Οι προβολές του γυμνού οφθαλμού επιστρέφουν με το “Πένθος – Αυτοί Που Μένουν” στο Θέατρο Λιθογραφείον και την Πάτρα

Οκτωβρίου 20, 2023

Ο γυμνός οφθαλμός του Νίκου Καββαδία ξεκινά τις προβολές για τη φετινή σεζόν στην Πάτρα. Η έναρξη θα λάβει χώρα στο Θέατρο Λιθογραφείον με την ταινία “Πένθος – Αυτοί Που Μένουν” την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου στις 21:30. Πρόκειται για μια προβολή, που, αρχικά, είχε προγραμματισθεί να γίνει τον περασμένο Ιούνιο στον αυτοσχέδιο υπαίθριο κινηματογράφο Σινέ Παντάνασσα, αλλά, αναγκαστικά, οδηγήθηκε σε ματαίωση.

Η προβολή της 25ης Οκτωβρίου σηματοδοτεί την δυναμική επιστροφή του "γυμνού οφθαλμού" στο Θέατρο Λιθογραφείον, ενώ θα ακολουθήσει ένας κύκλος προβολής τεσσάρων ταινιών με τον γενικό τίτλο "Ο Κόκκινος Νοέμβριος της Ανθρωπιάς".

ΠΕΝΘΟΣ - ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ της Μυρτώς Πατσαλίδου και της Μαρίας Λούκα (Ελλάδα, ντοκυμανταίρ, έγχρωμο, 2023, 71 λεπτά)

ΥΠΟΘΕΣΗ

Σε μια κοινωνία, που βάλλεται από την φασιστική, την ρατσιστική και την ομοφοβική βία, τρεις οικογένειες θρηνούν τα δολοφονημένα τους παιδιά και αγωνίζονται για Δικαιοσύνη.

Το ντοκυμανταίρ είναι μια καθίζηση στον σκληρό κόσμο της Απώλειας και του Πένθους μέσα από τρεις ιστορίες, που συγκλόνισαν την Ελληνική κοινωνία: τις δολοφονίες του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου – ZackieOh.

Και οι τρεις υποθέσεις έχουν ένα ακροδεξιό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Οι δολοφονίες διαπράχθηκαν από τα χέρια, είτε του οργανωμένου φασισμού, είτε του κοινωνικού εκφασισμού, δημιουργώντας ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα βίας και επιβολής, συχνά πάνω σε συνθήκες κοινωνικής απάθειας.

Οι οικογένειες των θυμάτων θυμούνται, θρηνούν και αγωνίζονται. Η σιωπή εναλλάσσεται με την δράση, η μοναχικότητα με την δημόσια έκθεση, η θλίψη με την οργή.

Με βασικό εργαλείο την αμεσότητα του βιώματος, το ντοκυμανταίρ διαπραγματεύεται τις έννοιες της απουσίας και του τραύματος, διερευνά μέσα από την σύνδεση του ατομικού με το συλλογικό, την ανθρώπινη ευαλωτότητα, καταγράφει τις διαδικασίες μετασχηματισμού του πόνου σε διεκδίκηση προς όφελος της κοινωνίας.

Η υπεράσπιση της Μνήμης των νεκρών, η απόδοση ευθυνών στους δράστες, η προστασία των άλλων παιδιών αναδεικνύονται σε βασικούς στόχους προσπάθειας των οικογενειών για Δικαίωση, μια προσπάθεια, που εξελίσσεται στις συχνά μικρόψυχες δικαστικές αίθουσες με πληγωτικούς όρους, αφήνοντας στο τέλος άλλες φορές μια λυτρωτική απόφαση κι άλλες μια αίσθηση αδικαίωτου.

Εξελίσσεται, όμως, παράλληλα κι έξω από τα δικαστήρια.

Στους δρόμους της μαζικής ενεργοποίησης, στις παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο, στις πράξεις συμβολοποίησης των θυμάτων.

Ένα ανθρωπολογικό βλέμμα πάνω στο Πένθος, στους τρόπους, που επαναπροσδιορίζει τα όρια και στην δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, στο κοινωνικό φόντο της πιο ζοφερής όψης της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.