Η οκτάχρονη Νέλι μόλις έχασε την αγαπημένη της γιαγιά και βοηθά τους γονείς της να τακτοποιήσουν τα πράγματά της. Εξερευνά το σπίτι όπου μεγάλωσε η μαμά της, Μαριόν, και το δάσος όπου έπαιζε και είχε χτίσει ένα δεντρόσπιτο, για το οποίο έχει ακούσει τόσα πολλά. Ξαφνικά η μητέρα της φεύγει και η Νέλι αναζητά παρηγοριά στο δάσος. Εκεί, θα συναντήσει ένα κορίτσι της ηλικίας της που χτίζει ένα δεντρόσπιτο.

Η Σελίν Σιαμά επιστρέφει δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλεγεται, παίρνοντας μας από το χέρι για ένα γλυκόπικρο και πρωτίστως ανθρώπινο ταξίδι 70 λεπτών. Μικρή ταινία για μεγάλες καρδιές, η Μικρή Μαμά είναι μια αγκαλιά που ίσως τώρα, την είχαμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Πατάει στις σταθερές βάσεις που η ίδια θέτει και με σεβασμό στις θεμελιώδεις αξίες του σινεμά καταφέρνει πολλά, έχοντας ελάχιστα όπλα στη φαρέτρα της.

Η Σιαμά καταπιάνεται διαχρονικά με τα ζητήματα που την απασχολούν, τα οποία δεν είναι άλλα από τη γυναικεία ταυτότητα και γενικότερα τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Εδώ επιλέγει να το προσεγγίσει από την οπτική ενός μικρού κοριτσιού που έρχεται διαρκώς αντιμέτωπο με την απώλεια και τους αποχωρισμούς. Με έμφαση σε κάθε λεπτομέρεια και τη λιτή σκηνοθετική της ματιά, επιβεβαιώνει πλέον για τα καλά ότι πρόκειται για μια σπουδαία auter που μας μαγεύει με την προσωπική της αφηγηματική και κινηματογραφική γλώσσα.

Το Petite Maman ήταν η τελευταία ταινία που είδα για το 2021, αυτής της πολύ ιδιαίτερης κινηματογραφικής χρονιάς. Ήταν όμως και η πρώτη μετά από πολύ καιρό που μ΄ έκανε να βγω από την αίθουσα και να είμαι απορροφημένος από το πανέμορφο μικροσκοπικό σύμπαν της. Θα ευχηθώ λοιπόν το 2022 να είναι για εσάς όπως αυτή η ταινία και το σαύντρακ της...