Μια ταινία του 2016, σε σκηνοθεσία του Τόμας Βίντερμπεργκ και σενάριο του ίδιου και του Τομπίας Λίντχολμ. Το Κοινόβιο (The Commune) διαδραματίζεται στη Δανία των 70s με πρωταγωνιστές τον Ερικ, την Άννα και την δεκατετράχρονη κόρη τους Φρέια.
Η ταινία ξεκινά με το ζευγάρι να κληρονομεί το πατρικό του Ερικ, ένα σπίτι τετρακοσίων πενήντα τετραγωνικών το οποίο δεν μπορούν να συντηρήσουν, όμως ούτε θέλουν να αποχωριστούν...έτσι η Άννα προτείνει να μην αναλάβουν την ευθύνη ενός τόσο μεγάλου σπιτιού μόνοι τους, αλλα να τη μοιραστούν με άλλους ενδιαφέροντες, φανταστικούς ανθρώπους! Κάτι το οποίο στην αρχή βρίσκει αντίθετο τον Ερικ. Όμως ύστερα από κάποιες μπίρες, πολλά τσιγάρα και ελάχιστη σκέψη συμφωνεί...
Σιγά σιγά η ιδέα της μοιρασιάς ριζώνει στο μυαλό τους και γίνεται πράξη, με το κοινόβιο να σχηματίζεται με γρήγορους ρυθμούς. Πρώτος έρχεται ένας φίλος απ’τα παλιά, ο Ολέ, ο οποίος είχε πρόσφατα χωρίσει. Υστερα καταφθάνουν ο Στίβεν και η Ντίτε με τον εξάχρονο Βίλαντς, ο συναισθηματικός Αλόν και η αγαπημένη μου χίπισσα Μόνα.
Στο κοινόβιο τα όρια δεν είναι το ίδιο στενά. Η έννοια της οικογένειας αλλάζει, μεγαλώνει, αγκαλιάζει και άλλους ανθρώπους. Το άτομο (τουλάχιστον στο μυαλό μου και κάτω από τις συνθήκες που σχηματίζεται το κοινόβιο στην ταινία) έρχεται σε επαφή με τη ζωώδη πλευρά του, που επιδιώκει τη συντροφικότητα, την αίσθηση της ομάδας, την ελευθερία στο σεξ και όχι μόνο...Ρίχνει γροθιά στον καπιταλισμό, τσαλαπατά τις στενόμυαλες αξίες της κοινωνίας, όμως δυστυχώς κάποιες φορές τσαλαπατά και τον ίδιο του τον εαυτό
Αυτό συνέβη και στην Άννα, που εμφανίζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας.
Μια γυναίκα δυναμική, έντονη, που επιδίωξε αυτή τη ζωή με πάθος και εκείνη την πλήγωσε. Η ζωή στο κοινόβιο, στο οποίο τόσο πολύ πίστεψε, την οδηγεί στο να χάσει τη δουλειά της και τον εαυτό της. Όταν ο Ερικ συνάπτει δεσμό με μια νεότερη κοπέλα, την Εμμα, η οποία κλέβει τις εντυπώσεις των γύρω τους, η Άννα μπαίνει σε μια διαδικασία σύγκρισης η οποία είναι καταστροφική για την ψυχολογία της…
Είναι μια γυναίκα που όπως συχνά συμβαίνει (γιατί δυστυχώς κάποιες “αξίες” η κοινωνία δε θέλει να τις αποχωριστεί, όσο και αν αυτό είναι απαραίτητο) μεγαλώνει, και όσο συμβαίνει αυτό, στο μυαλό της χάνει την αξίας της σαν άνθρωπος. Έτσι θα είναι πάντα λιγότερη από την νεαρή Εμμα. Και πλέον νιώθει μόνη, νιώθει λίγη...και σύντομα η κόρη της θα της ζητήσει να αφήσει το κοινόβιο, για να βρει όσα έχασε.
Το ίδιο θα κάνει και εκείνη.
Ίσως τελικά το άτομο χάνεται στο όνομα της ομάδας, μιας και η συμβίωση με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους προϋποθέτει συμβιβασμούς. Το θέμα δημιουργείται όταν οι συμβιβασμοί αυτοί ξεπερνούν τα όρια μας. Ολόκληρη η ταινία για μένα περιστρέφεται γύρω από αυτή η πρόταση: “Κοινόβιο είμαστε. Πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τη ζωή του άλλου.”
Τέλοσπάντων, θα κλείσω λέγοντας πως ήταν εκπληκτικές οι ερμηνείες του Ούλριχ Τόμσεν και της Τρίνε Ντίρχολμ. Όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται όσο κοινόβιο βιώνει την αγάπη, την απάτη, την θλίψη, τον θάνατο, τον ενθουσιασμό, την οικογένεια και σας προσκαλεί να τα βιώσετε και εσείς. Να το ακούσετε.
0 comments