Ο Κουέντιν Ταραντίνο, μ’ έκανε να αγαπήσω το σινεμά…

 Του Γιώργου Τσιβάκη,

Θα σας πάω κάποια χρόνια πίσω, στο (όχι και τόσο) μακρινό 2016. Ο υποφαινόμενος λοιπόν έχει μόλις ξεμπερδέψει με τις πανελλήνιες και περιμένει εναγωνίως να περάσει στο πολυτεχνείο για να σπουδάσει την ενάρετη επιστήμη του μηχανικού(γελάω). Σε αυτό λοιπόν το δημιουργικό τρίμηνο - έχω ακούσει ιστορίες για αγρίους - αρχίζω δειλά, δειλά να βλέπω κάπως πιο συστηματικά ταινίες, στο καινούριο μου λάπτοπ. Ήταν η πνευματική αντίδραση που ήρθε φυσικότατα τότε και δε με έχει εγκαταλείψει μέχρι και σήμερα(ευτυχώς).

Κάποια μέρα λοιπόν, παίρνει το μάτι μου τυχαία ότι γνωστό ιδιωτικό κανάλι(που χαρακτηρίζεται για τις προπαγανδιστικές τάσεις του) θα παίξει το Kill Bill I. Το τρέιλερ είναι εντυπωσιακό και εγώ αισθάνομαι ότι από κάπου ξέρω αυτή τη ταινία, αλλά παράλληλα δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται. Το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα μου φαίνεται τόσο διαφορετικό και μυσταγωγικό σε σχέση με ότι έχω συνηθίσει να βλέπω μέχρι τότε, αφού είχα μια σημαντική επαφή με το "ποιοτικό" εμπορικό σινεμά και στο μυαλό μου τα πάντα ανήκαν σε νόρμες. Από την άλλη, έχω μια τυπική επαφή με τον Κ.Τ, αφού ανήκω στη γενιά που άρχισε (αδικαιολόγητα) να χτίζει για χάρη του ένα τεράστιο χάιπ, σε συνδυασμό με τη συμβολή του διαδικτύου πάντα. Εκτός όλων αυτών, έχω δει τις πιο πρόσφατες ταινίες του μέχρι εκείνη τη στιγμή(Django Unchained, The Hateful Eight) σε γνωστό και μη εξαιρετέο  μούλτιπλεξ με την παρέα μου, γιατί ήμασταν και πολύ κουλ μάγκες...

Έχω λοιπόν αποφασίσει ότι την Παρασκευή στις 23:00, θα νοικιάσω το σαλόνι του πατρικού μου και θα δω την Ούμα Θέρμαν να πετσοκόβει τους πάντες φορώντας την υπέρ - ηρωική ολόσωμη και κατακίτρινη στολή της. Παίζει να είπα όχι και σε βόλτα εκείνο το απόγευμα αφού δεν ήθελα να ρισκάρω τίποτα. Η ταινία αρχίζει και για 105 λεπτά έχω μείνει μαλάκας μπροστά στην οθόνη. Στο τέλος με αποτελειώνει το γνωστό φινάλε στην ολόλευκη, από το χιόνι αυλή. Μία από τις πιο άρτιες σκηνές του 21ου αιώνα, αφού συνδυάζει ιδανικά όλες τις κινηματογραφικές σχολές που έχουν επηρεάσει μέχρι το κόκαλο τον οραματιστή της. Αυτό ήταν, έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Αμέσως μετά σκάει τρέιλερ για το 2, που θα έπαιζε την επόμενη Παρασκευή. Σιγά μην κρατιόμουν, το είδα την επόμενη ακριβώς μέρα και μετά σε λούπα τις αγαπημένες μου σκηνές ξανά και ξανά…

Πιστεύω ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία να αναλύσω γιατί τα πράγματα στο κεφάλι μου έχουν αλλάξει άρδην από τότε. Ίσως να είναι και νορμάλ άλλωστε, παρόλο που απεχθάνομαι βαθύτατα τούτη τη λέξη. Θα σας αφήσω εδώ λοιπόν, ελπίζοντας το κείμενο να σας "μίλησε" έστω και λίγο.

Υ.Γ. ΧΠ Κουέντιν, ελπίζοντας να δούμε στο άμεσο μέλλον - όντως αυτή τη φορά- το τρίτο μέρος του μοναδικού σου γιούνιβερς!

0 comments