Κριτική: Άννα Μαρία Γιαννάκη - Βιργινία Κιμπουροπούλου

 Έχετε δει ποτέ μία ταινία, την οποία περιμένατε ολόκληρη την χρονιά, αλλά τελικά ο θησαυρός αποδείχθηκε άνθρακας; Κάπως έτσι συνέβη και με εμάς μόλις είδαμε το Hot Milk, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Rebecca Lenkiewicz – βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Deborah Levy. 

Το ψυχολογικό αυτό δράμα μας εισάγει στην ιστορία της Σοφία (Emma Mackey) και της μητέρας της, Ρόουζ (Fiona Shaw), οι οποίες περνούν το καλοκαίρι τους στην Αλμερία της Ισπανίας, προκειμένου να επισκεφθούν έναν ειδικό για ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας της δεύτερης – καθώς για πάνω από δύο δεκαετίες δεν μπορεί να περπατήσει. Η συγκρουσιακή σχέση μητέρας – κόρης, ωστόσο, που βλέπουμε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας έχει τις ρίζες της σε βαθύτερα προβλήματα μεταξύ τους, τα οποία κορυφώθηκαν από τότε που τους εγκατέλειψε ο πατέρας της Σοφία και εκτείνονται στο παρελθόν της Ρόουζ. 

Παράλληλα με την σχεδόν εφηβική κόντρα των δύο γυναικών, εκτυλίσσεται μία ερωτική ιστορία μεταξύ της Σοφία και της Ίνκριντ (Vicky Krieps) – μία σχεδιάστρια της οποίας η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα και η ελευθερία του πνεύματος θα κάνουν τη Σοφία να εξερευνήσει τον εαυτό της και να «ξύσει» παλιές πληγές της.

H Ρόουζ εμφανίζεται καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, θύμα μιας ασαφούς ασθένειας που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει και την ταλανίζει για δεκαετίες. Η αρρώστια της ε συνδυασμό με τον δύσκολο χαρακτήρα της δεν της επιτρέπουν να διατηρεί μακροχρόνιες σχέσεις με ανθρώπους. Πίσω από αυτήν την αδυναμία, όμως, η Ρόουζ κρύβει μια μητέρα που μετατρέπει την ασθένεια σε χειριστικό «όπλο» για να απαιτήσει προσοχή και θυσίες από την κόρη της. Παρόλα αυτά, η ταινία δεν εμβαθύνει επαρκώς στον χαρακτήρα της, δημιουργώντας περισσότερες απορίες στον θεατή όσον αφορά στο «γιατί» και το «πώς».

Στον πυρήνα αυτής της συνθήκης βρίσκεται η Σοφία, μια νεαρή γυναίκα διχασμένη από τη μια στην αγάπη και την φροντίδα κι από την άλλη στην οργή και την καταπίεση. Η ζωή της περιστρέφεται γύρω από την ασθένεια της μητέρας της, με αποτέλεσμα να καταπνίγει τις δικές της ανάγκες και επιθυμίες. Η Emma Mackey αποδίδει με εκφραστικότητα αυτήν τη σύγκρουση: βλέμματα γεμάτα καταπίεση κι άλλοτε αδράνεια, σώμα που ασφυκτιά, καθώς και μικρές δόσεις ελευθερίας που προδίδουν την ανάγκη και τη λαχτάρα για ανεξαρτησία. Η Σοφία είναι το πρόσωπο μέσα από το οποίο το κοινό βιώνει το αδιέξοδο της οικογενειακής εξάρτησης και ίσως είναι το μόνο που εμβαθύνει πραγματικά. Από τη σχέση της με τη μητέρα της, στην ερωτική συναναστροφή με την  Ίνγκριντ και στην αποτυχημένη επανασύνδεση με τον μπαμπά της (καλησπέρα, Βαγγέλη Μουρίκη). 

Και τέλος, έχουμε την Ίνγκριντ, της οποίας η είσοδος στη ζωή της Σοφία φέρνει μαζί τον πειρασμό της επιθυμίας, την υπόσχεση της απόδρασης και τη δυνατότητα μιας διαφορετικής ζωής. Τα συναισθήματα της Σοφία, σε συνδυασμό με την συμπεριφορά της Ίνγκριντ αντιτίθενται. Η πρώτη δίνεται ολοκληρωτικά, ερωτεύεται και προσπαθεί να την τραβήξει από αυτή τη θλίψη που ζει. Η τελευταία παραμένει περισσότερο σύμβολο παρά ολοκληρωμένη προσωπικότητα· αντιπροσωπεύει το άγνωστο, αυτό που θα μπορούσε να γίνει η Σοφία, αν έσπαγε τους δεσμούς με τη Ρόουζ. 

Μέσα από αυτές τις τρεις ηρωίδες, το Hot Milk προσπάθησε να δώσει μια πιο υπαρξιακή μελέτη, αλλά απέτυχε. Η Ρόουζ συμβολικά αποτελεί την ενοχή του παρελθόντος, η Σοφία τη μάχη του παρόντος, και η Ίνγκριντ την ελπίδα του μέλλοντος. Ωστόσο, δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί όπως θα ήθελε, ενώ η ιδέα ήταν ενδιαφέρουσα και κατέληξε να δημιουργεί περισσότερες απορίες παρά να μας δίνει κομμάτια που λείπουν από το αφηγηματικό παζλ. Ωστόσο, η καταπληκτική Emma Mackey και η εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας ενδεχομένως αξίζουν έστω μία προσπάθεια να τη δει κανείς.