Το καλοκαίρι στην Ελλάδα έχει πολλές διαφορετικές εκδοχές. Η εθνικότητα, η δουλειά και το πόσο εύκολα μαυρίζεις καθορίζουν και το πώς θα το περάσεις. Έχει υπάρξει διαχρονικά πηγή έμπνευσης για τον κινηματογράφο και αποτυπώνεται συνήθως σε νησιά, θάλασσες και καμία φορά στην άδεια πρωτεύουσα. Έχει φτάσει Ιούλιος και δεν έχω πάει ακόμη για μπάνιο, οπότε μάζεψα μερικές ταινίες για το ελληνικό καλοκαίρι. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι τις περισσότερες τις έχω δει σε θερινά σινεμά...

1. Winona (2019) dir. Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy)

Τέσσερα κορίτσια περνούν μια μέρα στην παραλία, ενώ δύο περίεργοι άνθρωποι τους παρακολουθούν. Μια αξιαγάπητη, μελαγχολική, ποπ ταινία με υπέροχη φωτογραφία, μπλε και soundtrack. Ο ήλιος, οι εξομολογήσεις και το τέλος της αθωότητας αποτυπώνουν την αγάπη του the Boy για τον κινηματογράφο. Μια ιστορία ενηλικίωσης, σαν μιούζικαλ, τα κορίτσια παίζουν, τρέχουν, γελούν, τραγουδούν μα πάντα τις στοιχειώνει αυτό το περίεργο σπίτι στο λόφο. 

2. Το καλοκαίρι της Κάρμεν (2023) dir. Ζαχαρίας Μαυροειδής

Δύο κολλητοί κάνουν μπάνιο στα Λιμανάκια της Βάρκιζας, προσπαθώντας να γράψουν ένα κινηματογραφικό σενάριο, αναπολώντας το καλοκαίρι που μπήκε στη ζωή τους η Κάρμεν. Ανοίγοντας την πόρτα του παρελθόντος, αποκαλύπτεται ότι ο καθένας βίωσε τα γεγονότα διαφορετικά, αντίθετα συναισθήματα μπλέκονται, ενώ κάθε εξομολόγηση καταλήγει σε ένα άλλο σενάριο. Μια ταινία με καλοκαιρινό, queer τόνο σατιρίζει την αστική ζωή και ό,τι την περικλείει.  

3. Το Σπιρτόκουτο (2003) dir. Γιάννης Οικονομίδης

Καλοκαίρι, καύσωνας, νεύρα, πολλά άτομα σε ένα σπίτι και άσπρα φανελάκια. Ο Ελληνάρας Δημήτρης ξυπνά και μπινελικώνει, όπως και η γυναίκα, και τα παιδιά του. Η βία αναπαράγεται, αβίαστα. Η ελληνική οικογένεια του 2000 απεικονίζεται στη μεγάλη οθόνη και σοκάρει. Τα κοντινά πλάνα του Οικονομίδη, το μοντάζ και η αθυροστομία προάγουν μια υπερβολή που καταλήγει σε κωμωδία και κάπως το κλίμα γίνεται πιο ανάλαφρο. Μια ιστορία αρκετά κοντά στην πραγματικότητα, που μερικές φορές δεν χρειάζεται να πας σε θερινό, μπορείς απλά να κοιτάξεις τον γείτονα. 

4. Οι άγριες μέρες μας (2025) dir. Βασίλης Κεκάτος

Η πιο πρόσφατη συμμετοχή στη λίστα. Η Χλόη αφήνει τη δυσλειτουργική της οικογένεια και βρίσκει καταφύγιο σε ένα τροχόσπιτο, με άλλες έξι ψυχές, ξεχασμένες από τον κόσμο. Ένα ελληνικό coming-of-age, με τα χαμένα αγόρια του Πίτερ Παν ή αλλιώς τους έξι αποστόλους του Ρομπέν των Δασών. Ένα road movie, με αισθητική, μελαγχολία και πολύ ωραίο soundtrack που αξίζει να επισκεφτείς. 

5. Φθηνά Τσιγάρα (2000) dir. Ρένος Χαραλαμπίδης

Δεν γινόταν αυτή η ταινία να λείπει από τη λίστα μου. Ένα ελληνικό βερσιόν, λίγο πιο ναρκισσιστικό, του Before Sunrise. Αν και ο Ρένος μεγάλωσε και έγινε Νυχτερινός Εκφωνητής (τιμητική θέση στη λίστα) , θα είναι πάντα ο δικός μας συλλέκτης στιγμών. Το σήμα κατατεθέν του δεκαπενταύγουστο, το ραντεβού στο θερινό, και η βόλτα που ακολουθεί στην άδεια πόλη. 

6. Άφτερλωβ (2016) dir. Στέργιος Πάσχος

Στον Πλανήτη Άφτερλωβ και η καρδιά μου καίει ακόμα για αυτήν την ταινία και το πιο αγαπημένο μου soundtrack. Όχι και η πιο κλασική καλοκαιρινή ταινία, την οποία είδα πρώτη φορά σε περίοδο καραντίνας και αγάπησα. Δύο πρώην κάνουν εσώκλειστες «διακοπές»  (πολύ πριν γίνει μόδα το 2020) σε ένα τεράστιο, δανεικό σπίτι. Ο Νίκος απαιτεί απαντήσεις για τον χωρισμό και η Σοφία τον αποφεύγει. Η ιστορία εξελίσσεται κάπως αλλοπρόσαλλα και με αρκετές ιδιαίτερες, ας το θέσουμε ευγενικά, μεθόδους προσπαθεί να βρει αυτό το πολυπόθητο «γιατί».