Οκτώβρης. Ο μήνας που σκαλίζουμε κολοκύθες, κρεμάμε πλαστικές νυχτερίδες στα παράθυρα μας και υποδεχόμαστε με ζαχαρωτά τα μασκαρεμένα παιδάκια της γειτονιάς. Τι, όχι; Εντάξει, μπορεί στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω να μην έχουν ξεπεράσει ακόμα την κατηγορία του “ξενόφερτου”, αλλά μια πολιτισμική μετατόπιση ως προς την αποδοχή της γιορτής του Χάλογουιν έχει αρχίσει να λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια. Όπως και να ‘χει, ακόμα και αν η παγκοσμιοποίηση δεν καταφέρει ποτέ να εδραιώσει το Χάλογουιν ως μια πραγματική γιορτή στην Ελλάδα, ο Οκτώβρης είναι ένας καλός μήνας για να τον αφιερώσουμε στο πιο “παρεξηγημένο” κινηματογραφικό είδος, το horror. Άσχετα με το αν γιορτάζεις το Χάλογουιν ή όχι, λοιπόν, ακολουθούν προτάσεις για μερικές, σχετικά, πρόσφατες ταινίες που δεν τους έχει δοθεί αρκετή σημασία από το ευρύ κοινό, αλλά καταφέρνουν και δημιουργούν άψογα μια ιδιαίτερα τρομακτική ατμόσφαιρα, ακριβώς ο, τι πρέπει για τις “κρύες” φθινοπωρινές νύχτες.

Crimson Peak

Το Crimson Peak σίγουρα δεν είναι κάποιο κρυφό διαμάντι και η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα ήταν με ένα τόσο λαμπρό cast και έναν σκηνοθέτη που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε συλλέκτης χρυσών αγαλματιδίων. Είναι, όμως, μια ταινία η οποία έχει αγνοηθεί αρκετά σε σύγκριση με άλλες προσθήκες στη φιλμογραφία του Guillermo del Toro, τόσο από το κοινό όσο και από τα κινηματογραφικά βραβεία. 

Ο Πορφυρός Λόφος είναι μια κλασική ιστορία γοτθικού τρόμου που διαδραματίζεται στην επαρχιακή Αγγλία στην αυγή του 20ου αιώνα. Ο τίτλος έχει σίγουρα πολλές ερμηνείες, με μια από αυτές να είναι η κυριολεκτική, μιας και ο λόφος του τίτλου, όπου εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο κομμάτι της πλοκής, είναι φτιαγμένος από πηλό στο χρώμα του αίματος. Προφανώς μια σωστή ταινία τρόμου δεν στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στην όμορφη φωτογραφία, που φυσικά και συνεπάγεται με ένα τόσο ιδιαίτερο τοπίο, αλλά η χαρακτηριστική αυτή εικόνα θέτει άψογα τον γοτθικό τόνο που συναντάμε σε κάθε της πτυχή. Ο del Toro εδώ πέρα κατασκευάζει έναν κόσμο-γυάλινη σφαίρα που όσο και αν σε κάνει να θες να ζήσεις μέσα της, άλλο τόσο σε κάνει να θες να τρέξεις μακριά από τα υπερφυσικά όντα που κρύβονται πίσω από τα συντρίμμια του αιματηρού μεγάρου στην κορυφή του λόφου.

The Wailing

Το κορεάτικο σινεμά τα τελευταία χρόνια δέχεται όλο και περισσότερη mainstream αναγνώριση, αλλά σίγουρα δεν είναι ένα μέρος στο οποίο θα σκεφτόσουν να ανατρέξεις για να βρεις μια ατμοσφαιρική ταινία τρόμου σχετική με το Χάλογουιν. Εντάξει, το The Wailing, όντως, καμία άμεση σχέση δεν έχει με το Χάλογουιν, αλλά η ανατριχιαστικά ψυχρή ατμόσφαιρα που χτίζει για περίπου δυόμισι ώρες σε οδηγεί σε ένα φινάλε αποτελεσματικότατου τρόμου. 

Το The Wailing αφορά μια ασθένεια που εξαπλώνεται σε ένα μικρό χωριό της Ν. Κορέας, αλλά, για να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα, δεν πρόκειται απλά για μια ακόμα ταινία με ταινία με μια θανατηφόρα επιδημία στο επίκεντρό της. Το μόνο που θα αποκαλύψω για την πραγματική πλοκή του The Wailing είναι ότι οι Κορεάτες κατάφεραν να φτιάξουν το καλύτερο sequel του Εξορκιστή, χωρίς να έχουν καν τα κινηματογραφικά δικαιώματα του φραντσάιζ.

