«Ο φόβος τρώει τα σωθικά» μας λέει ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ένας από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού σινεμά και είναι αλήθεια.

Μπορεί αυτή η ταινία να μην είναι το magnus opus του, μας όμως εισάγει στην πραγματικότητα της Γερμανίας, που έχει ακόμα ανοιχτά τραύματα και αγκυλώσεις από τη δίνη των πολέμων,  γεγονός που μας νοηματοδοτεί και ανθρωπολογικά το περιεχόμενο της ταινίας.

Δύο κόσμοι συναντιούνται, αυτός της Έμμι, μιας καθαρίστριας που ζει ήσυχα στο διαμέρισμα της, έχει κοινωνικές σχέσεις με τους γύρω της, και αυτός του Αλί, ενός Μαροκινού εργάτη που ήρθε στη Γερμανία για να εργαστεί σκληρά, αλλά ζει σε ένα κλειστό κύκλο ομοεθνών του. Αυτοί οι δύο κόσμοι, ερωτεύονται χωρίς όμως η ταινία να εγκλωβίζεται στα στενά όρια ενός love story. Η σχέση των δύο προκαλεί ανακατατάξεις στον μικρό κοινωνικό ιστό στον οποίο υπάρχουν και οι δύο.

Ρατσισμός, φθόνος, μίσος, κατάλοιπα μιας άλλης εποχής, περιθώριο, ηλικιακός ρατσισμός είναι αυτά που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα μάτια του «Άλλου». Και οι δύο τους αναμετριόνται με τον εαυτό τους και με τους γύρω τους, σε μια διαρκή μάχη μεταξύ του περιθωρίου και της αυτοδιάθεσης. Η ταινία δείχνει τη μάχη του παλιού κόσμου και του νέου που παλεύει να αναδυθεί.

Ο Φασμπίντερ αξιοποιεί μια πανέμορφη, ανθρώπινη χρωματική παλέτα, με ερμηνείες αφοπλιστικές, δικές μας και οικείες, με έναν μαγικό ρεαλισμό, που δεν εστιάζει μόνο στη σκληρότητα της πραγματικότητας που ζούμε, αλλά και στα αγνά χαρακτηριστικά, στα αξιακά σημεία που συγκροτούν τα άτομα.

«Κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον άλλον», και αυτό είναι μια ωδή στη μοναξιά των κοινωνιών του τότε, σαν να είχε προβλέψει ο Φασμπίντερ πόσο μόνοι θα είμαστε στις μεγαλουπόλεις του 21ου αιώνα.