Κάθε Νοέμβρη η Θεσσαλονίκη γιορτάζει το σινεμά όπως του αξίζει. Πάντα σε κάθε φεστιβάλ θα επιλέξω να δω σίγουρα έστω μία ελληνική ταινία. Αν και έχουμε μπει στο Δεκέμβρη και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, εγώ είμαι εδώ για να σας μιλήσω για μια ταινία που με ενθουσίασε και με συγκίνησε με τη θεματική της. Μία ταινία που θα λέγαμε ότι είναι ο ορισμός του “Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα” και όχι μόνο.
 
 Η ταινία αυτή είναι το Patchwork (προφανώς το βλέπετε και στον τίτλο). Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Πέτρου Χαραλάμπους σε συνσκηνοθεσία με την Τζανίν Τίρλινγκ, η οποία υπογράφει το σενάριο. Έχουμε λοιπόν την πρωταγωνίστρια μας, τη Χαρά μία 39χρονη μητέρα και σύζυγο. Η Χαρά είναι μία γυναίκα νευρική που δαγκώνει τις παρανυχίδες της και καπνίζει στα κρυφά. Αγαπά όσο τίποτα άλλο στον κόσμο την κόρη και τον άνδρα της. Όμως, μερικές φορές σκέφτεται πώς θα ήταν να ζούσε μόνη της χωρίς αυτούς. Δεν τολμά να πει σε κανέναν τις σκέψεις της παρά μόνο αρκετά αργότερα σε μία φίλη της από τη δουλειά.

Όταν έρθει σε επαφή με την Μελίνα, η οποία είναι κόρη του αφεντικού της και μετέπειτα ασκούμενη της, θα της ξυπνήσουν μνήμες από το παρελθόν που προσπαθεί να κρατήσει βαθιά κρυμμένες. Η Μελίνα είναι ένα κλειστό κορίτσι που φαίνεται να αντιμετωπίζει θέματα με την οικογένειά της. Η Χαρά βλέπει στο πρόσωπο της Μελίνας τον νεαρό εαυτό της και προσπαθεί να τη βοηθήσει. Ίσως όμως σε κάποιες στιγμές μπλέκεται περισσότερο από όσο θα έπρεπε.

 Η Αγγελική Παπούλια ενσαρκώνει εξαιρετικά τον ρόλο της Χαράς. Είναι μία γυναίκα βασανισμένη, η οποία προσπαθεί να μην κάνει στο παιδί της τα ίδια λάθη που έκανε η μητέρα της σε αυτήν. Προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ οικογένειας και εργασίας και να καταπολεμήσει τους προσωπικούς της δαίμονες.