Οι ταινίες μου για το 2018

 Του Γιώργου Τσιβάκη,

Η πρώτη ερώτηση που λογικά σας έρχεται στο μυαλό, είναι ΓΙΑΤΙ του 2018 και ΓΙΑΤΙ τώρα? Υπάρχουν δύο απαντήσεις εξίσου ικανοποιητικές και καθολικά αγνές. Αρχικά η συγκεκριμένη λίστα, προοριζόταν για αλλού, δεν ανέβηκε ποτέ και έμεινε στο ράφι. Ωραία θα μου πείτε, συμβαίνουν αυτά στη ζωή, κράτα την για εσένα. Αυτό ακριβώς θα έκανα. Για την ακρίβεια αγνοούσα την ύπαρξη της μέχρι σήμερα που τη βρήκα σε κάποιον καλά κρυμμένο υποφάκελο και είπα σε άπταιστα ελληνικά «γουέιτ α μίνιτ». Το 2018 ήταν η χρονιά που άρχισα να πηγαίνω συστηματικά σινεμά, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, ανεξάρτητα από το τι θα έβλεπα και επίσης είχε ΤΑΙΝΙΑΡΕΣ. Ελπίζω να σας κάλυψα, αν όχι εδώ θα είμαστε να τα λέμε. Επίσης, ελπίζω έστω και κάποια να βρει το μονοπάτι που οδηγεί αρχικά στη γουότσλιστ και έπειτα στην καρδιά σας…

ΥΓ: Αν έγραφα ξανά τώρα τη λίστα, είμαι (σχεδόν) σίγουρος ότι θα τα έβαζα αλλιώς, αλλά θα χαθεί η όποια αξία της.


Το 2018 ήταν μια ιδιαίτερη κινηματογραφική χρονιά με ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Πολλοί ( ειδικοί και μη), Θεωρούν ότι ήταν μια «φτωχή» χρονιά. Εγώ διαφωνώ και πιστεύω ότι το να μειώνουμε τις ταινίες μιας χρονιάς είναι ένα σημάδι των καιρών που αποσκοπεί στην μάταιη εξύμνηση παλαιότερων κινηματογραφικών έργων και επαναλαμβάνεται συνεχώς. Πριν αρχίσω θα ήθελα απλά να προσθέσω, ότι οι ταινίες που επέλεξα είναι όσες έκαναν πρεμιέρα στην Ελλάδα μέσα στο 2018.

10. Game Night (ΗΠΑ)
Το “Game Night” δεν είναι μια ακόμα κωμωδία για ένα «ευχάριστο» δίωρο σε ένα multiplex σινεμά της χώρας! Έχει καλό καστ, ωραίο χιούμορ και δυνατό σενάριο για μια τέτοια ταινία, ενώ παράλληλα χτίζει την ένταση μέχρι το τέλος με τις πολλές ανατροπές του. Το «Game Night» είναι ο εμπορικός κινηματογράφος που θα ήθελα να προβάλλεται περισσότερο, αλλά μάλλον δεν θα γίνει ποτέ και γι’ αυτό παίρνει δίκαια μια θέση στην «πολυπόθητη» (γελάει ο κόσμος) δεκάδα.

9. Γυναίκες που Περάσατε Από Δω (Ελλάδα)
Δυστυχώς θα επαναληφθώ, αλλά αυτή η ταινία είναι ο ελληνικός κινηματογράφος που θα ήθελα να βλέπω περισσότερο (αποφεύγω τους χαρακτηρισμούς εμπορικός και μη εμπορικός, πολύ απλά γιατί ο πρώτος είναι ανύπαρκτος), αλλά μάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Έχει μορφή και δομή θεατρικού έργου, καταπληκτικά «στημένες» ερμηνείες, ειρωνικό χιούμορ, και φιλοσοφική διάθεση. Μέσω του φακού του Τσιώλη- όσοι δεν έχετε επαφή με την δουλειά του, αρχίστε αμέσως να αποκτάτε- βλέπουμε μια διαφορετική Αθήνα και μια κοινωνία που συνεχώς κάνει βήματα, χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο αν αυτά την οδηγούν μπροστά ή πίσω. Το σπουδαίο κατόρθωμα της ταινίας είναι ότι, ενώ επί 85 λεπτά γελάς, στο τέλος φεύγεις σκεπτικός…

