ΑΑΑΑΑΑΧ.... επιθυμώ και τολμώ να συγγράψω για την πρώτη τηλεοπτική σειρά του πολυαγαπημένου, που κυκλοφόρησε το 2022 με τον γαλλικό τίτλο «La nuit où Laurier Gaudreault s'est réveillé». Ωστόσο, στην αγγλική του version, και στα Ελληνικά επίσης, μεταφράστηκε σε «Η νύχτα που ξύπνησε ο Λόγκαν»... Σε 5 επεισόδια έψαχνα να βρω ποιος είναι ο Λόγκαν, εν τέλει σας παραθέτω πως η Βίσση είναι γεννηθείσα το ’57.

Η σειρά βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Michel Marc Bouchard (βλ. Ο Τομ στη φάρμα!), όπου η ιστορία μας εξελίσσεται καθολικά στο δωμάτιο ταρίχευσης του γραφείου τελετών. Όταν ο Dolan υιοθέτησε το σενάριο, προσέθεσε χαρακτήρες, χρονικές περιόδους και μέρη, τοποθετώντας άλλο ένα αριστούργημα στη συλλογή του.

Ο θάνατος της μαμάς Madeleine Larouche, που ενσαρκώνει η μουσα του Ξαβιέ, Anne Dorval, φέρνει αντιμέτωπα τα παιδιά της (Julie Le Breton, Patrick Hivon, Eric Bruneau, Xavier Dolan) και τη νύφη της (Magalie Lépine Blondeau) με το πιο σκοτεινό μυστικό τους, γυρίζοντας τους πίσω στον Οκτώβριο του ’91.

Κάθε χωριό έχει και τον τρελό του, κάθε πόλη τα ένοχα μυστικά της. Μια κοινή σιωπή που ενώνει τους ανθρώπους της. Τοίχοι που σφραγίζουν ιστορίες και στόματα. Μάτια που κρίνουν. Μάτια που πονάνε. Σκέψεις, μπουντρούμια της αλήθειας. 

Λανθασμένα πιστεύουμε πως γνωρίζουμε τους γύρω μας, την οικογένεια μας, όσους μεγαλώσαμε μαζί και νιώσαμε σπίτι μας. Όσους είναι η φωλιά μας. Λανθασμένα νομίζουμε πως ξέρουμε εμάς. Ποιος και πότε μας υπέγραψε με σιγουριά το βίο μας; Ποιος και πότε μας άφησε αποδεκτά να κυκλοφορήσουμε, να εκφραστούμε πραγματικά ελεύθερα, χωρίς να μιλήσει, χωρίς να μας δείξει, χωρίς να σηκώσει το δάχτυλο, το χέρι, να μας ακούσει, να μας στηρίξει, να είναι εκεί;

Μας περιβάλλουν φράγματα και συρματοπλέγματα, που εμείς οι ίδιοι ορθώνουμε καθημερινά. Μας ενώνουν οι αποστάσεις που πήραμε για να μας προστατεύσουμε, όταν συνειδητοποιήσαμε, πως μόνο έτσι μπορούσαμε να σώσουμε έστω και ένα λιλιπούτειο κομμάτι του εαυτού μας. Μισήσαμε τους άλλους, ίσως οι άλλοι ήταν πάντα εμείς. Κλειστές πόρτες και παράθυρα, κλειστοί άνθρωποι, ζορισμένοι στα μυαλά τους, στα πάθη τους, στα τραύματα τους, που τα ονομάσαμε φετίχ. Σημαδέψαμε τα χέρια μας, τα πόδια μας, τους λαιμούς μας, να δώσουμε διέξοδο σε ό,τι στιγμάτισε το μέσα μας. Άνθρωποι αυτοκτονικοί, άνθρωποι εθισμένοι, άνθρωποι που βλέπουν σε οράματα τους φόβους τους, άνθρωποι τραυματίες της ζωής, του έρωτα, των θέλω, άνθρωποι μονάχοι, περικυκλωμένοι απ’ τα σκουπίδια της ρουτίνας τους, άνθρωποι που χαμογελούν παραπάνω από όσο ορίζει η στιγμή, άνθρωποι έφηβοι, άνθρωποι που έφυγαν για να κρατήσουν τα μυστικά καλά κρυμμένα και γύρισαν ταριχεύοντας το παρελθόν τους, την πηγή τους, βγάζοντας στην επιφάνεια την αλήθεια. Έψαχνα απεγνωσμένα τον Logan, λες και έχει σημασία το όνομα. Έψαχνε και ο Laurier, πως θα συνεχίσει την τέλεια ζωή του, την αψεγάδιαστη εικόνα της δυστυχίας του. Μέχρι πότε μπορείς να εθελοτυφλείς και για πόσο πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο. Σκύψε να σου ψιθυρίσω κάτι. ~Δεν αξίζει!~ Ο Logan ξύπνησε. Εσύ;