The Empty Man

Ο David Prior ήταν στενός συνεργάτης του David Fincher για χρόνια πριν κυκλοφορήσει τη δική του μεγάλου μήκους ταινία. Το The Empty Man μπορεί να βασίζεται σε ένα κόμικ που αφορά -και αυτό- μια παράξενη επιδημία, αλλά η ταινία επιλέγει μια διαφορετική κατεύθυνση με κάτι το οποίο θυμίζει ιντερνετική κρυπιπάστα. Οι horror ταινίες που έχουν γεννηθεί σαν ιντερνετικές ιδέες σπανίως έχουν καλή φήμη, αλλά ο David Prior κατάφερε να πάρει μια ιδέα, που υπό άλλες συνθήκες το αποτέλεσμα θα ήταν μια κακή B-movie και έφτιαξε μια ιδιαίτερη ταινία υπαρξιακού τρόμου. Ο πρόλογος από μόνος του είναι μία τριαντάλεπτη horror γροθιά που αποκλείεται να μην σε κάνει να ανατριχιάσεις, χωρίς να σημαίνει πως η υπόλοιπη ταινία δεν κρύβει σκοτεινές εκπλήξεις.

Pulse

Ούτε η Ιαπωνία είναι μια χώρα που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι το Χάλογουιν και τις ταινίες τρόμου που θα μπορούσαν να το συνοδεύσουν, κυρίως λόγω της δυτικής και χριστιανικής/παγανιστικής προέλευση της γιορτής. Άλλο τόσο ασύνδετο είναι το Οκτωβριανό horror με το techno-horror, δηλαδή το υποείδος τρόμου οπού ο τρόμος πηγάζει από την τεχνολογία. Παρ’ ολ’ αυτά, το Pulse καταφέρνει και συνδυάζει τις τεχνολογικές ανησυχίες που επικρατούσαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με τα φαντάσματα και το τέλος του κόσμου. Η ταινία δημιουργεί μια άκρως ανατριχιαστική και θλιβερή ατμόσφαιρα, δίνοντας συνεχώς την αίσθηση στο θεατή πως το τέλος του κόσμου είναι κοντά. Μπορεί ορισμένες από τις ανησυχίες που εκφράζει ο Kiyoshi Kurosawa να μην έχουν ωριμάσει και τόσο καλά με το πέρασμα του χρόνου, αλλά το Pulse καταφέρνει να προκαλέσει τρόμο και ψυχική μαυρίλα, ακόμα και αν δεν πιστεύεις πως το Ίντερνετ μπορεί να σε μεταμορφώσει σε ένα φάντασμα χωρίς αισθήματα. Εξαρτάται από το πως το βλέπεις βέβαια.

The Night House

Δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια λίστα μια ταινία η οποία διαδραματίζεται σε ένα σπίτι δίπλα σε λίμνη. Η Rebecca Hall υποδύεται μια γυναίκα η οποία πρόσφατα έχασε τον σύζυγό της και επιλέγει να απομονωθεί στο σπίτι που της άφησε πριν πεθάνει. Μυστικά πολλά, ερωτηματικά ακόμα περισσότερα και jump scares, ευτυχώς, πολύ λίγα, αλλά όλη η (σκοτεινή) μαγεία του Σπιτιού της Νύχτας κρύβεται στην εξαιρετική σκηνοθεσία. Ίσως και να κρύβεται και μπροστά στα μάτια σου, αλλά μάλλον δεν πρόκειται να πιάσεις αυτό το reference αν δεν βάλεις να δεις αυτή την αρκετά αγνοημένη ταινία.

Doctor Sleep

Ο Mike Flanagan κάθε χρόνο καταφέρνει και κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στο να μας κάνει να τον αποκαλέσουμε αβίαστα ως τον σύγχρονο μάστερ του τρόμου και αυτό κυρίως λόγω των επιτυχημένων μίνι σειρών του στο Netflix. Το 2019, όμως, τόλμησε να κάνει κάτι αρκετά φιλόδοξο για έναν σχετικά νέο σκηνοθέτη, να φτιάξει ένα κινηματογραφικό σίκουελ για το The Shining του Stanley Kubrick. Τα πράγματα, βασικά, δεν είναι τόσο απλά. Το The Shining βασίζεται σε βιβλίο του Stephen King, αλλά ο ίδιος ο King το θεωρεί ως μια κακή μεταφορά του βιβλίου του και πολύ διαφορετικό από αυτό που είχε γράψει. Κάποια χρόνια μετά ο King έγραψε το βιβλίο Doctor Sleep, ένα σίκουελ που διαδραματίζεται πολλές δεκαετίες μετά το The Shining και ακολουθούμε έναν ενήλικο πλέον Danny Torrance. Ο Mike Flanagan, λοιπόν, ανέλαβε το δύσκολο έργο να κατασκευάσει ένα σίκουελ το οποίο θα είναι ταυτόχρονα και μεταφορά του βιβλίου Doctor Sleep του Stephen King, αλλά θα στέκεται και ως σίκουελ της ταινίας The Shining. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει όντως και συνδυάζει αυτούς τους δυο αρκετά διαφορετικούς κόσμους, παντρεύοντας το όραμα ενός συγγραφέα τρόμου και ενός σκηνοθέτη-auteur, με το αποτέλεσμα να είναι μια εξαιρετική ταινία τρόμου που άνετα στέκεται και μόνη της.