8. Cold War (Πολωνία)
Ο Πάβελ Παβλικόφσκι υπογράφει ένα δυνατό love story, το οποίο παίρνει μορφή στην μεταπολεμική Ευρώπη και καταφέρνει να βραβευτεί στις Κάννες και να φτάσει ως τα Όσκαρ. Η ταινία είναι πανέμορφη και η αισθητική της, την ανεβάζει από μόνη της πολλά επίπεδα. Οι συμπαγείς ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, οι ωραίες μουσικές επενδύσεις και η νοσταλγική σκηνοθεσία του πολωνού «ποιητή» συνθέτουν ένα ισχυρό τελικό αποτέλεσμα που πραγματεύεται την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την επίδραση του έρωτα πάνω της. Δεν έφτασε τις προσδοκίες που μου είχαν δημιουργηθεί, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι είναι ένα κομψοτέχνημα, βγαλμένο από άλλη εποχή!

7. Directions (Βουλγαρία)
Πέρυσι την άνοιξη πήγα να δω αυτή την ταινία στον κινηματογράφο για την εμπειρία, αφού δεν είχα ξανακούσει ποτέ για βουλγάρικο κινηματογράφο και το αποτέλεσμα ήταν να μείνω άφωνος. Το “Directions” είναι ένα σπονδυλωτό κοινωνικό δράμα που εκθέτει άμεσα την σύγχρονη και άκαρδη κοινωνία της αφανούς Δύσης, που ονομάζεται Βαλκάνια. Για μένα είναι επηρεασμένο από το “Night on Earth” του Τζιμ Τζάρμους, αλλά πάει σε πολύ πιο βαθιά και σκοτεινά μέρη, επιτυγχάνοντας να  μας αφήσει καθηλωμένους, όσους ήμασταν μέσα στην αίθουσα (και τους δέκα!).

6. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (ΗΠΑ)
Κοενικό (ας μου επιτραπεί η έκφραση) δράμα με τέλεια σεναριακή ιδέα και πικρόχολο χιούμορ/σχόλιο πάνω στις κοινωνικές ανισότητες. Για εμένα ήταν η καλύτερη ταινία των περσινών Όσκαρ, παρόλο που δεν κέρδισε και εξηγώ. Όλα τα στοιχεία της με οδήγησαν στο να ταυτιστώ με τους εντελώς ανθρώπινους χαρακτήρες και να έχω άγχος για την έκβαση των γεγονότων μέχρι το πέρασμα των τίτλων τέλους από την οθόνη. Την είδα δύο φορές ( μια σε χειμερινό και μια σε θερινό) και νομίζω ότι εύκολα θα την έβλεπα και τρίτη. Αστεία, αλλά και λυπητερή, θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να μην την συμπεριλάβω εδώ…

5. Bohemian Rhapsody (Αγγλία)
Αυτή η ταινία έκανε άτυπο προμόσιον στο μυαλό μου (είτε μέσω διαφήμισης, είτε μέσω φίλων) για μήνες και πριν την δω ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μείνω ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Ήμουν τελείως λάθος και αυτό το αποδεικνύει ότι βρίσκεται στην πέμπτη θέση. Ναι ήταν γεμάτη κλισέ, ναι ήταν υπερβολικά δακρύβρεχτη , ναι είχε άριστη πρώτη ύλη (μουσική των Queen, ιστορία Φρέντι Μέρκιουρι) για να βασιστεί σε αυτή, ναι ήταν ανακριβής, ναι ο σκηνοθέτης δεν ολοκλήρωσε την δουλειά του, γιατί απολύθηκε τις τελευταίες εβδομάδες των γυρισμάτων. Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν καμία σημασία, γιατί μου προκάλεσε όλα τα πιθανά συναισθήματα που έχει ένας άνθρωπος και νομίζω ότι αυτό το έκανε σε όλους όσους την είδαν ανεξάρτητα από την σχέση τους με την μπάντα!

