Πως τα μάθαμε τα πράγματα; Ποιος μας τα έμαθε έτσι; Σωστό ή Λάθος; Βιαστικά ή μεθοδικά βαλμένα στις ζωές μας, στην καθημερινότητα μας, στα love stories μας, καλά τυπωμένα στα μυαλά μας; Ποιος μας έμαθε τι πρέπει και τι μη; Τα ναι και τα όχι; Τον έρωτα και την αγάπη; Τι σημαίνει σχέση και τι οικογένεια; 

Το «Χάρισμα» (Χριστίνα Ιωακειμίδη – 2010) βουτάει σε όλα και κολυμπάει τόσο όσο να πατώνεις με τις μύτες και να μην βουλιάζεις.

Η Ισμήνη (Βάσω Καβαλιεράτου) είναι η φοβισμένη πλευρά του εαυτού μας. Μπλέκει σε καταστάσεις γιατί η μοναξιά την κυνηγάει με ένα αλυσοπρίονο, ενώ αυτή αποφεύγει να κοιτάξει πίσω μη και δει πως την πλησιάζει απειλητικά. Είναι ευθύς μόνο όταν πίνει και τρέχει να ανοίξει την πόρτα και τα πόδια της στον πρώτο τυχαίο που αποφάσισε κάποτε να δώσει την καρδιά της, αυτός αποδείχτηκε πιο δειλός από την ίδια και αυτή έμεινε εκεί γιατί που να βρει καλύτερα;

Η ταινία πλανάρει την έννοια της οικογένειας, των σχέσεων, του έρωτα. Περνάει από το κατώφλι μιας μάνας που μεγαλώνει το παιδί της η νταντά, από πλούσια σπίτια και σπίτια του βασικού μισθού, από μονογονεϊκές και πολύτεκνες φαμίλιες, από εξωσυζυγικές σχέσεις, παράνομες σχέσεις, queer σχέσεις, σχέσεις της μιας βραδιάς, άσχετες σχέσεις, εργένηδες και εραστές της θλίψης. Μιλάει από την ειλικρίνεια στα μάτια των παιδιών, απ’ τον φόβο της απόρριψης στο πρόσωπο της μάνας, από δουλειές σε δουλειές, από μπαρ σε μπαρ, από ρόδες σε ρόδες. 

Η Ισμήνη πίνει και χαρίζεται. 

Ο Χάρης τρώει και χαρίζει.

Η Ισμήνη θυμώνει και θλίβεται.

Ο Χάρης οργίζεται και ξεθυμαίνει. 

Η Ισμήνη πονάει για την ζωή.

Ο Χάρης ζει την ζωή.

Και οι δύο διψάνε για αυτήν και τον έρωτα. Μα ποιος ορίζει την ταχύτητα, το βάθος και την ένταση αυτού;

Οι πρωταγωνιστές μας είναι η μέρα με την νύχτα. Οι πρωταγωνιστές μας είναι εμείς. Εμείς σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας. Εμείς οι χαμένοι, εμείς οι αισθηματίες. Εμείς που αναζητήσαμε, ερωτευτήκαμε, γελάσαμε, πονέσαμε, φοβηθήκαμε, θυμώσαμε, κλάψαμε, αγχωθήκαμε και πάλι ψάξαμε και πάλι και πάλι και πάλι. Και αυτό το άγχος και αυτό το πάλι και η θλίψη έφαγε εμάς και τα συναισθήματα μας και ο φόβος νίκησε τα μυαλά μας. 

Κάποιες φορές τα κομμάτια του παζλ μοιάζουν πως ταιριάζουν μεταξύ τους και έτσι τα ενώνεις αλλά αυτά δεν κολλάνε και το κομματάκι που έχεις μπροστά σου και τόσες φορές περνάει το βλέμμα σου από πάνω του, μα αδιάφορα το προσπερνάς γιατί λες «Δεν μου κάνει» είναι αυτό η λύση. Αυτό το φαινομενικά αταίριαστο κομμάτι χτίζει το παζλ και αν το διαλέξεις λες «Αχ, κοίτα να δεις». Και βλέπεις και ακούς «κι αν με άφησες φέτο batida, και μου τα ‘κανες σάλτσα de coco, όπως έλεγε πέρσι κι η Φρίντα, τι να γίνει, batida de coco».

Καλή προβολή με ένα τόσο φαινομενικά αταίριαστο τέλος, όσο και ο έρωτας στο σήμερα.