Στο σπίτι είναι το μαύρο πρόβατο – ή καλύτερα το πολύχρωμο, πιστό στις απαιτήσεις των 90ς. Ένα παιδί, που βιάζεται να μεγαλώσει. Δεν είναι δημοφιλής. Δεν είναι geek. Δεν έχει ιδέα τι είναι ή τι θέλει ή ακόμα και τι μπορεί να κάνει, καθώς τίποτα δεν της επιτρέπεται να γίνει, να το διαλέξει, να το δοκιμάσει, να το προσπαθήσει, χωρίς κριτική, εμπόδια, σχόλια, με πιο εκκωφαντική την κραυγή της αδιαφορίας για το άτομο της. 

Ένας μεγαλύτερος αδερφός, ένας nerdουλας, που όμως φαίνεται να ακούγεται και ξέρει που και πως να κινηθεί, ώστε να μη καταλήξει όπως εκείνη, στο στόχαστρο, και ας μην έχει τρόπους, κι ας νομίζει πως κάνει κάτι, ενώ παλεύει και αυτός να ταιριάξει με τα λάθος άτομα και τα λάθος μέσα. Μια μικρότερη αδερφή, ζαχαρένια και τρισχαριτωμένη, που την αγαπούν όλοι, μαμά, μπαμπάς, δάσκαλοι,  γείτονες. Μικροί και μεγάλοι, καλοί και κακοί. 

Η Dawn Wiener (Heather Matarazzo) δεν υπάρχει πουθενά, εκτός από όταν βρίσκεται στο ξεχωριστό clubhouse της, το οποίο θέλουν να της καταστρέψουν. Διαπραγματεύεται πολλά στην προεφηβεία της. Είναι το δεύτερο παιδί, το παιδί σάντουιτς, η “lesbo” στο σχολείο, η σπαστική και περίεργη κόρη στο σπίτι. Φοράει τη μάσκα του κουκλόσπιτου και στην πραγματικότητα θέλει απλώς και αυτή να ταιριάξει, να φανεί, να ακουστεί.

Η Dawn νιώθει αόρατη. Δεν είναι, όμως. Τουλάχιστον όχι για όλους. Τραβάει βλέμματα, ίσως τα λάθος ή ίσως εκείνων που κρύβουν τους πόνους τους πίσω από τσιγάρα, σεξ, την μάσκα του νταή. Ο Brandon την στοχοποιεί και της κάνει τη ζωή δύσκολη, με μοναδικό σκοπό του να την πλησιάσει. Ο Brandon βρίσκει την Dawn πιο ξεχωριστή από το clubhouse της, για ξεχωριστούς ανθρώπους. Και της το δείχνει με τον πιο αισχρό, αλλά και μοναδικό, τρόπο που του έμαθαν. Η κούκλα μας, όμως, έχει μάθει σε ένα μονοπάτι. Σε αυτό της μοναξιάς, της βίας, της απόρριψης. Και έτσι διώχνει ό,τι της φέρεται έστω και λίγο ανθρώπινα. Είναι πολύ εύκολο να μας μάθουν τη ζωή όπως θέλουν, να μας κινούν μέσα στο κουκλόσπιτο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να επαναπροσδιορίσουμε αυτά τα μαθήματα. Εμάς. Να αφήσουμε πίσω την ασφάλεια του clubhouse μας, που κατέστρεψαν, και να γίνουμε τόσο ξεχωριστοί όσο μας ονειρεύονταν τα παιδικά μυαλουδάκια μας. 

Κανείς δεν θα νοιαστεί για σένα, Dawn. Νόμιζες πως αν παίξεις τον ρόλο που σου έδωσαν, τότε όλα θα κυλούσαν ομαλά και εσύ μαζί τους. Κανείς δεν κινείται ομαλά, κανείς δεν θα σε δει όπως πραγματικά είσαι, γιατί πολύ απλά δεν σε άφησαν ποτέ να μάθεις τι είσαι. Χαμογέλα. Είσαι 12 χρονών. Όχι τόσο έξυπνη όσο ο αδερφός σου, όχι τόσο χαριτωμένη όσο η αδερφή σου, όχι τόσο καλή για κόρη, και αν έλειπες ποιος θα το καταλάβαινε; Χαμογέλα και αγάπα μας, γιατί εμείς σου έχουμε δώσει τα πάντα, και εσύ για τους πολυαγαπημένους σου γονείς δεν μπορείς να γκρεμίσεις τα όνειρα και τη φυγή σου από την πίσω αυλή; Πόση αναισθησία και πόσος εγωισμός κρύβεται σε ένα εκνευριστικό 12χρονο; Χαμογέλα και γδύσου, θα γίνεις δική μου, αλλά μη το πεις σε κανέναν γιατί είσαι αηδιαστική. Φίλα με και πάρε ένα τσιγάρο. Μεγάλωσε πια και ακολούθα με στα λάθη μου, συνέχισε τα, μα ονόμασε τα δικά σου. Εσύ φταις άλλωστε. Φτιάξε ένα σακίδιο και παράτα τους. Πάμε να φύγουμε. Μη φοβάσαι, μη μένεις. Γιατί δεν με πιστεύεις, γιατί δεν με εμπιστεύεσαι; Φεύγω. Και φταις εσύ, φυσικά, για αυτό. Τώρα είναι αργά. Καλώς ήρθες στο κουκλόσπιτο, κούκλα μου. 

Welcome to the Dollhouse.1995.dir.Todd Solondz.βλ.Happiness.1998.Wiener-dog.2016.