Το Green Night του Shuai Han, γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον ίδιο, σηματοδότησε την κινηματογραφική επιστροφή της Fan Bingbing, μετά το σκάνδαλο περί φοροδιαφυγής που είχε βάλει την καριέρα της στον πάγο το 2018. Ήταν η δεύτερη εμφάνιση του σκηνοθέτη στο φεστιβάλ Βερολίνου μετά το ντεμπούτο του εκεί το 2020 με το Summer Blur.

Έφτασα στην ουρά περίπου μία ώρα πριν την προβολή. Χιόνιζε, χιόνιζε πολύ, είχε κρύο και ήδη οι τέσσερις ουρές έξω από τις πόρτες του Verti Music Hall ήταν γεμάτες με κόσμο, πολύ κόσμο, και θεέ μου, πολλοί, πολλοί, πολλοί Ασιάτες. Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού μιλούσαν μανδαρινικά και κορεατικά. Ένιωθα τόσο όμορφα ανάμεσά τους, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Τα χέρια μου είχανε παγώσει, τα έβαλα στις τσέπες του μπουφάν μου σφίγγοντας το εισιτήριο στο χέρι μου. Δεν με ένοιαζε όμως. Ο ενθουσιασμός μας ήταν έκδηλος, όλοι ήμασταν εκεί με έναν σκοπό, να δούμε την ταινία αυτή, οι ντόπιοι ελάχιστοι, είχαμε ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα και βρισκόμασταν εκεί, για να δούμε το Green Night.

Η Fan Bingbing είχε προκαλέσει ντόρο πριν λίγα χρόνια, και ο λόγος δεν ήταν ευχάριστος. Είναι εξαιρετική ηθοποιός, η ερμηνεία της ήταν όμορφη, και η χημεία της με την συμπρωταγωνίστριά της Lee Joo Young ήταν ονειρική. Θα μπορούσα να βλέπω τις δύο αυτές γυναίκες στο φακό για ώρες. Το εννοώ. Θα μπορούσα να παρακολουθώ τη διάδρασή τους χωρίς διάλειμμα, ασταμάτητα, όλο το απόγευμα, όλο το βράδυ, μέχρι το ξημέρωμα. Ήθελα κι άλλο. 

Δεν ξέρω αν φταίει που η ταινία είχε ψεγάδια, που ναι μεν είχε, αλλά με έβαλε τόσο στην τροχιά της, με μαγνήτισε απ' τα πρώτα πλάνα, που κάπως τα παρέβλεψα. Την περίμενα πιο τρυφερή. Ήταν πιο σκληρή, μα κινηματογραφικά σκληρή, της έλειπε η ειλικρίνεια.

Υπέροχη αισθητική, είχε και νέον στοιχεία, είχε και μια σκηνοθεσία που προσέθετε ένταση στην όλη ιστορία. Είχε υπερβολή, κάποιες καταστάσεις οριακά εκτός πραγματικότητας μα δοσμένες με τρόπο ταιριαστό, που δεν με χάλασαν στο ελάχιστο. Μια γυναίκα βουτηγμένη στην καταπίεση από τη ζωή και τον άντρα της γνωρίζει ένα κορίτσι με βαμμένα μαλλιά σε χρώμα πράσινο. Συμβαίνει μια παρεξήγηση στη δουλειά με αποτέλεσμα η μία να προσέξει την άλλη. Αποτυπώθηκε η μία στο μυαλό της άλλης απ' την πρώτη στιγμή. 

Αυτά που δεν θα ξεχάσω ποτέ από αυτό το φιλμ, είναι το βάιμπ, ο ερωτισμός που εξέπεμπαν όταν βρίσκονταν στον ίδιο χώρο, τα βλέμματα και τα χαμόγελά τους τα στιγμιαία, και τον τρόπο που αγκάλιαζε η μικρή την γυναίκα που είχε γνωρίσει λίγες ώρες πριν όσο εκείνη οδηγούσε το μηχανάκι στο δρόμο από, προς, και μέσα στους δρόμους της Σεούλ.

Με συνεπήρε το φιλμ, η ιστορία αυτή με τράβηξε από τη μύτη, δεν την έβλεπα την ταινία, την χάζευα, και στα μάτια μου ήταν απολαυστική. Έχει τα θέματά της, και το καταλαβαίνω που, λογικά μιλώντας, ο περισσότερος κόσμος θα ενοχληθεί από πολλές σεναριακές στροφές. Ωστόσο, θαρρώ πως το φιλμ θα αποκτήσει θαυμαστές, ειδικότερα ανάμεσα στην lgbtq κοινότητα. Μου άρεσε, και θέλω να την ξαναδώ, και χαίρομαι που βρισκόμουν εκεί, με όλο αυτόν τον κόσμο, και που, παρά τα ψεγάδια, δεν απογοητεύτηκα. 

P.S. Θέλω την μικρή με το πράσινο μαλλί σε μπλούζα.