Δύο 13χρονα αγόρια, ο Ρεμι και Λεο, περνούν το καλοκαίρι τους παίζοντας και βοηθώντας τους γονείς του Λεο στις αγροτικές εργασίες. Κάνουν σχεδόν τα πάντα μαζί, αλλά στην αρχή της σχολικής χρονιάς η φιλία τους διακόπτεται εξαιτίας ενός βίαιου γεγονότος. Για να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Λεό στρέφεται στη μητέρα του φίλου του, γυρεύοντας απαντήσεις σε ερωτήματα μεγαλύτερα από την ηλικία του.

Ο Λούκας Ντοντ επιστρέφει μετά το γλυκόπικρο «Κορίτσι» του 2018 με την πιο πρόσφατη του ταινία η οποία τιμήθηκε με το Μέγα Βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών 2022, ενώ σε μερικές ημέρες θα διεκδικήσει και το χρυσό αγαλματίδιο στην κατηγορία του ξενόγλωσσου φιλμ. Έχοντας ως στέρεες βάσεις αφετηρίας την παιδική αθωότητα και την ξεγνοιασιά της καλοκαιρινής ραστώνης, επιλέγει ως κεντρικούς ήρωες της ιστορίας του δύο αγόρια που βρίσκονται στο μεταίχμιο της εφηβείας και είναι αχώριστα μεταξύ τους.

Ο Λεό βοηθά τους γονείς του στην απαιτητική καλλιέργεια λουλουδιών, ενώ ο Ρεμί αγαπά και ασχολείται με τη μουσική. Όταν δεν υποδύονται τους ιππότες που προσπαθούν να γλιτώσουν από τα μυθικά τέρατα που τους καταδιώκουν, τρέχουν ανάμελα μέσα στα πολύχρωμα άνθη, περνούν ώρες ατέλειωτες κλεισμένοι στο κατακόκκινο δωμάτιο του Ρεμί και κοιμούνται μαζί. Κάπου εκεί ο Λεό αρχίζει να αισθάνεται τα πράγματα διαφορετικά σε πνευματικό και σωματικό επίπεδο, με αποτέλεσμα η στενή σχέση των δύο φίλων να αποκτά αυτό το αθώο και άγνωστο σκίρτημα του παιδικού έρωτα.

Κάποια στιγμή όμως, το καλοκαίρι τελειώνει και έρχεται η ώρα του γυμνάσιου, όπου οι δύο φίλοι θα αναγκαστούν αν έρθουν αντιμέτωποι με την σκληρότητα και την οριακά απάνθρωπη συμπεριφορά των συμμαθητών τους. Ο Λεό γεμάτος ενοχές, θα αντιδράει αμυντικά και θα κλειστεί στον εαυτό του, ενώ παράλληλα θα αρχίσει να απομακρύνεται από τον καλύτερό του φίλο δίχως καμία λογική εξήγηση.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν μόλις στα πρώτα 40 λεπτά της ταινίας, όταν και έρχεται να ταράξει την πραγματικότητα της ταινίας, αλλά και του θεατή ένα τραγικό συμβάν που δεν θα αποκαλύψουμε εδώ, ώστε να παραμείνει spoiler – free η παρούσα κριτική. Παρόλα αυτά, γίνεται άμεσα αντιληπτό ακόμα και από το τρέιλερ πως το φιλμ χωρίζεται σε δύο μεγάλα και εντελώς διαφορετικά φορτισμένα μεταξ΄θ τους κεφάλαια. 

«Με περιμένεις πάντα, αλλά τώρα με αφήνεις» λέει ο πληγωμένος Ρεμί στον Λεό, στιγμές πριν τη μεγάλη σύγκρουση που θα επιφέρει ανεπίστρεπτες αλλαγές…

Όπως και στο «Κορίτσι», ο Ντοντ που φαίνεται να έχει τη στόφα και την οπτική ενός auter που στο μέλλον θα μας χαρίσει πολλά, καταπιάνεται και εδώ με θεματικές όπως αυτές της πρόωρης εφηβείας που μεταμορφώνεται ταχύτατα σε μια εσπευσμένη ενηλικίωση, της σεξουαλικότητας, αλλά και της αναζήτησης μιας θέσης στην ολοένα και πιο απρόσωπη Δυτική κοινωνία. Παρόλα αυτά η έντονη σωματική προσέγγιση της προηγούμενης δουλειάς του δίνει τη θέση της εδώ σε μια πραγμάτευση που επικεντρώνεται στα συναισθήματα και στον πόνο που είναι βαθιά κρυμμένος μέσα μας.

Με μια πρώτη ανάγνωση το «Close» είναι μια ταινία κομψοτέχνημα, αφού από τα χρώματα της φωτογραφίας και το καδράρισμα των πλάνων μέχρι το ονειρικό soundtrack που παραπέμπει σε έργα σπουδαίων συνθετών της κλασικής μουσικής, μοιάζει σαν ένα παιδικό όνειρο γεμάτο αθωότητα που κανένας δεν θα ήθελε να τελειώσει. Παρόλα αυτά, ο Ντοντ παίρνει το ρίσκο να κατευθυνθεί πιο μακριά και να παραδώσει ένα κινηματογραφικό έργο που θέλει να πει πολλά. Δεν είμαι σίγουρος αν το τελικό αποτέλεσμα και το χρονικό timing των αποφάσεων που παίρνει μέσα στην ταινία τον δικαιώνουν, παρόλα αυτά μιλάμε σίγουρα για ένα φιλμ με αρετές και ξεκάθαρο προσανατολισμό.

Εν ολίγοις, το «Close», έχει όλα τα εχέγγυα για να γίνει μια ταινία «αγκαλιά» όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ και νομίζω πως αυτό είχε στο μυαλό του και ο δημιουργός, τουλάχιστον για το πρώτο μέρος, αφού και στο πανέμορφο εικαστικό οι δύο φίλοι σφιχταγκαλιάζονται δίχως να αφήνουν ο ένας τον άλλον. Η απόφαση του να μην περιοριστεί μονάχα σε αυτό, μετατρέπει το φιλμ σε κάτι εντελώς διαφορετικό που μοιράζεται στοιχεία με το αρχικό σύμπαν και οδηγεί αργά και σταθερά στο λυτρωτικό, αλλά συνάμα και κάπως αναμενόμενο φινάλε του. 

Στην ουσία των πραγμάτων κάτι φαίνεται να λείπει, ίσως ένα μικρό συνδετικό κομμάτι που θα μετέτρεπε την ταινία σε μια ακόμα γενναιότερη και πιο ολοκληρωμένη σπουδή πάνω στην ανδρική φιλία, τον έρωτα, την αναζήτηση της σεξουαλικής ταυτότητας και πρωτίστως όπως εξελίσσονται τα γεγονότα της πρόωρης και άδικης απώλειας…