Έχει περάσει μια εβδομάδα απ’ όταν γύρισα από το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και προσωπικού μου πρώτου με φυσική παρουσία. Από 1ο έτος το σκέφτομαι, έφτασα αισίως 6ο για να τα καταφέρω… 5 ταινίες σε 3,5 ημέρες. Συνειδητά επέλεξα να μην καώ για διάφορους λόγους. Και καλά έκανα, γιατί το φεστιβάλ είναι οι σκοτεινές αίθουσες -ειδικά οι πανέμορφες στις αποθήκες του λιμανιού- αλλά είναι και τα ενδιάμεσα διαλείμματα, οι μετακινήσεις από αίθουσα σε αίθουσα, τα τυχαία κοιτάγματα/εντυπώσεις (για το τι είδαμε μόλις) με αγνώστους συν-θεατές στην προκυμαία και πολλά ακόμα. Ένα παράπονο έχω μόνο. Το Φεστιβάλ είναι γιορτή, αλλά δεν το γιορτάζει όλη η πόλη και αυτό θα ήταν πανέμορφο.
Από τις 5 που είδα εκεί θα σας προτείνω 2. Το απίστευτο C’mon C’mon του Mike Mills που θα πάρει σίγουρα διανομή και σας παροτρύνω να πάτε να το δείτε όχι μόνο μία, αλλά και δύο και τρεις φορές. Ασπρόμαυρο φιλμ, χωρίς καμία επιθυμία να φανεί δήθεν, με τον Joaquin Phoenix να παίζει τον πιο ανθρώπινο και γλυκό ρόλο του 8 χρόνια μετά το Her. Η δεύτερη είναι το Costa Brava, Lebanon, η οποία συνέβαλε και στην πιο φεστιβαλική εμπειρία που βίωσα εγώ εκείνες τις ημέρες. Μακάρι να είμαστε τυχεροί και να έρθει στις ελληνικές αίθουσες έστω και τέτοια εποχή του χρόνου. Εδώ μαζευτήκαμε όμως για άλλο λόγο.
Το Φεστιβάλ έχει και online μορφή, όπως και τα προηγούμενα χρόνια που ήταν αναγκαστικό. Είδα λοιπόν 3 αναμενόμενες (άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο) ελληνικές ταινίες και θα σας αραδιάσω τις σύντομες σκέψεις μου για αυτές. Το ευτυχές είναι πως επιβεβαιώθηκε ξανά ένας από τους βασικούς κανόνες. Δε θα σας τον πω, θα τον καταλάβετε από τα συμφραζόμενα.
Αγέλη Προβάτων του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι ο Δημήτρης Λάλος είναι χρεωμένος ως το κόκαλο. Στην προσπάθεια του να διαπραγματευτεί το χρέος του θα ενώσει τις δυνάμεις του με τον Άρη Σερβετάλη -που παραδίδει ίσως την καλύτερη κινηματογραφική ερμηνεία του- και θα φτιάξουν μια ομάδα με σκοπό να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Η κατάσταση βέβαια βγαίνει εκτός ελέγχου πάρα πολύ γρήγορα. Δοκιμασμένη συνταγή ελληνικής επαρχίας και των δεινών που τη συνοδεύουν, αλλά η ταινία δεν πηγαίνει μακριά. Και είναι κρίμα αυτό, γιατί ξεκινάει φουριόζα και απίστευτα ελπιδοφόρα. Μετά τη μέση ,όμως, φαίνεται να ξεμένει από ιδέες και να επαναλαμβάνεται. Στα θετικά η φωτογραφία και η σκηνοθετική ματιά/οπτική του Κανελλόπουλου(καρμικό να γίνεις σκηνοθέτης με τέτοιο όνομα) που ξεχωρίζει. Μακάρι να ταξιδέψει πάντως, αφού στη Θεσσαλονίκη έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της.
Σελήνη, 66 Ερωτήσεις της Ζακλίν Λέντζου
Αν περίμενα να δω μια ταινία φέτος και ειδικά ελληνική ήταν αυτή. Έχει γυρίσει τον μισό πλανήτη και έχει μαζέψει διακρίσεις παντού. Από το Φεστιβάλ Βερολίνου μέχρι το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ του Ρέικιαβικ και συνεχίζει ακάθεκτη. Η Άρτεμις γυρίζει ξαφνικά από το εξωτερικό για να φροντίσει τον πατέρα της, με τον οποίο δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις. Αργά και μεθοδικά η Λέντζου παρατηρεί με την κάμερα της το πρωταγωνιστικό δίδυμο και κυρίως την Σοφία Κόκκαλη που καλείται να παίξει κάτι παραπάνω από τον δικό της ρόλο. Ρεαλιστική και αποστομωτική πάνω στο κομμάτι των ανθρωπίνων και των ενδοοικογενειακών σχέσεων λέει πράγματα, αλλά δεν το πάει ως το τέλος. Έχει τις στιγμές της πάντως…
Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση
Εδώ μιλάμε για αποκάλυψη και για μια ταινία που θα ανακαλούμε και «πρέπει» να ανακαλούμε για πολλά χρόνια. Έχω την εντύπωση πως η συγκεκριμένη θα μπορούσε να είναι η απάντηση στο ποια είναι η ουσία του κινηματογράφου. Βαρύγδουπο, αλλά αληθινό. Ένας άνδρας και μια γυναίκα συναντιούνται τυχαία σ’ ένα νησί και αποφασίζουν να συμπορευτούν παρέα αναζητώντας τα προσωπικά, αλλά και τα κοινά θέλω και πρέπει τους. Βαθύτατα ρομαντική και γλυκόπικρη, τα Μαγνητικά Πεδία είναι μια ταινία για μοναχικούς ανθρώπους που προσπαθούν να αποδράσουν, όπως ειπώθηκε και στη Θεσσαλονίκη. Το τρομακτικό εδώ είναι πως μιλάμε για μια κατά φύση lo-fi παραγωγή και τα πάντα δουλεύουν, όχι απλά καλά, αλλά άψογα. Μια φράση μου έρχεται στο μυαλό όταν τη σκέφτομαι: Πανέμορφη εμπειρία…
Υ.Γ. Προλαβαίνετε ακόμα να κλείσετε ταινίες ονλάιννν
0 comments