Apostle

Το “βασανισμένη ψυχή φτάνει σε ένα απομακρυσμένο νησί με παράξενους κατοίκους για να ερευνήσει ένα μυστήριο” έχει ανεξαρτητοποιηθεί και έχει μετατραπεί πλέον σε ένα υποείδος του horror από μόνο του. Το είδαμε στο Shutter Island, το είδαμε στο The Ring και πρωτίστως το είδαμε στο The Wicker Man. Λίγο καιρό πριν μεταμορφωθεί για τα καλά στην υπερπλατφόρμα που ξέρουμε, όμως, το Netflix μας έδωσε μια ακόμα τίμια εκδοχή της ιδέας, με το Apostle του Gareth Evans. Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα βρετανικό νησί στις αρχές του 20ου αιώνα και ακολουθούμε τον Dan Stevens ο οποίος μεταβαίνει στο νησί για να αναζητήσει την αδερφή του. Προφανώς όταν μιλάμε για ένα μυστήριο που ξετυλίγεται σε ένα απομακρυσμένο νησί περισσότερο από εκατό χρόνια πριν, τα πράγματα δεν θα πάνε καλά για τον πρωταγωνιστή. Παράνοια, ανθρωποθυσίες και παγανιστικές λατρείες και όλα τα κλασικά συστατικά που θα βρεις σε μια cult horror ταινία, θα τα βρεις και εδώ.

Evil Dead

Οι ταινίες Evil Dead γεννήθηκαν από τον Sam Raimi και τον Bruce Campbell πριν πολλές δεκαετίες και ενώ σίγουρα έχει κερδίσει άξια μια θέση ανάμεσα στο πάνθεον των πιο iconic φραντσάιζ ταινιών τρόμου, ίσως να μην βρισκόταν εκεί αν η κωμωδία δεν ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτών των ταινιών. Το 2013, όμως, ο Fede Álvarez αποφάσισε να πάρει την κλασική συνταγή του φραντσάιζ με την αποκομμένη καμπίνα στην καρδιά ενός σκοτεινού δάσους και να μας την παρουσιάσει ως ένα κατάμαυρο horror, με πολύ λίγα περιθώρια για αστεία. Η requel ταινία (reboot-sequel) αφήνει πίσω το πρόσωπο του φραντσάιζ, Ash Williams, και επικεντρώνεται σε μια παρέα νέων οι οποίοι κάνουν το λάθος να διαβάσουν μερικά ορνιθοσκαλίσματα από το δαιμονικό βιβλίο, το Necronomicon Ex-Mortis. Το να βάφτιζα το αποτέλεσμα απλά ως “αιματηρό” οριακά θα ήταν χάδι για το πόσο κατακόκκινη καταλήγει η οθόνη σου βάζοντας να δεις τη συγκεκριμένη ταινία.

Trick ‘r Treat

Η ταινία-ωδή στην γιορτή του Χάλογουιν θα ήταν αδύνατο να λείπει από μια τέτοια λίστα. Το Trick r’ Treat είναι ουσιαστικά μια συλλογή μικρών ιστοριών που διαδραματίζονται όλες σε μια μικρή πόλη την ίδια νύχτα, αυτή της 31 Οκτωβρίου. Φάρσες, κεράσματα, φόνοι και φαντάσματα (ρήμα), προφανώς και δεν λείπουν από κάθε μικρή ιστορία, με το Sam, ένα μικρόσωμο μασκαρά, να δίνει το παρόν σε κάθε ιστορία, φροντίζοντας πως όλοι τηρούν τους κανόνες της εορτής. Άλλες ιστορίες είναι αστικοί θρύλοι, άλλες προέρχονται από παγανιστικούς μύθους, αλλά όλες σχετίζονται με την ιδιαίτερη γιορτή του Χάλογουιν.

Over the Garden Wall

Το Over the Garden Wall ούτε ταινία είναι και ούτε horror θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε και σπάνια θα συναντήσεις κάποιον που το έχει δει και δεν του άρεσε. Η animated μίνι σειρά των δέκα-δεκάλεπτων επεισοδίων καταφέρνει και αιχμαλωτίζει την χουχουλιάρικη ατμόσφαιρα του φθινοπώρου όσο κανένα άλλο κινηματογραφικό έργο. Άνετα μπορεί να γίνει binged μέσα σε ένα βράδυ σαν μια ταινία διάρκειας 100 λεπτών και παρόλο που δεν είναι horror με τη βούλα, δεν αποκλείεται ορισμένες σκηνές να προκαλέσουν το χαρακτηριστικό horror ρίγος. Στη σειρά ακολουθούμε δύο ανήλικα αδέρφια, τον Wirt και τον Greg, τα οποία έχουν χαθεί σε ένα απέραντο δάσος. Στο ταξίδι-περιπέτεια της επιστροφής θα συναντήσουν αμέτρητους χαρακτήρες, όλοι βγαλμένοι από το αμερικανικό φολκλόρ. Το Over the Garden Wall είναι η υπέρτατη φθινοπωρινή/χάλογουιν εμπειρία και περισσότερος κόσμος, ασχέτου ηλικίας, θα πρέπει σφυρίζουν της americana μελωδίες της σειράς.