Η προβολή μιας ταινίας του Γουές Άντερσον προϋποθέτει μονάχα ένα πράγμα, να την απολαύσεις, και αυτό είναι κάτι που ο σκηνοθέτης πετυχαίνει με απόλυτη σιγουριά. Η Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch) είναι ωδή στην αισθητική, που φωνάζει από χιλιόμετρα το όνομα του Άντερσον, αλλά και ένα απολαυστικότατο ταξίδι που σε τραβάει στην θέση του συνοδηγού προτού προλάβεις να ρωτήσεις τον προορισμό.
Χωρισμένη σε τρία μέρη-εξιστορήσεις, η ταινία μας αφηγείται τις εμπειρίες τεσσάρων Αμερικανών συντακτών του περιοδικού «The French Dispatch» που εδρεύει σε μια γαλλική πόλη, με αφορμή τον θάνατο του εκδότη (Bill Murray) στον οποίο είχαν παρουσιάσει τα άρθρα τους. Έτσι ξεκινά μια ατέρμονη και πολύλογη «παράσταση», αφού τα γεωμετρικά σκηνικά μοιάζουν πολλές φορές θεατρικά, το ίδιο και τα πολύχρωμα κοστούμια. Το σενάριο τρέχει, χωρίς να δίνει τον απαιτούμενο χρόνο σκέψης, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αφού τα πολύχρωμα και σχεδόν λαχταριστά πλάνα σε παρασύρουν σε μια κινηματογραφική πανδαισία. Ασπρόμαυρες σκηνές που αναφέρονται στο παρελθόν, παίρνουν χρώμα με ξαφνικές εναλλαγές, ρεαλιστικά πλάνα μετατρέπονται σε animation εξιστόρηση, αφήνοντάς μας άναυδους και ανίκανους να επεξεργαστούμε κάθε καρέ που διαδέχεται το προηγούμενο.
Κι ’όλο αυτό το μαγευτικό θέαμα, βασισμένο σε ένα τεράστιο καστ από βασικούς ήρωες μέχρι και απλές συμμετοχές, να απαρτίζονται από σπουδαία κινηματογραφικά ονόματα. Ξεκινώντας με την ιστορία «The Concrete Masterpiece», παρακολουθούμε την εμπειρία της κριτικού τέχνης (Tilda Swinton) του περιοδικού, σχετικά με έναν εγκληματία καλλιτέχνη (Benicio del Toro) που δημιουργεί εν αγνοία του ένα αριστούργημα με μούσα την πανέμορφη Lea Seydoux, του οποίου την αξία αναλαμβάνει να προωθήσει ο «πονηρός» Adrien Brody, ο οποίος για άλλη μια φορά μαγεύει με την ερμηνεία του. Έπειτα απολαμβάνουμε το μοναδικό δίδυμο Chalamet- McDormand, στο «Revisions to a Manifesto» με επαναστατική χροιά που θέτει τον προβληματισμό επίσης για την αδίκως υποχρεωτική θητεία των νέων. Τέλος, έχουμε την αφήγηση του συντάκτη Roebuck Wright (Jeffrey Wright), που μέσω μιας γαστρονομικής αφορμής στο «The Private Dining Room of the Police Commissioner», κάνει λόγο για μια απαγωγή της οποίας σωτήρια σημασία είχε ένας σπουδαίος Ασιάτης σεφ.
Το σύμπαν του Γουές Άντερσον δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε να αποκωδικοποιηθεί σε απλές γραμμές. Τα μπερδεμένα νοήματά του και η εξαίσια σκηνοθετική προσωπικότητα είναι μέρη που του προσδίδουν μια ξεχωριστή θέση στο σινεμά, ένα σινεμά που γίνεται με αγάπη, προσοχή και αριστοτεχνία.
0 comments