Και πες μου τώρα εσύ πώς να ξεκινήσω, που μου έφυγε η μαγκιά χθες. Να, έτσι θα αρχίσω, τονίζοντας ένα μεγάλο λάθος που κάνουν αρκετοί σκηνοθέτες. Αγάπες μου γλυκές, αν η ταινία σας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα το λες από την αρχή, να αποφασίσω, θέλω ή όχι να την δω; Δεν περιμένω στην τελευταία σκηνή, να έχει φτάσει η κοπριά στην κάλτσα και το πιγούνι στον οισοφάγο για να μου πετάξεις ένα «based on true events» και να μαδήσω κάθε τρίχα που μου έχει σηκωθεί. Μην ανησυχείτε, το ίδιο ανατριχιαστικό είναι αν το γράφετε και στους τίτλους αρχής. Τέλος πάντων. 

Αυτόν τον μήνα θα σχολιάσουμε δύο ισπανικά horror movies του Paco Plaza, τα οποία μαζί αποτελούν ένα εξαιρετικό δίπτυχο που με πολύ απλό και γνήσιο τρόπο σου δίνει ένα άγγιγμα στην πλάτη, αρκετό για να σε στείλει.. αδιάβαστο. Θα τα πάρω με την σειρά που τα είδα, ακριβώς επειδή αυτό κρύβει ένα περισσότερο ενδιαφέρον, μιας και το έχουμε ξαναπεί, τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Και τους εφήβους κανείς δεν τους πιστεύει μέχρι να αρχίσουν να αυταναφλέγονται οι φωτογραφίες τους, αλλά τότε είναι αργά, βράζουν στην κόλαση. Η Veronica (2017) αποτελεί την πρώτη ταινία, όμως χρονικά διαδραματίζεται έπειτα της ιστορίας της Narcisa, στην Μαδρίτη του 1991. Ακολουθεί τρεις μέρες την ζωή της 15χρονης Vero, η οποία μεγαλώνει με την μαμά της και τα τρία μικρότερα αδέρφια της. Δηλαδή, για να λέμε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη, η Vero μεγαλώνει τα αδέρφια της, αφού η μητέρα της ανατρέφει μόνο το μαγαζί τους, μόνη μετά τον θάνατο του συζύγου της. Η νεαρή πρωταγωνίστρια (Sandra Escacena) πηγαίνει σε χριστιανικό σχολείο και έχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τον Αποκρυφισμό και την επικοινωνία με την Άλλη Πλευρά. Ε, όπως είναι λογικό θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει, μέσω ενός Ouija board, με τον πατέρα της, μαζί με δύο συμμαθήτριες της, και όπως κανείς δεν περίμενε, αυτό δεν θα πάει και τόσο καλά, αφού η ισπανική Cosmote μπέρδεψε το σήμα και κάποιος Βελζεβούλης ήρθε να κάνει παρέα στα κορίτσια. Και τώρα μη πει κανένας, α Tseri κοροϊδεύεις! Ποιος κοροϊδεύει;! Ας παίζανε Monopoly, Φιδάκι, με το φιδάκι κάποιου φλερτ, όχι με το φίδι που έγινε αφορμή του προπατορικού. 

Εντάξει, μπορούμε να το δούμε και με μια άλλη ματιά, που αγαπώ να κάνω στα horrors. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια έφηβη, που κάθε άλλο παρά αυτό δεν είναι. Από τις πρώτες σκηνές νομίζεις βλέπεις μια νεαρή μαμά τριών παιδιών, μόνο τα σιδεράκια και η παραπάνω τριχοφυΐα προδίδουν την ηλικία της. Μια μαμά που μόνο κοιμάται, δουλεύει και έρχεται σε σύγκρουση με την Vero, η οποία τα έχει δει όλα ακόμα και μόνο από τις ορμόνες της που έχουν τρελαθεί. Ένας μπαμπάς που πέθανε και μια κόρη που δεν πρόλαβε να πει αντίο! Ναι, αλλά, υπάρχει το αλλά! Και το αλλά ονομαζόταν Estefania Gutierrez Lazaro. Η αληθινή ιστορία που λέγαμε. Στην Μαδρίτη του 1990, η 15χρονη Estefania μια ωραία πρωία είπε με τις φίλες της να προσπαθήσουν να βρουν το πρώην αγόρι της μιας που είχε πεθάνει πρόσφατα. Εκεί που τα λέγανε με ό,τι νεκρό είχαν καλέσει, τις βρίσκει μια καλόγρια, φορτώνει με το θέαμα και σπάει τον πίνακα. Εμ, δεν το κάνεις αυτό μάνα μου! Αντίο, δεν είπαν, η «πόρτα» έκλεισε, και το δράμα της μικρής ξεκίνησε. Κάποια στοιχεία της ιστορίας τα βλέπουμε και στην ταινία, όμως τα περισσότερα είναι μυθοπλασία. Αυτό που υποστηρίζεται πως δεν είναι, είναι και το πιο εξωκοσμικό. Στο τέλος του “Veronica”, η αστυνομία δέχεται μια κλήση να πάει να πιάσει το φάντασμα ξέρω γω……. και βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα αποκρουστικό θέαμα, που δεν το χωράει η λογική. Στην πραγματικότητα, η αστυνομία πήγε στο σπίτι της Estefania, μήνες μετά τον θάνατο της, επειδή οι γονείς αναζητούσαν μια απάντηση στα παραφυσικά σκηνικά που τους είχαν γίνει καθημερινότητα για να ξέρουν αν τρελάθηκαν από τον χαμό της κόρης τους ή όχι. Χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί, γιατί ποιος τολμάει να μπει σε τόσο βαθιά νερά, λένε πως ήταν η πρώτη φορά που η ισπανική αστυνομία αντίκρισε τόσα ανεξήγητα, που την έκαναν να το βάλει στα πόδια. Η υπόθεση Vallecas είναι η πιο διάσημη υπόθεση υπερφυσικού φαινομένου της Ισπανίας.

Υ.Γ.1. Η “Veronica” θυμίζει πολύ πιο έντονα το Rec, και για αυτό έχει σημασία που τόνισα προηγουμένως, πως στο μυαλό την σύγκριση την έκανα πρώτα με το “Sister Death”. 

Υ.Γ.2. Ας αφήσω εδώ και ένα σχολιάκι πως η ταινία του 2017, μυρίζει αρκετά “Εξορκιστή, 1973”, με κάτι κρεβάτια που κουνιούνται, κάτι Ouija, κάτι σταυρούς, κάτι διαμερίσματα και κάτι στενάκι. Κάτι κουλ μοναχές, λέω εγώ τώρα. 

Υ.Γ.3. Θέλω να γράψω άλλα τόσα, όπως για τις πολλές κοινές αναφορές που μοιράζονται οι δύο ταινίες, για τις εξαιρετικές ερμηνείες πρωταγωνιστών και μη και άλλα τόσα, αχ αφήστε με να αγιάσω, γιατί πωρώθηκα.

Υ.Γ.4. Τι παίζει με τα ισπανικά horror και το θρησκευτικό περιεχόμενο;!

Υ.Γ.5. Καλή προβολή και η Παναγιά μαζί σας, ναι γιατί όταν μιλάμε για βελζεβουλοταινίες και οι άπιστοι, πιστεύουν!!! Όποιος λέει το αντίθετο είναι μεγάλο κοτόπουλο και σίγουρα είναι άνθρωπος που θα πήγαινε σε χειροπράκτη.