4. The House That Jack Built (Δανία)
Ένα από τα κακά που έχω είναι ότι πολλές φορές δημιουργώ τεράστιες προσδοκίες για μια ταινία και αυτή δεν καταφέρνει ποτέ να τις εκπληρώσει. Έτσι και εδώ, αγωνιούσα για την επιστροφή του Τρίερ, ίσως του σπουδαιότερου ευρωπαίου σκηνοθέτη της γενιάς του. Την ώρα που παρακολουθούσα το τεράστιο- χρονικά και όχι μόνο-  φιλοσοφικό θρίλερ, σκεφτόμουν ότι δεν υπήρχε καμία συνοχή, ότι όλα ήταν άναρχα πεταμένα στην οθόνη και ότι το «κακό παιδί» του σινεμά ήθελε να προκαλέσει εντυπώσεις με όποιο τρόπο γινόταν. Δύο μέρες κατέληξα στ’ ότι η ταινία είναι αριστούργημα! «Το Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» είναι μια φιλοσοφική κουβέντα πάνω στην ηθική, την υπαρξιακή αγωνία, την τέχνη, τις ανθρώπινες επιθυμίες και την Ιστορία που μ’ έκανε να σκεφτώ όσο λίγες ταινίες στο παρελθόν…

3. First Man (ΗΠΑ)
Ξεκάθαρα η πιο αδικημένη ταινία της χρονιάς αφού δεν αναγνωρίστηκε από τα «σημαντικά» βραβεία του χώρου. Εξαιρετική παραγωγή, καλή σκηνοθεσία (τρίτη συνεχόμενη φορά για τον Σαζέλ), ζυγισμένες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο και σάουντρακ που σου παίρνει την ανάσα και σε ταξιδεύει στο διάστημα. Το κύριο ατού της ταινίας είναι ότι επικεντρώνεται στον άνθρωπο και στο πόσο μικρός και ασήμαντος είναι μπροστά στο άπειρο και αχανές σύμπαν. Ταυτίστηκα πλήρως με τον μοναχικό και απομονωμένο άνθρωπο( στην Γη) και αστροναύτη( στο φεγγάρι), ο οποίος μάταια προσπαθούσε να βρει λύση στα προβλήματά του…

2. Foxtrot (Ισραήλ)
Η αναπόδραστα επαναλαμβανόμενη βία ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους είναι διαρκώς παρούσα στο «Foxtrot», αλλά η ταινία δεν μένει εκεί αφού εμβαθύνει σε πιο προσωπικά θέματα όπως η διάλυση της σύγχρονης οικογένειας και τα αναπόφευκτα παιχνίδια της μοίρας που έρχονται να τιμωρήσουν τις πράξεις των ανθρώπων. Η ταινία όντας «ήσυχη» και απρόβλεπτη, μου προκάλεσε πληθώρα αρνητικών συναισθημάτων και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό! Στρατιώτες που χορεύουν στην έρημο, καμήλες που διασχίζουν σύνορα και πολυτελή κτήρια-«φυλακές» για τους χαρακτήρες, συνθέτουν ένα βουβό, αλλά πολύ δυνατό δράμα που σίγουρα αξίζει περισσότερη αναγνώριση απ’ ότι έλαβε.

1.Roma (Μεξικό)
Θεωρήθηκε από αρκετούς η καλύτερη ταινία της χρονιάς και είναι μεγάλο φαβορί για να αναδειχθεί «πρωταθλητής» στα φετινά Όσκαρ. Δεν έχω διαφορετική γνώμη. Θεωρώ ότι το “Roma” είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του τι μπορεί να γίνει, όταν ένας δημιουργός (Αλφόνσο Κουαρόν) έχει στην διάθεσή του όλους τους πόρους και το περιβάλλον που χρειάζεται. Τεχνικά άρτια όσο λίγες, απλό, αλλά «αληθινό» σενάριο, κοινωνικά μηνύματα που δεν περνούν το όριο του αντικειμενικού, νοσταλγικό και στιλπνό γκρίζο και πολλά άλλα συνθέτουν ένα πρωτόγνωρο αποτέλεσμα. Το πρώτο μισό της ταινίας χρησιμεύει ως εισαγωγή για να ακολουθήσει το δεύτερο και οι συνεχόμενες δυνατές σκηνές του που με ανατάραξαν βαθύτατα, με αποτέλεσμα να κλαίω επιστρέφοντας σπίτι μου…





0 comments