Τα Μήλα του Χρήστου Νίκου, ήταν μια ταινία που περιμέναμε πολύ. Υπερβολικά πολύ για να πω την αλήθεια. Από το πρώτο τρέιλερ της ταινίας, ο Άρης Σερβετάλης μας έπαιρνε από το χέρι και μας ξεναγούσε σε μια δυστοπική Αθήνα, που φλερτάρει δυστυχώς με την πραγματικότητα που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες. Πατώντας γερά πάνω στις βάσεις του -θεμελιωμένου πλέον-Greek Weird Wave, και έχοντας μια πανέξυπνη ιδέα, που αποδείχτηκε πιο επίκαιρη από ποτέ, η ταινία παίζει παράλληλα σε πολλά ταμπλό.

Αυτό που συμβαίνει εδώ, είναι πως έχουμε μια παγκόσμια πανδημία που προκαλεί ξαφνική αμνησία και ο Άρης ακολουθεί ένα πρόγραμμα ανάρρωσης που έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους μη «αναγνωρισμένους» ασθενείς, ώστε να δημιουργήσουν νέες ταυτότητες. Η ταινία μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, δείχνοντας μας έναν πρωταγωνιστή, για τον οποίο δεν ξέρουμε πολλά. Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι  πως παλεύει με τα αν και τα γιατί του προσωπικού του παρελθόντος. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνία, η οποία θέλει επίσης να ξεχάσει τα λάθη και να αλλάξει σελίδα. Μάταια; Θα δείξει.

Δυσλειτουργικές ανθρώπινες σχέσεις, πολλά αναλογικά στοιχεία και ποικίλες μικρές αξιοσημείωτες στιγμές, χορεύουν ρυθμικά μέσα σε μια γκρίζα, αλλά συνάμα ατμοσφαιρική και (επιτηδευμένα) βίντατζ πρωτεύουσα, συνθέτοντας ένα αληθινό και ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, που ίσως έπεσε εν μέρει θύμα του ίδιου του μάρκετινγκ του…