Έγινε η πρεμιέρα του νέου φιλμ του Christian Petzolt στο φεστιβάλ Βερολίνου, παρακολούθησα την ταινία με άλλους δυόμισι χιλιάδες ανθρώπους περίπου, είχε κόσμο παντού, δεν υπήρχε θέση άδεια, όλες οι ηλικίες παρούσες, όλες οι εθνικότητες, πραγματικά δεν ξέρω πόσες γλώσσες άκουγα γύρω μου πριν ξεκινήσει η προβολή. Όμορφη ατμόσφαιρα, κινηματογραφική. 

Έχω δει κάμποσες ταινίες του Petzolt, το Barbara, που ήτανε και η πρώτη μου γνωριμία με το σκηνοθέτη και Θεέ μου το αγάπησα, το αγάπησα γιατί την αγάπησα, και την Barbara και την κυρία Nina Hoss, έπειτα ήρθε το Undine, και, το Phoenix που έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, που με συγκίνησε, που έβαλε την ψυχούλα μου σε κίνηση, ξανάδα την Nina Hoss σε έναν ρόλο συγκλονιστικό, σε μια ερμηνεία ανατριχιαστική. Και συνάμα τρυφερή. 

Έχει πάντα στα φιλμ του ο Petzolt αυτή την αίσθηση την ονειρική, αυτή την ατμόσφαιρα την σχεδόν σαν παραμύθι που θα καταλήξει σε εφιάλτης, μα με έναν τρόπο ευαίσθητο, με μια λεπτότητα διαφανή. Και το Roter Himmel συνεχίζει αυτή την παράδοση, η ταινία αυτή έχει την αύρα του, έχει όλα όσα γνωρίζεις και περιμένεις ήδη απ' τον σκηνοθέτη αυτόν. 

Δύο φίλοι ξεκινούν για να περάσουν λίγες μέρες στο δάσος, κοντά στη θάλασσα, με σκοπό να ολοκληρώσουν ο μεν το βιβλίο που γράφει, και ο δε το portfolio του για την σχολή καλών τεχνών. Η ταινία αρχίζει με τους δύο στο αυτοκίνητο, όταν αυτό, χαλάει. Ευτυχώς είναι κοντά στον προορισμό τους και μεταφέρουν για κάποια χιλιόμετρα τις βαλίτσες και τα πράγματά τους στα χέρια. Φτάνουν στο σπίτι, που είναι πανέμορφο, και ήσυχο, ό,τι δηλαδή χρειάζονται και έχουνε ανάγκη. Αυτό που δεν είχανε υπολογίσει ωστόσο ήταν η Νάντια, η κοπέλα που ήδη έμενε εκεί εκείνο το διάστημα.

Όπως υποδεικνύει και ο μεταφρασμένος τίτλος "Afire", στην ταινία υπάρχει η απειλή μιας φωτιάς στο δάσος, στην αρχή αρκετά μακριά τους, μα όσο περνούσε ο καιρός όλο και κοντύτερά τους, οι φλόγες τους πλησίαζαν, κάθε στιγμή που περνούσε η φωτιά μεγάλωνε κι εξαπλωνόταν. 

Το Roter Himmel είναι μια ταινία για την αποδοχή, είναι μια ταινία για την μη εγωκεντρική προσέγγιση σκέψης και δράσης που γίνεται κομμάτια στο μυαλό ενός καλλιτέχνη όταν αυτό βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη, είναι μια ταινία για τον έρωτα και την αγάπη, για την υπομονή μας, για την πρόθεσή μας να προσαρμοστούμε στις δυσκολίες που θα παρουσιαστούν στο δρόμο μας. Κάποιες φορές το μυαλό μας βρίσκεται σε σύγχυση, κάποιες φορές δημιουργεί προβλήματα μόνο του, προσεγγίζει τα πάντα τόσο ματαιόδοξα, σχεδόν εμμονικά εγωιστικά, νομίζουμε πως τα πάντα περιστρέφονται γύρω μας, θυμώνουμε, ενοχλούμαστε, κι όσο ο κλοιός στενεύει, κλεινόμαστε ακόμη περισσότερο στο μικρόκοσμο της σκέψης μας.

Οι χαρακτήρες του είναι ενδιαφέροντες, τους πονάς και τους νοιάζεσαι, η βάση των σεναρίων του είναι απλή, μα όλες οι σκηνές είναι εκεί για να σε μαγνητίσουν, να σε τραβήξουν, να σε βάλουν σε τροχιά γύρω από την ιστορία που παρακολουθείς.

Μου άρεσε το φιλμ. Δεν είναι το καλύτερό του μα μου άρεσε πολύ, είχε μέσα και αρκετές δόσεις χιούμορ, και πολύ, πολύ βάθος και όλη αυτή η ατμόσφαιρα του σκηνοθέτη κάνει πάντα τις ταινίες του να κυλάνε, να κυλάνε απαλά σαν χάδι, κι ας τρέχουν κάποιες φορές δάκρυα απ' τα μάτια σου, κι όταν με το καλό κυκλοφορήσει, δώστε της μια ευκαιρία, δεν θα σας απογοητεύσει.