρίδια πρωταγωνίστρια; Είναι η μικρή, μουντή πόλη με τις τέλεια τετραγωνισμένες γειτονιές; Είναι τα στερεότυπα του μέθυσου red neck, της ανεξάρτητης αντιδραστικής κόρης, των εφήβων που φυλάνε τα μυστικά τους καλύτερα από εμάς τα πιστοποιητικά εμβολιασμού μας στα καράβια; Σίγουρα, αλλά δεν όχι μόνο αυτά. Γιατί μπορεί να είναι μια δοκιμασμένη συνταγή, αλλά με κάποιες αλλαγές γεννιέται ένα νέο αριστούργημα.

Ακολουθούμε, λοιπόν, τη Mare, μία γυναίκα που κουβαλά στις πλάτες της τα βάρη, όχι μόνο της δικής της βασανισμένης οικογένειας, αλλά και όλης της μικρής κοινότητας του Easttown. Μία δολοφονία, είναι η αφορμή να ξεδιπλωθεί ο κάθε χαρακτήρας και να βγουν στην επιφάνεια αναπάντεχες πτυχές κάθε κατοίκου της πόλης. Και όταν λέμε «κάθε κατοίκου», το εννοούμε, γιατί η συγγραφή του Brad Ingelsby και το βάθος των χαρακτήρων του είναι από τα πρώτα πράγματα που σε αιχμαλωτίζουν σε αυτή τη σειρά. Χαρακτήρες με ελαττώματα, χαρακτήρες που συνδέονται μεταξύ τους σαν κουβάρι, χαρακτήρες που νιώθεις ότι ξέρεις χρόνια και δεν βαριέσαι να παρακολουθείς τις δικές τους ανεξάρτητες ιστορίες.