Μυστήρια και περίπλοκα πλάσματα οι καλλιτέχνες. Αλλά είναι αυτή τους η πολυπλοκότητα από την οποία πηγάζει η έμπνευση για ένα σωρό διαφορετικά είδη τέχνης. 

Μέχρι να δω το Flux Gourmet, του Peter Strickland, δεν είχα  καν ιδέα πως θα μπορούσε καν να υπάρξει κάτι τέτοιο όπως μια «μαγειρική καλλιτεχνική κολεκτίβα», ακόμα και αν αυτό περιορίζεται στα πλαίσια μιας ταινίας. Αλλά θα μου πείτε, όσο υπάρχουν άνθρωποι στη γη, τα πάντα είναι πιθανά.

Μια μαγειρική κολεκτίβα, η οποία δίνει οπτικοακουστικές παραστάσεις που περιλαμβάνουν φαγητό σε διάφορες μορφές- από την προετοιμασία μέχρι και τη χρήση του σε performances- με διάφορες θεματικές. «Ηγέτης» τους μια γυναίκα με ισχυρή και επιβλητική προσωπικότητα, η Elle (Fatma Mohamed), η οποία μάλιστα πιστεύει πως ο ρόλος της είναι απαραίτητος, αφού «κάθε συλλογικότητα χρειάζεται έναν ηγέτη». Πιστοί της ακόλουθοι ο  Billy Rubin (Asa Butterfield), ένα παιδί με emo εμφάνιση,  αλλά από πλούσια οικογένεια και με ένα ιδιότυπο σεξουαλικό τραύμα που σχετίζεται με το φαγητό και η Lamina Propria (Ariane Labed), μια γυναίκα με καλή τεχνική στο είδος της, αλλά που δεν μπορεί να υψώσει τη δική της φωνή στο καλλιτεχνικό της έργο.

Η κολεκτίβα βρίσκει προσωρινή φιλοξενία στο Sonic Catering Institute, ένας χώρος που τιμά ποικίλες γαστρονομικές παραστάσεις, τον οποίο διευθύνει η Jan Stevens (Gwendoline Christie), μια διευθύντρια με τις δικές της ιδιορρυθμίες (και εξτρίμ στιλ όπως θα περίμενε κανείς από έναν λάτρη της τέχνης) και αρκετά παρεμβατική στη δουλειά της συλλογικότητας. 

Κατά τη φιλοξενία τους, οι 3 συνοδοιπόροι στην γαστρονομική τέχνη θα παρουσιάσουν ένα έργο, ένα συνονθύλευμα οργίων, σωματικών performances με την τροφή και σοκαριστικών σκηνών, με το οποίο ελπίζουν να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα στο κοινό.

Παρά την τριβή του με τον κόσμο της γαστρονομίας, ο Stones αποτελεί το αντικείμενο μιας τραγικής ειρωνείας, αφού καθ’ όλη τη διάρκεια υποφέρει από οξείς εντερικούς πόνους που δεν τον αφήνουν να απολαύσει όλη την ευχαρίστηση που υπάρχει γύρω του, όπως λέει και ο ίδιος ως αφηγητής της ιστορίας. 

Προφανώς ο Strickland προόριζε το Flux Gourmet για μια κωμωδία, με μια πρέζα δράματος και μερικές δόσεις gore και γραφικών σκηνών. Αν ρωτάτε εμένα, αυτό ακριβώς είδα. Αλλά το γεγονός ότι σε μια σχετικά γεμάτη αίθουσα γελούσα μόνο εγώ – και άλλος ένας τύπος στην πίσω πίσω σειρά- λέει πολλά για το είδος χιούμορ της ταινίας που θα συναντήσετε (και κατ’ επέκταση για το δικό μου χιούμορ). Φυσικά, τα συναισθήματα σε κάθε έργο τέχνης, όπως σε μια ταινία είναι υποκειμενικά, για αυτό και το αν θα γελάσετε με τις σουρεάλ παραστάσεις της κολεκτίβας που χρησιμοποιούν το φαγητό με κάθε τρόπο (κυριολεκτικά), τα σεξουαλικά φετίχ και τραύματα των πρωταγωνιστών ή τις κλανιές, τις διανυκτερεύσεις στην τουαλέτα και την live κολονοσκόπηση του Μάκη Παπαδημητρίου είναι αποκλειστικά δικό σας θέμα. 

Είτε γελάσετε είτε όχι, σίγουρα θα βρείτε την υπόθεση ευρηματική, ίσως ακόμα και με «υπενθυμίσεις» από τον David Lynch και Gaspar Noe (αναφέρομαι πολύ συγκεκριμένα στο Climax). Αλλά πέρα από μια σάτιρα για τον εκκεντρικό τρόπο ζωής και δράσης ορισμένων καλλιτεχνικών ομάδων (ίντριγκες, ασταθείς και τεταμένες σχέσεις και δράματα) ένα απολαυστικό καστ, με τις καλύτερες ερμηνείες να δίνουν η Ariane Labed, ο Asa Butterfield και ο Μάκης Παπαδημητρίου, πολλές ηχητικές λεπτομέρειες και πολλές σκηνές σοκ,  η ταινία δεν έχει να δώσει πολλά παραπάνω- όχι σε σύγκριση με άλλες ταινίες του Strickland, όπως το In Fabric. 

To συμπέρασμα; Γέλασα, αλλά κατά τα άλλα η εμπειρία μου είναι σχετικά μέτρια από το Flux Gourmet. Δεν μπορώ να περιγράψω βέβαια τον ενθουσιασμό μου που είδα την Brienne of Tarth του Game of Thrones (Gwendoline Christie), τον Otis Milburn του Sex Education (Asa Butterfield) στην ίδια παραγωγή με τον Μάκη Παπαδημητρίου, του οποίου το ταλέντο αναδεικνύεται και σε ξένες παραγωγές. Για αυτά και μόνο, αξίζει μια ευκαιρία.