Τα ραντεβού έχουν εξελιχθεί σε μία απίστευτη ταλαιπωρία, ειδικά μέσω των dating apps. Αυτό είναι δεδομένο. Για αυτό καμία εντύπωση δεν προξενεί που στο «Ταιριάζουμε» (Materialists) οι πλούσιοι ελεύθεροι της Νέας Υόρκης απευθύνονται στη Λούσι (Ντακότα Τζόνσον) για να βρουν τον έρωτα – ή όπως η ίδια το αποκαλούσε «σύντροφο για το γηροκομείο».

Η Λούσι, λοιπόν, είναι μία γοητευτική γυναίκα που εργάζεται ως προξενήτρα – όπως η Γεωργία Βασιλειάδου, αλλά στην πιο σύγχρονη μορφή της. Η επιτυχία της κρύβεται στα απλά μαθηματικά, με τα οποία καταφέρνει να υπολογίσει πώς δύο άνθρωποι ταιριάζουν. Ύψος, εμφάνιση, χρήματα, ιδεολογίες και γενικότερα «κουτάκια», εκ των οποίων όσα περισσότερα γεμίσουν, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να ταιριάξουν.

Η ίδια η Λούσι εφαρμόζει αυτά τα μαθηματικά και στη ζωή της. Για εκείνη ο γάμος είναι μία επιχειρηματική συνεργασία και ως εκ τούτου ο άνδρας με τον οποίον θα παντρευτεί θα πρέπει να είναι τέλειος και αδιαμφισβήτητα «υπερβολικά πλούσιος» - καθώς εκείνη μεγάλωσε στη φτώχεια. Για αυτό και όταν γνωρίζει τον Χάρι (Πέδρο Πασκάλ) – έναν σπάνια γοητευτικό και επιτυχημένο άνδρα που στη δουλειά της αποκαλούν «μονόκερο» - αποφασίζει να του δώσει μία ευκαιρία και να βγει μαζί του. Τα πράγματα, όμως, περιπλέκονται όταν βλέπει ξανά τον Τζον (Κρις Έβανς), τον πρώην σύντροφό της και μεγάλο της έρωτα, που παρόλα αυτά θεωρεί «ελαττωματικό» για την ίδια, εξαιτίας της κακής οικονομικής του κατάστασης και τις κακές επιλογές που έχει κάνει στη ζωή του.

Ενώ στην αρχή φαίνεται πως η ταινία θα επικεντρωθεί στο δίπολο «καρδιά ή πορτοφόλι» για την πρωταγωνίστρια, ευτυχώς δεν μένει μόνο σε αυτό. Η εμπορευματοποίηση του dating – που αν και πλέον έχει πάρει τη μορφή εφαρμογών, καθόλου δεν διαφέρει στην πραγματικότητα από αυτό που έκανε παλιά ένα γραφείο συνοικεσίων – θίγεται επίσης με επιφανειακό μεν αλλά πρωτότυπο τρόπο στο «Ταιριάζουμε». Παρόλα αυτά, η Σελίν Σονγκ καταφέρνει να δώσει βάθος και διάσταση στους χαρακτήρες, προκειμένου να γίνουν ελαφρώς πιο ρεαλιστικοί.

Συνολικά, είναι μία ευχάριστη ταινία, η οποία καταφέρνει σε έναν βαθμό να κριτικάρει τον τρόπο με τον οποίο η ανάγκη για συντροφικότητα έχει γίνει μία επικερδής επιχείρηση, αλλά και τα ίδια τα στάνταρ των ανθρώπων – που στην ψευδαίσθηση του ότι «πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος» εγκαταλείπουν την οποιαδήποτε προσπάθεια να επενδύσουν σε ανθρώπινα, απλά χαρακτηριστικά. Η μόνη μου απογοήτευση έγκειται στο ότι η ταινία τελικά, παρά τα μοναδικά της χαρακτηριστικά, συνεχίζει στην πεπατημένη μίας κλασικής αμερικάνικης rom com. 

Ωστόσο δείτε την, θα περάσετε όμορφα (και ίσως σκεφτείτε λίγο και το δικό σας dating attitude στην πορεία).