Της Κάλλιας Λεντιδάκη,
Το «Honey Boy» είναι μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του Netflix, παραγωγής 2019 σε σκηνοθεσία της Alma Har’el. Το σενάριο είναι γραμμένο από τον Σάια ΛαΜπαφ και είναι βασισμένο στην σχέση του ίδιου με τον πατέρα του, τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο ΛαΜπαφ στην ταινία.
Η υπόθεση ξεδιπλώνει την σχέση πατέρα-γιου μέσα από τα μάτια του δεύτερου, ενήλικα πλέον και ενταγμένο σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης λόγω του αλκοολισμού του. Στην διάρκεια της θεραπείας του, καλείται να αναπολήσει τις παιδικές αναμνήσεις με τον πατέρα του, ώστε να κατανοήσει τα προβλήματα θυμού και μετατραυματικού στρες που του έχουν προκληθεί.
Έπειτα, ξεκινάει ένα ταξίδι έντονων συναισθημάτων με την ταινία να μην αφήνει στιγμή το δραματικό ύφος της, και τους ευσυγκίνητους από εμάς θεατές να σπάμε σε κάθε σκηνή. Ο ΛαΜπαφ βιώνει ξανά την παιδική του ηλικία, υποδύεται τον πατέρα του αφήνοντας κάθε συναίσθημα να ειπωθεί και να φωνάξει «είμαι προβληματικός». Αλκοολικός και κοινωνικά περιθωριοποιημένος, συντηρείται από τον 12χρονο γιο του που τον πληρώνει ως μάνατζερ στην παιδική κινηματογραφική του καριέρα. Ο μικρός Νόα Τζούπ σε μια εκπληκτική ερμηνεία, σε κάνει να θέλεις να τον πάρεις αγκαλιά σε κάθε πλάνο που πληγώνεται από τον πατέρα του λόγω της βίαιης ψυχολογικά και σωματικά συμπεριφοράς του, και παρόλα αυτά τον παρακαλεί να μείνει. Σε κάθε ευκαιρία τον εκλιπαρεί να φανεί σαν πατέρας, κρύβει κάθε δάκρυ χαμένης παιδικότητας και στέκεται σοβαρός επαγγελματίας για να ικανοποιήσει τον «μάνατζερ» του, σαν ηθοποιός και όχι σαν γιος.
Ο πατέρας αναγνωρίζει τι του γίνεται, φαίνεται πως έχει επίγνωση κάθε πράξης του, όσο και αν αδυνατεί να φερθεί όπως αρμόζει. Οι τάσεις φυγής του όταν δεν μπορεί να διαχειριστεί την μη πατρική συμπεριφορά του, τον φτάνουν στην απόγνωση, παράλληλα όμως βρίσκεται πάντα μπροστά στο να εμποδίσει τον οποιοδήποτε νοιάζεται να βοηθήσει τον γιο του, αφού για εκείνον δεν είναι κανένας ικανός, ακόμη και αν γνωρίζει πως σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και ο ίδιος. Μιλάμε για μια σχέση τοξική, που συνεχώς παιδεύεται χωρίς να βρίσκει σωτηρία, που αποζητά την αγάπη αλλα κερδίζει μονάχα πόνο.
Η ατάκα του ενήλικα πλέον γιου (Λούκας Χέτζις) προς την ψυχοθεραπεύτρια, «The only thing of value my father gave me was pain, and you wanna take that away?» , μας τσακίζει την καρδούλα και επιβεβαιώνει πως ο ΛαΜπαφ έχει πονέσει πολύ, κάτι που φαίνεται από την γενικότερη συμπεριφορά του. Το σίγουρο είναι πως η ταινία πέτυχε, αντιμετώπισε και με το παραπάνω τα παιδικά του τραύματα και σε συνδυασμό με την επίσης πετυχημένη σκηνοθεσία της Har’el, βγήκε ένα τίμιο αποτέλεσμα που πιστεύω πως αξίζει να δείτε.
0 comments