Της Έλενας Μαρκοπούλου,

 Από τη στιγμή που ανακάλυψα τον οδυνηρά διασκεδαστικό κόσμο της Anne Helen Petersen και του newsletter της, βρίσκω τον εαυτό μου να διαπραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο οργανώνω και εκφράζω τη σκέψη μου 23/7. Στο τελευταίο της κείμενο, μία συζήτηση με την Dr. Samira Rajabi (Assistant Professor of Media Studies at the University of Colorado, πραγματεύεται την έννοια του θρήνου και του πένθους. Το κείμενο ασχολείται κυρίως με την σχέση των εννοιών αυτών όπως συνδέονται με την νέα πραγματικότητα των τελευταίων 20 μηνών αλλά εμένα μου θύμισε το Sorry for Your Loss. Μια σειρά με πρωταγωνίστρια την Elizabeth Olsen και σε πρώτο ανδρικό το Θρήνο. Το έγραψα δραματικά το ξέρω, αλλά το έκανα κυρίως για να φανεί η αντίθεση με την σειρά, ένα Αμερικάνικο δράμα, η οποία παρόλο που ασχολείται με ένα σοβαρό θέμα, δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της. Και αυτό είναι καλό. 

Παρά την αγάπη μου για επανάληψη σειρών και ταινιών, αυτή είναι μια σειρά στην οποία η μία φορά ήταν αρκετή. Η Elizabeth Olsen είναι η Leigh, μια νεαρή γυναίκα η οποία χάνει τον σύζυγό της σε αυτοκτονία. Δύο σεζόν, σε παραγωγή του Facebook,
ακόμα διαθέσιμη στο tv section του, είναι μία σειρά που προτείνω. Εγώ την είδα γιατί έπαιζε η Elizabeth Olsen την οποία αγαπώ ως ερμηνεύτρια. Αλλά με τράβηξε και η υπόθεση. Κυρίως με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο λείπουν τέτοιες θεματικές ταμπού από τα κύρια μίντια. Η απώλεια είναι παγκόσμιο φαινόμενο, κι όμως εγώ δεν το είχα δει ποτέ να αντιμετωπίζεται τόσο “φυσιολογικά”, όσο το αντιμετωπίζει η σειρά. Η υπόθεση είναι αποκλειστικά οδηγούμενη από τον χαρακτήρα της Leigh και την διαδικασία επεξεργασίας της καινούριας της κατάστασης. Συνέχεια βλέπουμε χαρακτήρες να πεθαίνουν αλλά δεν βλέπουμε το μετά. Η ιστορία τελειώνει στην κηδεία. Ωραία, είπαμε συλλυπητήρια, τώρα τι κάνουμε; Η ιστορία της Leigh ξεκινάει μετά από αυτό. Βλέπουμε πως προχωράει ζωή ενός ανθρώπου που βίωσε μία σημαντική απώλεια.