Του Γιώργου Τσιβάκη,

 Το Paris, Texas είναι μια ταινία του 1984 σε σκηνοθεσία του μεγάλου Wim Wenders, αλλά θα μου επιτρέψετε να πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η συγκεκριμένη είναι μια από αυτές που απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρος για τους λόγους. Ένας από αυτούς είναι η παραπάνω σκηνή που σίγουρα ολ@ σας έχετε δει στα social media και αυτομάτως την κάνει βίαια και άγαρμπα μέρος του pop culture. Από την άλλη είχα δει χρόνια πριν το Wings of Desire του ιδίου το οποίο δε θα ξεπεράσω και ποτέ, άρα καταλήγουμε σε αδιέξοδο και άρα η τέχνη και το σινεμά πέτυχαν ξανά το σκοπό τους...

Για να βγάλουμε από τη μέση τα βασικά, η ταινία είναι αριστούργημα και αυτή είναι μια παραδοχή στην οποία δεν καταλήγω συχνά και πόσο μάλιστα ελάχιστες στιγμές μετά την πρώτη προβολή. Ο Τράβις αγνοείται εδώ και τέσσερα χρόνια, όταν ξαφνικά εμφανίζεται σε τραγική σωματική και πνευματική(?) κατάσταση στην έρημο, κάπου στο Τέξας. Θα επανασυνδεθεί με τον αδερφό του, προσπαθώντας παράλληλα να ενταχθεί στην κοινωνία, να βρει τη χαμένη του οικογένεια, αλλά πάνω απ' όλα τον ίδιο του τον εαυτό.

Με μια πρώτη ματιά ο Wenders φαίνεται να μην είναι τόσο ποιητικός όσο μας έχει συνηθίσει και το εύκολο συμπέρασμα θα ήταν να πούμε πως τον επηρέασε η μετάβαση στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Αυτό βέβαια το διαψεύδει χτίζοντας αργά και μεθοδικά μια απλή ιστορία με πολλά επίπεδα και χαρακτήρες που είναι δέσμιοι του τραγικού παρελθόντος τους και οι ευτυχισμένες στιγμές είναι μονάχα μια ανάμνηση για αυτούς. Η ζωή είναι δύσκολη -και αυτό μας το θυμίζει διαρκώς- αλλά και όμορφη. Όμορφη όταν δύει ο ήλιος, όταν βρέχει ή όταν στεκόμαστε κάπου ψηλά και μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και αποστασιοποιημένα. Το έχει πει και το λαϊκό άσμα άλλωστε. 

(Στο σημείο αυτό σταμάτησα να γράφω για λίγο, γιατί ξέσπασε μπόρα και πήγα στο παράθυρο να χαζέψω, μα τι ιδανικό τάιμινγκ)  

Αν λοιπόν ο Wenders πίσω από την κάμερα πλέκει συνεχόμενα επί δύο ώρες και είκοσι πέντε λεπτά με την κάμερά του, το ίδιο κάνει μπροστά από αυτή και ο επίσης τεράστιος Harry Dean Stanton. Άσχετο, αλλά να δείτε το κύκνειο άσμα του Lucky (2017) αν δεν το έχετε κάνει, το οποίο συνδέεται μαγικά με το Paris, Texas. Ο Stanton λοιπόν, υποδύεται τον Travis τρομακτικά καλά. Το πρώτο μισάωρο της ταινίας δε βγάζει άχνα, παίζοντας μόνο με τις εκφράσεις και τη γλώσσα του σώματος και όσο περνάει η ώρα μας δίνει πράγματα για το χαρακτήρα του, σαν ψυχοθεραπεία ένα πράγμα. Συμπρωταγωνίστρία του, αν και εμφανίζεται προς το τέλος η εκφραστικότατη και ολόφρεσκη Natassja Kinski, που κλέβει την παράσταση, στην αϊκόνικ σκηνή που όλ@ ξέρουμε πριν καν δούμε την ταινία, αλλά αυτή τη φορά είναι όντως αϊκόνικ. Αϊκόνικ γιατί οι δύο τους έχουν ουτοπική χημεία, αλλά και επειδή ο Wenders δίνει σκηνοθετικά σεμινάρια, μετουσιώνοντας το όραμα του σχεδόν οργασμικά από το χαρτί στην οθόνη.

 Να τη δείτε, αξίζει(ιδανικά μετά τις 00:00), γιατί εκτός απ' όλα τα παραπάνω κάνει και κάτι που από την όποια μικρή εμπειρία μου είναι σπάνιο και αρκετά δύσκολο. Χτίζει τα πάντα με τέτοιο τρόπο, ώστε στην κορύφωση να κάνει τον θεατή να ανοίγει σαν τριαντάφυλλο με την εμπειρία που βιώνει...

Αυτά από εμένα, πάω να συνεχίσω σίζον θρι του Sex Education, για να ξελαμπικάρω.